جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‌یکی از نیازهای محوری تمامی رسانه‌‌های فعال در جمهوری اسلامی ایران در مسیر پیشرفت و تعالی جامعه، شناخت بایسته‌‌های عملکرد رسانه‌‌ها در منظومه گفتمان انقلاب ‌‌اسلامی است که بخش مهمی از آن ریشه در اسناد بالادستی و دیدگاه سیاست‌گذاران عالی دارد. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف کشف و صورت‌‌بندی مؤلفه‌های رسانه تراز انقلاب به مطالعه این اسناد و بیانات رهبران نظام اسلامی پرداخته است. مطالعه و تحلیل اسناد و بیانات مرتبط با موضوع رسانه و فرهنگ، براساس روش تحلیل‌ مضمون سه‌مرحله‌ای ولکات صورت گرفته و نمونه‌‌گیری نیز از نوع «نمونه‌‌گیری نظری» بوده است. داده‌‌ها در قالب 13مضمون محوری به‌عنوان اصول مبنای گزاره‌‌های هنجاری سازماندهی شد. درنهایت بررسی عمیق‌‌تر مضامین استخراج‌شده نشان داد که نگاه رهبران انقلاب و اسناد بالادستی کشور در زمینه رسانه، حداقل در چهار محور کلی رسالت‌‌ها و مأموریت‌‌ها، باید و نبایدهای محتوایی، باید و نبایدهای فرمی، و ساختار مدیریتی و نیروی انسانی طرح شده و با یکدیگر ارتباط برقرار کرده‌‌اند که مؤلفه‌‌های ذیل آن در سطوح و موضوعات مختلفی (در منابع هنجاری) لحاظ شده است که نه تنها می‌تواند به‌عنوان راهنمای عملکرد سازمان‌‌ها و فعالان رسانه‌‌ای به آن توجه شود، بلکه از قابلیت کاربست در حوزه ارزیابی برخوردار است.

بررسی دقیق رابطه بین لفظ و معنا در یافتن ظهورات و تحلیل وضع تأثیر بسزایی دارد یکی از مباحث مربوطه که مورد اختلاف بزرگان قرارگرفته، این است که دلالت لفظیه تابع اراده متکلم است؛ یعنی طوری است که مثلاً اگر متکلم در خواب کلامی گفت بر معنای آن دلالت ندارد یا این‌چنین نیست بلکه به‌صرف شنیده شدن لفظ و لو هیچ اراده‎ای برای تفهیم معنا در بین نباشد دلالت شکل می‎گیرد. بوعلی کلامی مبنی بر تبعیت دلالت از اراده دارد که موردنقد و بررسی علما قرارگرفته است. دو استدلال برای اثبات مدعای وی مطرح‌شده است 1. وضع برای کلامی که مراد متکلم نیست لغو است لذا واضع، لفظ را فقط برای معنای مراد وضع کرده است. اراده در حقیقت دلالت دخیل است لذا بدون اراده دلالت صادق نیست؛ که هر دو استدلال مورد مناقشه قرارگرفته است. این مقاله با تبیین محل نزاع و تأکید بر ماهیت دلالت و تقیّد آن به علم، با توجه به دیدگاه امام نسبت به ماهیت دلالت به نقد اشکالات می‎پردازد و درنهایت کلام بوعلی را به اثبات می‎رساند.

نماز مرکبی اعتباری و دارای اجزا و شرایط متعددی است که برخی رکن و برخی غیر رکن هستند. نیّت، رکن نماز محسوب می‌شود. خلل در نیّت گاهی نسبت به اصل نماز و گاهی نسبت به اجزای نماز است. این مقاله با شیوه توصیفی– تحلیلی به بررسی آرای فقها و امام خمینی پرداخته است. سؤال پژوهش این است که آیا هرگونه خللی در نیّت نماز، موجب بطلان آن می‌شود؟ نتیجه نشان داد که نیّت نماز عبارت است از اتیان نماز به‌قصد امتثال و اتیان اجزای آن به‌تبع ارادۀ نماز. هرگونه اخلال در نیّتِ اصل نماز، موجب بطلان نماز می‌گردد؛ اما در مورد اجزای نماز، اگر مکلّف از ارادۀ نماز به ایجاد اجزای آن منبعث ‌شود، در این صورت آن اجزا، جزء مأموربه خواهند بود، ولی در غیر این صورت، آن‌ها جزء نماز نبوده و نماز باطل می‌شود. اگر اخلال در نیّت، نسبت به اجزای رکنی نماز باشد، موجب بطلان نماز می‌گردد؛ اما اخلال به نیّت در اجزای غیر رکنی، به دلیل مقتضای قاعدۀ لاتعاد، موجب بطلان نماز نمی‌شود بلکه فقط همان جزء باطل می‌گردد که در صورت امکان تدارک آن، جبرانش واجب است والا به دلیل ورود در رکن بعدی و تجاوز از محل، با استناد به قاعدۀ لاتعاد، نماز صحیح خواهد بود.

فطرت و طبیعت،نقش مهمی در سعادت و شقاوت انسان دارند.فطرت، با روح الهی مرتبط است که آلوده نکردن آن به گناه،انسان را رستگار و سیر صعودی به طرف خداوند را بر او هموار می‌سازد.ولی طبیعت،با بُعد جسمانی انسان مرتبط است که در صورت غلبه آن بر بُعد روحانی،انسان را به سیر نزولی سوق می‌دهد.از منظر امام، انسان از دو ساحت طبیعت و فطرت تشکیل شده است؛فطرت انسان،به «احسن‌تقویم»؛یعنی فطرت مخموره عجین شده؛اما به «اسفل‌السافلین»؛یعنی فطرت محجوبه و طبیعت سقوط کرده است.این پژوهش با هدف بررسی نقش فطرت و طبیعت در سیر صعودی و نزولی انسان است و به این پرسش پاسخ داده که از دیدگاه امام، فطرت و طبیعت چه نقشی در صعود و نزول جایگاه انسانی دارد؟روش پژوهش،روش توصیفی- تحلیلی است.یافته‌های تحقیق عبارتند از:تفکر، یقظه، تذکر، عزم و اراده، توبه، اخلاص و مشارطه، مراقبه و محاسبه باعث صعود انسان هستندو نسیان نفس، نفس اماره، حب نفس، اطاعت از شیطان و حب دنیا آدمی را به طرف نزول و سقوط می‌رسانند.بنابراین از نظرگاه امام ارتکاب معاصی به‌خاطر توجه انسان به عالم طبیعت، سبب ظلمت و کدورت دل و باعث خاموشی نور فطرت می‌شودو از مهم‌ترین راهکارهای پیشگیری از ظلمت صفحه قلب، بیدار شدن از خواب غفلت(یقظه)و توبه است.

موضوع پژوهش حاضر، تأثیر معاد باوری در معنای زندگی ازنظر امام خمینی(س) است. معاد در اصطلاح به معنای اعتقاد به زندگی پس از مرگ است و یکی از مهم ترین اعتقادات مبنایی در زندگی مسلمانان است. معادباوران با ایمان وعقل به ندای فطریِ میل به جاودانگی، پاسخ داده و آن را سرلوحه زندگی فردی و اجتماعی خود قرار می دهند. اما منکرین معاد این میل را نادیده گرفته با غفلت آن را پوشانده اند. این میل فطری و اعتقاد دینی در بسیاری از ادیان الهی و غیر الهی وجود داشته واز مهم ترین دلایل وجود آن از نظر امام خمینی، ندای فطرت، آیات قرآن و... است. در واژگان معنای زندگی، معنای زندگی دارای سه مفهوم است: هدف زندگی، ارزشمند بودن زندگی و کارکرد زندگی، امام خمینی هدف را مفهوم معنای زندگی دانسته و معتقد است تنها انسان است که به جهت ویژگی های ممتاز و خاص خود یعنی فطرت خدایی جویی که به معادگرایی می انجامد می تواند مسیر صعود و کمال را پیموده و به واسطه معنویت ،به حقیــقت که هدف اصلی از خلقت آدمی به شمار می رود، نائل آید. بخش قابل توجهی از آثار امام خمینی به مسئله شناخت انسان و توانایی های او، مبدأ و معاد و هدف از خلقت آدمی و رشد او در بستر جامعه می پردازد؛ از نظر ایشان، جامعه و حکومت و دولت می تواند در معنویت و سعادت فرد تأثیر داشته باشد اما اصل با انسان است. بررسی دیدگاه امام خمینی درباره معنای زندگی و باور به معاد می تواند به عنوان الگوی آموزشی در دستور کار متولیان و مربیان قرار گیرد و از این راستا در سعادت جامعه نیز تأثیر گذار باشد. روش پژوهش در این پژوهش به نحو تحلیل منطقی است.

معرفت‌شناسی، شاخه‌ای از فلسفه و دانشی عقلی و پیشینی است و به‌میزان توان‌عقل و دستگاه‌های ادراکی بشر برای رسیدن به‌واقع می‌پردازد. راه‌های‌معرفت، روش شهودی و کشف است، که در محیط فکری غربی ازقرن هجدم تحت عنوان تجربه‌عرفانی مورد توجه قرارگرفت. درفضای فکری عارفان‌اسلامی معارف‌عرفانی با عناوین متنوع مثل شهودات، مشاهدات وتجلیات یادشده است. از این‌رو معرفت‌شناسی عرفانی شاخه‌ای ازدانش معرفت‌شناسی است. در دوره‌معاصر چه بسا اهمیت بیشتری نسبت به‌اصل معرفت‌شناسی پیداکرده است که تحلیل، بررسی و مقایسه معرفت‌شناسی عرفانی حضرت امام‌خمینی درسنت عرفان‌اسلامی و استیس درسنت فلسفه‌غربی که یکی عارف است و دیگری فیلسوف، بر ضرورت کار افزوده است. تحقیق حاضر که براساس روش کتابخانه‌ای ونگاه تحلیلی و توصیفی آثار این دو شخصیت فراهم آمده، براین گمان‌است که حضرت‌امام به‌شرافت و برتری معرفت‌عرفانی ازطریق شهودقلبی نسبت به‌شناخت‌های دیگر و استیس به‌فراذهن بودن معرفت‌عرفانی براساس شباهت‌‌‌ها و ماهیت یکسان به عینیت و واقع‌نمایی تجارب‌عرفانی تأکید می‌کنند. ازدید حضرت‌امام، حقیقت معرفت‌عرفانی عطای‌الهی، رفع حجاب ازحقیقت، رؤیت فقری موجودات واتحاد عارف با معروف است. دراین اتحاد وحدت شخصیه‌وجود و سریانی ظهورحق در مراتب‌تجلیات ساری و در باطنی‌ترین لایه‌تجلی تجربه می‌گردد. وی در اصل‌وقوع تجربه‌عرفانی شناخت‌آور و عینیت آن با استیس هم‌نظر است که فرایندهای ذهنی، عاطفی و احساس در شکل‌گیری معرفت‌عرفانی نقشی ندارد. درروش و مبانی‌عرفان، اختلاف‌اساسی با استیس دارد. معرفت حسی و عقلی معرفت‌های محدود، باواسطه و غایبانه‌‌اند که خطای معرفتی ازاین سه آسیب برمی‌خیزد. شهود به‌چند مرتبه ترسیم و قلب محور حقایق‌عرفانی است. حقایق‌عرفان برای عقل قابل‌درک، بیان‌پذیر و مشکل درفهم معرفت‌عرفانی ازناحیه شنونده است. ازدید استیس همه عرفان‌ها توحیدی، معرفت‌عرفانی وهبی و ورای طورعقل تصور و واجد ویژگی‌های هسته مشترک و ماهیت‌یکسان است. شناخت‌عرفانی از تجربه مستقیم واتحادی حاصل و معرفت‌عرفانی باهویت اصل‌شناختی نه‌تنها به‌میزان شناخت فلسفی و حسی معتبر، بلکه درصورت تحقق ارزشمند‌تر‌ است. وی به‌خاطر ضعف‌فلسفی ازتحلیل درست وحدت درعین کثرت عاجزاست. او بادیدگاه متفاوت ازحضرت‌امام، تجربه‌عرفارا بیان‌ناپذیر و دربهترین‌حالت تناقض‌نما می‌خواند. عارفان‌را درگفتارشان صادق، عرفان‌را منطق‌ناپذیر، آرای‌عرفانی‌را پرادوکسیکال، شطحیات‌را ازخصیصه‌عرفان و درساحه عرفان می‌داند.

قرآن کریم حقیقت لفظی و کتبی عالم وجود می باشد و به همین نسبت، عالم هستی نیز حقیقت عینی و تکوینی قرآن است.بدین لحاظ «بسم الله الرحمن الرحیم» سر آغاز کلمات خداوند در کتاب آسمانی و سر سلسله کلمات وجودی حق در نظام تکوین عالم است. از این رو بسیاری از دانشمندان و فیلسوفان به تبیین و تفسیر این آیه شریفه پرداخته اند. در این پژوهش بناست به تحلیل و تبیین تفسیر «بسم الله الرحمن الرحیم» از نظر امام خمینی (ره)، علامه طباطبایی و آیت الله جوادی آملی و بیان نکات مهم و ارزشمند تفاسیر این بزرگان و همچنین تبیین نقاط اشتراک و اختلاف این سه فیلسوف و مفسر بزرگ بپردازیم. روش‌شناسی پژوهش:این پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی و با راهبرد کیفی بوده که از طریق منابع کتابخانه ای و پایگاه های اطلاعاتی ملی صورت گرفته است. یافته‌ها: این پژوهش به تفصیل آراء امام خمینی (س)، علامه طباطبایی و دیدگاه نوینی که آیت الله جوادی آملی بر اساس ساختارهای زبانی (بسمله) بیان کرده اند، تبیین شده است و تطبیق و مقایسه هستی شناختی و انسان شناسی بین نظرات این سه دانشمند انجام شده است. تفسیر «بسم الله الرحمن الرحیم» از نظر این سه دانشمند، با وجود تفاوت‌هایی که با هم دارند تا حدودی قابل انطباق با یکدیگرند. نتیجه‌گیری: در تبیین عرفانی بسم الله، همه عالم اسماء الله و آیات حقّند که مطابق با کمال وجودی در مراتب وجود مرتّب شده اند؛ اسم اعظم، اولین، بزرگترین و محیط ترین آیه و تجلی خداوند است و در هر مرتبه از مراتب ذات و صفات و افعال به تناسب همان مرتبه تعریف می گردد. بسم الله در هر سوره و بلکه در هر قول و فعل با بسم الله دیگر سوره ها و افعال و اقوال متفاوت است. باء بسم الله به اعتباری تجلی اول یا حقیقت محمدیه است که مصداق عینی اسم اعظم می باشد. همچنین رحمان، ظهور بسط وجود و رحیم، ظهور کمال وجود است.

پژوهش پیش‌رو در صدد بیان خوانشی از نوآوری و تقریر برهان صدیقین از منظر امام خمینی(ره) و مقایسۀ آن با برهان وجودی آنسلم و دکارت است. پژوهش حاضر به روش توصیفی – تحلیلی و کتابخانه‌ای است. یکی از اشکالات اساسی برهان وجودی آنسلم-دکارت خلط بین مفهوم و مصداق یا حمل اولی و شایع صناعی است؛ این در حالی است که برهان صدیقین چه به تقریر سینوی و چه به تقریر صدرایی دچار چنین خبطی نیست. اما اصل بنیادی که امام خمینی(ره) را قادر می‌سازد تا روح جدیدی در براهین اثبات خدا بدمد این است که ایشان با مبانی استوار به بیان دیدگاه و خوانش خود از برهان صدیقین می‌پردازد و آن خروج از معنای مصطلح و الفاظ نظری در بیان برهان اثبات خداوند متعال است. ایشان معتقد است که اساساً برهان صدیقین مبتنی بر معرفت و شهود است و نیازمند مقدمات برهانی و فلسفی نیست.

عدل و عدالت یکی از صفات الهی است که هر دو جهان بر آن استوار است. یعنی عالم تکوین بر عدالت محوری در حال سیر و حرکت است و کوچکترین ظلم و ستم از ناحیه خداوند به مخلوقات روا نشده است. در عالم تشریع نیز مقوله عدل و عدالت الهی در اتقان کامل و والا قرار دارد. از این رو به بندگان خود امر کرده است که تمام کارهای خویش را بر اساس عدالت به پیش ببرند. از انجا که عدالت آرمان حکومت اسلامی شمرده شده تا در سایه سار عدالت افراد جامعه به سعادت برسند لذا حکومت انبیاء و صالحان بر عدالت و حق محوری شکل می گیرد و افراد جامعه دینی در واقع حامیان مظلوم و ظلم ستیز می باشند، تدبیر و مدیریت این جامعه توسط حاکم عادل صورت می گیرد، و برای تحقق عدالت در جامعه همه زیر دستان خود را به عدالت، قسط، انصاف و مساوات دعوت می نماید، چرا که مهمترین غایت در تشکیل حکومت الهی برقراری عدالت است و این مهم با رفع موانع آن میسر است. در این تحقیق که با رویکرد توصیفی-تحلیلی صورت گرفته به این نتایج دست یافته ایم. موانعی همچون؛ انسان محوری، مادی گرایی، غفلت از مبانی اعتقادی، عدم شایسته سالاری، اسراف و تبذیر، توزیع ناعادلانه ثروت، نبود قانون عادلانه و نبود روحیه انتقاد پذیری می باشد. که برطرف شدن آنها گامی موثر در اجرای عدالت می باشد. تحقیق حاضر این موانع را بر اساس آموزه های اسلامی مورد تحلیل قرار داده و برای برطرف شدن موانع، راهکارهای معرفتی و مدیریتی عبور از موانع اجرای عدالت از دیدگاه قران و روایات پرداخته است. راهکارهایی همچون؛ خدا محوری، توجه به مبانی اعتقادی، تقویت روحیه انتقاد پذیری، شایسته سالاری، توزیع عادلانه ثروت ملی، ترویج روحیه قناعت و پرهیز از اسراف، حاکمیت قانون عادلانه در جامعه. گردآوری اطلاعات به روش کتابخانه ای بوده است.