جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

خانه و خانواده از همدیگر تأثیر می‌پذیرند؛ به بیانی دیگر امر بین دو راه دائر است؛ اول، مفروض‌گرفتن خانه و تأثیرپذیرفتن خانواده از آن؛ دوم، تعریف خانوادهٔ مطلوب و طراحی خانه مبتنی بر آن. نظر به خاستگاه غربی الگوهای رایج مسکن در ایران و تعارض آن با شکل خانوادهٔ مطلوب اسلامی، ورود به راه دوم ضروری می‌نماید. در این نوشتار، نخست رویکردهای غربی معماری معاصر که بر خانواده تأثیرگذارند، در دو سر طیفِ فردگرا و جمع‌گرا ترسیم می‌شود و سپس ویژگی‌های نگاه اسلامی در میان این ‌طیف تعیین می‌گردد. به ‌این منظور، با مراجعه به سوره مبارکه «نور» و بررسی آیات مربوط به خانواده، مبتنی بر روش تحقیق موضوعی در قران کریم، مدلی جهت تحلیل و تبیین روابط مطلوب در مسکن معرفی می‌شود؛ بر این اساس رابطهٔ افراد خانواده با یکدیگر و با دیگران در سه‌نوع تبیین می‌شود: 1. بهره‌مندی 2. با هم‌بودن 3. رابطهٔ مستقیم. نقل‌های مربوط به مسکن در منابع اسلامی در ادامه این سه‌گانه ارائه می‌شود و مبتنی بر آن، حد مطلوب روابط در هر یک از سه‌نوع رابطه، ترسیم می‌گردد؛ بر اساس این سه‌گانه، الگوهای مطلوب مسکن مبتنی بر روابط اجتماعی اسلامی شناسایی می‌شود و امکان قیاس مسکن مطلوب اسلامی، با دیگر الگوهای مسکن فراهم می‌آید.

پارادوکس مور یک ترکیب عطفی در باب باور است که اگر اظهار نشود، می تواند صادق باشد، امّا اگر اظهار شود، پارادوکس تولید می‌کند. این پارادوکس در دو قالب حذفی و ارتکابی مطرح شده است و از وقتی که مور آن را مطرح کرد، مقالات بسیاری دربارۀ آن نوشته شده‌اند که در میان آنها سهم جان ویلیامز بیش از دیگران بوده است و تقابل نظر او با حمید وحید بر سرِ این مسأله بازتاب مناسبی از محلّ نزاع و نظرهای متفاوت در باب آن است. ویلیامز قائل به دو رویکرد معرفتی و باور خودآگاهانه است. بر حسب رویکرد اوّل، اظهار گزاره موری چون ناموجّه است، مستلزم نقصان معرفتی است و بر حسب رویکرد دوم، وقتی که آن گزاره خودآگاهانه اظهار شود، پارادوکس تولید می‌شود. حمیدِ وحید قائل به رویکرد تفسیر ناقص است که، بر اساس آن، اظهار گزاره موری موجب نقض اصل حسنِ‌ظنّ می‌شود؛ اصلی که می‌گوید که همواره باید سخنِ سخنگو را صادق تلقّی کرد مگر آنکه بینّه‌ای علیه آن وجود داشته باشد. در این مقاله مناقده این دو فیلسوف معاصر در باب پارادوکس مور، تحلیل و بررسی می‌شود.

اهل‌بیت (علیهم‌السلام) بر اساس آیات قرآن و روایات، همتای قرآن می‌باشند، قرآن و عترت، عصاره نبوت و تداوم‌بخش رسالت هستند که هدایت بشر را تا قیامت تضمین می‌کنند. قرآن راه و اهل‌بیت (علیهم‌السلام) ، رهبران آن راه می‌باشند. با توجه به آیه 35 سوره نور و روایات مربوطه از دیدگاه مفسران معاصر ،جایگاه وجودی حضرت زهرا (سلام الله علیها ) را با توجه به معنای واژه‌های نور، کوکب و مشکات و روایات مربوطه، مورد بررسی قرار دهد. انسان برای عبور از این عالم ظلمانی و رسیدن به وادی نور، نیاز به چراغی دارد که راه را به او نشان دهد، و حضرت زهرا (سلام الله علیها) مانند ستاره‌ای درخشان و چراغی پر فروغ هستند که با نور خود مسیر عبودیت و بندگی را به ما نشان می‌دهند تا در این وادی پرپیچ و خم گم نشویم و به سلامت عبور کنیم. این پژوهش که به روش توصیفی-تحلیلی و به‌صورت کتابخانه‌ای است سعی دارد

ترجمه ماشینی: به طور گسترده فرض می شود که کلمه باور طبقه خاصی از حالات ذهنی را مشخص می کند، نگرش به نمایش دادن چیزی به عنوان مورد. این کتاب با تمرکز بر نقشی که مفاهیم روان‌شناختی در زبان بازی می‌کنند و نحوه استفاده از آنها در عمل، نقد بازنمایی‌گرایی را ارائه می‌کند. با ارائه یک مفهوم جایگزین از معنای آنها، راه جدیدی برای مقابله با پارادوکس مور پیدا می کند.

ترجمه ماشینی : رویداد پساسکولار که در آن زندگی می کنیم به عنوان حد پروژه سکولار مطرح می شود. پروژه سکولار در تلاش برای جدا کردن یک حوزه خصوصی دینی از یک حوزه عمومی و در عین حال به عنوان یک مطالبه ذهنیت بخشی مذهبی از حوزه عمومی را تکرار می کند: خواستار انطباق با یک ذهنیت ساده، تولید جهانی از موضوعات ساده از طریق یک حوزه عمومی است. متافیزیک معین الاهیات تبدیل سکولاریسم در این خواست اخیر، سادگی موضوعات و دنیای خود را به اجرا در می آورد. با این حال، این سادگی را نمی‌توان به عنوان زندگی در نظر گرفت. پس برای زندگی واقعی و اندیشیدن به پست سکولار، نه صرفاً مقاومت در برابر امر سکولار، بلکه مقاومت در برابر سادگی، توسعه راه هایی برای غیر از ساده شدن و تولید جهانی غیر از آن چیزی که با متافیزیک تبدیل مطابقت دارد، نیاز دارد. این پایان نامه پیشنهاد می کند با توسعه هستی شناسی سیاسی پساسکولار برگرفته از کار جودیت باتلر و آلفرد نورث وایتهد، نیازمندی های رویداد پساسکولار را برآورده سازد. خواندن این دو فیلسوف، هستی‌شناسی سیاسی پساسکولار است که در متافیزیک خلاقیت نهفته است، متافیزیکی که خود از قبل به امر سیاسی آلوده شده است. در تقاطع کار باتلر و وایتهد، متافیزیکی پدید می آید که گفتمانی سیستماتیک از امر سیاسی است. از این متافیزیک یک هستی شناسی سیاسی ایجاد می شود. این هستی شناسی سیاسی با ظن به دستور زبان به مثابه ظن شکل فکری موضوع- محمولی آغاز می شود که هستی شناسی های جوهر را پایه گذاری می کند. با این شبهه، به وجود اجازه داده می‌شود که به‌عنوان صیرورت، به‌ویژه به‌عنوان مادی شدن، آشکار شود، به‌طوری‌که فعلیت، مادی شدن است. این نیز یک تبدیل رابطه‌ای از احساس است، تبدیل شدن به‌عنوان فرآیندی از احساس فشرده است که هرگز نمی‌تواند برای خود نهایی شود، و همیشه از سقوط مستمر خود رنج می‌برد. در نهایت، اما بدون پایان، فعلیت تبدیل شدن به خلاقیت است که با خشونت الهی گشوده می‌شود که تاریخ را با ممکنات می‌شکند و به هستی‌شناسی سیاسی پساسکولار آینده می‌انجامد.

ترجمه ماشینی: در یک آزمایش متقاعدکننده و غیرمعمول، سه نظریه‌پرداز برجسته درباره مسائل اصلی فلسفه و سیاست معاصر گفتگو می‌کنند. مقالات آن‌ها، که به‌عنوان مشارکت‌های جداگانه‌ای که به یکدیگر پاسخ می‌دهند، سازمان‌دهی شده‌اند، شامل میراث هگلی در نظریه انتقادی معاصر، معضلات نظری چندفرهنگ‌گرایی، بحث جهان‌شمولی گرایی در مقابل خاص‌گرایی، استراتژی‌های چپ در اقتصاد جهانی‌شده، و نسبی است. محاسن پساساختارگرایی و روانکاوی لاکانی برای یک نظریه اجتماعی انتقادی. در حالی که دقت و هوشی که این نویسندگان با آن به کار خود می پردازند بسیار زیاد است، اقتضایی، هژمونی، جهان شمولی علاوه بر این از احساس روشن انرژی و لذت آنها به صورت آشکار و اغلب غیرقابل پیش بینی بهره می برند. تبادل.

گفتمان‌کاوی تطبیقی بین قرآن و مطالعات قرآنی می‌تواند به عنوان یک ارزیابی جامع و روشمند به کار رود. در این شیوه با تأکید بر هم‌وزنی و هم‌جهتی قرآن و اثر مربوطه، می‌توان قضاوت کرد که نظام کلی اثر با نظام کلی قرآن هماهنگ باشد. در این نوشتار، گفتمان دو آیه 30 و 31 سورۀ نور و گفتمان تعدادی از تفاسیر معاصر به صورت تطبیقی و با روش توصیفی ـ تحلیلی بررسی شد و در ذیل دو مقولۀ مهمِ کلمۀ کانونی و زمینۀ گزینش کلمات به فرایند ترکیب واژگان پرداخته شد و سپس در بخش جمله و سیاق، ملاحظات مهم گفتمانی موجود در متن، به صورت تطبیقی کاویده شد. در نهایت در سیاق مردان مؤمن، پدیدۀ «امر بدون امر» و نقش ارجاعی و تغییر دلالی دیده شد و در سیاق زنان مؤمن، گسترۀ شناختی قابل تأملی ملاحظه گشت و در نهایت، در بخش مشترک، نقش انسجامی و مرکز مرجعیت رؤیت گردید.