جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جابر بن یزید جعفی کوفی (حدود 50 - 128ه.ق)، از اصحاب نامدار صادقین علیهما السلام و از عالمان برجسته‌ی شیعه‌ی امامیه در اوایل قرن دوم هجری است. عمده فعالیت‌های علمی وی، در شاخه‌های حدیث، فقه و تفسیر بود و علاوه بر این‌ها، توجه ویژه‌ای به تاریخ اهل بیت علیهم السلام و کلام شیعی داشت. این پژوهش به واکاوی شخصیت، جایگاه و تأثیر وی در علوم و معارف شیعه می‌پردازد. از این رو در قدم اول، برای شناخت بهتر شخصیت جابر، ضمن آشنایی با خاندان جعفی، تأثیرات فضای کوفه (زادگاه و محل سکونت وی) بر شکل گیری شخصیت او مورد بررسی قرار گرفته است. در ادامه،اطلاعات اندکی در مورد سیر زندگی او ارائه شده که این ضعف از فقدان و یا کمبود منابع ناشی می‌شود. در مقابل این کمبود، گنجینه‌ی روایات پرشمار وی، منبعی بسیار مهم در شناخت عقاید و آرای اوست؛ هر چند نمی-توان تمام سنت منسوب به وی را معتبر دانست. به هر حال چنان که در این پژوهش نشان داده شده، او از شیعیان امامی بود و به آموزه‌های کلامی ائمه اطهار علیهم السلام مانند وصایت و امامت امامانعلیهم السلام، تولی و تبری، علم امام (ع)، رجعت و مهدویت، اعتقادی راسخ داشت. در میان شیعیان و اهل تسنن نظرات متنوعی در مورد شخصیت وی ابراز شده؛ اما شاید مهم‌ترین مسأله در مورد او، اتهام غلو است. حال آن که او از این اتهام مبراست و شخصیت برجسته‌ی وی به عنوان یک شیعه‌ی معتقد و وفادار به مکتب اهل بیت علیهم السلام، مورد سوء استفاده‌ی غالیان قرار گرفته است. بخش پایانی این پژوهش نیز به حیات علمی - فرهنگی جابر جعفی و سهم وی در توسعه‌ی علوم و معارف شیعی می‌پردازد و مواردی چون مشایخ و شاگردان و آثار منسوب به او را مورد توجه قرار می‌دهد.

این مقاله از دو نگاه به موضوع فتوح, در دو شکل تغلبى و قلوب آن مى پردازد. ابتدا با ورود اجمالى به پیشامد رده که زمینه ساز فتوح راشدى است و بیان مشکل حضور سرداران فاتح از بنو مخزوم در مدینه, به ماهیت اصناف چهارگانه امت اسلامى بعد از پیامبر خدا (ص) به عنوان عوامل برپادارنده جریان فتوح پرداخته, و به تعریف و نقش هر یک در ساز و کار امت اشاره مى کند. پس از آن به دو عنصر مقوم در هر دو شیوه از فتوح, یعنى اعرابى و عربى از زاویه نقش آفرینى پرداخته و با این فرض که حرکت هجرت, مدنیت و تعرب که مبین دو قطب از حضارت و بداوت است, درباره دستاوردهاى فتح تغلبى و فتح قلوب, سخن به میان مىآورد. برخورد احتیاط آمیز فقیهان حجاز و عراق با فتوح راشدون و تعاقب تاریخى آن و مخالفت صریح این فقیهان با گسترش اسلام در سرزمین هاى دارالحرب به سبک فتح اول در دو عصر اموى و عباسى, دامنه اى دیگر از موضوع بحث حاضر است. چهره شناسى هرم فتح اول با هیئت قبایلى و ذهنیت اعرابى, و تعلیل و تسبیب آن از زبان فرماندهان, در وجه مقایسه با فتح دوم, این امر را روشن مى کند که فتح قلوب یا اقناعى, هم با فطرت ابلاغ دینى و کرامت انسانى سازگارتر است و هم امواج انسانى آن پایدارتر و دستاوردهاى تمدنى و معرفتى آن بارزتر مى باشد.

بر طبق آیات قرآن، قاعدین افرادی هستند که بدون عذر موجه از جهاد کناره گرفته، پیشوای حق را یاری نمی‌دهند. در زمان پیامبر(ص) نیز افرادی این گونه بودند که در آیات متعدد قرآن به آنها اشاره شده است . در دوران خلافت امام علی(ع) نیز افرادی از همراهی امام در جنگ‌ها خودداری کردند که در میان سران آنها برخی از صحابه مانند سعد بن ابی وقاص ، عبدالله بن عمر و... بودند که در این پژوهش به بررسی علل و انگیزه‌های رفتار آنها پرداخته می‌شود. ابو موسی اشعری سردمدار آنها بود که در جنگ جمل، کوفیان را به کناره‌گیری از جنگ دعوت کرد. البته برپاکنندگان این جنگ‌های داخلی جز منافع شخصی منظوری نداشتند و خون‌خواهی خلیفهء سوم، دستاویز عوام فریبانه‌ای بیش نبود. جنگ جمل شکاف عمیقی را در جامعهء مسلمانان بوجود آورد و راه را برای معاویه هموار کرد. کناره‌گیری قاعدین نیز به نفع معاویه بود و این مساله از نامه‌نگاری او با سران قاعدین برمی‌آید. قاعدین در حکمیت و نتیجهء آن نیز نقش داشتند. پیدایش خوارج و برپایی جنگ نهروان نیز از نتایج حکمیت بود. پس از شکست خوارج امام باز از کوفیان خواست تا علیه معاویه بسیج شوند، اما تا زمان شهادت امام، سپاهی آماده نشد. معاویه نیز سپاهیانی به قلمرو امام فرستاد. آنها در بلاد اسلامی به آشوبگری پرداخته و مسلمانان، بویژه طرفداران امام را می‌کشتند. موضع کوفیان در این زمان در سخنانی که امام علی(ع) در این دوره ایراد کرده است به روشنی بیان شده است . شمار آنها در ابتدای خلافت امام محدود بود ولی در اواخر خلافت امام گسترده شدند.

ماکس وبر در ادامه پژوهش خود پیرامون رابطه میان اخلاق پروتستانی و سرمایه داری غربی به بررسی تطبیقی ادیان بزرگ جهانی روی آورد. در مورد اسلام وبر مدعی است که به دلیل هویت دنیا طلب اسلام سرمایه داری عقلانی در جوامعی که تحت سلطه فرهنگ اسلامی میباشند شکل نگرفته است. با توجه به این موضوع در این نوشتار سعی شده است تا آرا وبر درباره صدر اسلام را گردآوری نموده و به محک آزمون بسپاریم. این وظیفه را در شش فصل به انجام رسانیده ایم. در فصل اول ضمن طرح مساله و بیان اهمیت و ضرورت تحقیق به کنکاش پیرامون مطالعات پیشین در این زمینه پرداخته ایم. فصل دوم تحقیق ما به مدون نمودن آراء‌ وبر در مجموعه گردآوری شده به صورت مدون و منسجم آورده نشده است. پس از آن در فصل سوم نگاه اسلام را نسبت به سه مفهوم جهاد، برده داری و تعدد زوجات بررسی کرده ایم تا مشخص سازیم که این شاخصها، مصادیق درستی برای اثبات این دنیا پذیری اسلام میباشد یا خیر؟ فصل چهارم به گردآوری اطلاعات و شواهد تاریخی که برای نقد دیدگاه وبر لازم بود اختصاص یافته است و یا چنین دستمایه ای به فصل اصلی تحقیق خود رسیده ایم. در فصل پنجم ابتدا به نقد تئوری وبر پرداخته و سپس خود ماکس وبر را مورد نقد قرار داده ایم. نهایتا در فصل ششم نتایج بررسیهای خود را ارائه نموده ایم.

رساله حاضر، با تکیه بر دیدگاهی تاریخی، به ریشه‌یابی مهمترین عوامل و زمینه‌های ظهور پدیده غالی‌گری در میان مسلمانان، طی دو قرن اول هجری (بستر زمانی پیدایشاین اندیشه) پرداخته است . شناختصحیح این پدیده فکری که یکی از ماندگارترین و عمیق‌ترین تاثیراترا در تاریخ اندیشه اسلامی بجای نهاد، با محدود نمودن آن در عرصه کلام و ملل و نحل، بدون شناختزمینه‌های تاریخی - اجتماعی آن میسر نخواهد بود. از این رو بررسی و تجزیه و تحلیل تاریخی پدیده غلو، با استناد به اطلاعاتتاریخی و اطلاعاتتکمیلی منابع ملل و نحل، رجال و حدیثو... محور عمده‌ای استکه این رساله حول آن شکل گرفته است . به عنوان پیشدرآمدی بر مساله غلو، تعاریفلغوی و اصطلاحی رایج در خصوصغلو و انواع کاربردهای آن و نیز دیدگاه قرآن در این زمینه، به فصل اول اختصاصیافته است . فصل دوم به بررسی سیر تاریخی ظهور این پدیده در میان مسلمین طی قرن اول هجری و تجزیه و تحلیل مهمترین نمودهای اجتماعی آن اختصاصیافته است . پدیده "سبایی" و "سبائیان" و نحوه ارتباط آنها با "کیسانیه" نمودهای اجتماعی مذکور را تشکیل می‌دهند. در فصل سوم، چگونگی غالی‌گری در قرن دوم هجری و ابعاد مختلفآن تحتعنوان غالی‌گری سیاسی، مورد بحثو بررسی قرار گرفته است . مهمترین چهره‌های غالی و چگونگی فعالیتهایشان، رئوسعقاید غالی نظیر تناسخ، حلول، تشبیه، و... توام با نحوه موضع‌گیری ائمه شیعه در قبال غلات ، عمده‌ترین محورهای مورد بحثدر این فصل است . بحثانتهایی رساله که چهارمین و آخرین فصل آن را تشکیل می‌دهد، به بررسی غالی‌گری مذهبی در زمان مورد نظر، و علل مرکزیتیافتن ائمه شیعه در اندیشه‌های غالی، اختصاصیافته است .

بدون تردید بحث حجاب یکی از مهمترین مباحث در حوزه مطالعات فرهنگ دینی تاریخی می باشد که از دیرباز معرکه آرا و نظرات اندیشمندان بوده است. اگرچه در باره آن مباحث بسیاری عنوان شده است اما پرداختن به منشا آن چگونگی برخورد با آن از سوی پیامبر و ائمه کمتر مورد توجه محققان قرار گرفته است. چرا که با اندکی تامل در احادیث و روایات این سوال اساسی به ذهن خطور می کند که در رهگذر اندیشه دینی از منظر سیره آیا حجاب یک امر شرعی و یا عرفی و یا سیاسی می باشد؟ و دیگر اینکه در حوزه اجرا آیا امری شخصی است طوریکه ملتزم به آن بعهده اشخاص نهاده شده و یا امری حکومتی است و حکومت می تواند در اجرای آن در جامعه بطور مستقیم وارد عمل شود و دخالت کند؟ قبل از هر پاسخی این نکته شایان ذکر است که در تحقیقات انجام شده در باره پوشش زنان عرب در دوره های اولیه اسلام و قبل از آن ، تن پوش آنان از تنوع چندانی برخوردار نبوده است و برای پوشاندن بدن خود از لباسهای قومی و محلی بسیار ساده و متناسب با آب و هوای جزیره العرب با دوخت و دوزهایابتدایی استفاده می کرده اند. از سوی دیگر در سیره قولی و فعلی معصومین علیهم السلام دستورات خاصی برای پوشش خصوصا پوشاندن برخی از اعضای بدن برای انجام بعضی از مناسک عبادی همانند نماز و حج صادر شده است. اما این دستورات مانع از ان نبوده است که در زمان حیات ایشان زن در کنار مرد و دوشادوش او در فعالیتهای اجتماعی و اقتصادی حضور فعال نداشته باشد. مضافا اینکه بنا بر گزارشهای تاریخی زنان در میادین نبرد و یا در اجتماعات و همچنین در انجام داد و ستد حضوری گسترده داشته اند.