جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مسأله سعادت از مسائل بنیادی اخلاق و فلسفه اخلاق از دیر زمان تاکنون است و مورد توجه اندیشمندان و مکاتب مختلف اخلاقی بوده است. فارابی آن را به دو قسم حقیقی و غیر حقیقی تقسیم می‌کند و در نگرش او سعادت حقیقی امری بسیط نیست، بلکه مفهوم مرکب است و غایت الغایات، خیر لذاته، خیر مطلق، خیر غایت تام است و لذت آن از نوع لذت معقول و دراز مدت است. اراده به معنای اختیار، قوه ناطقه نظری و فطرت مشترک شرط لازم سعادت هستند نه شرط کافی و تحقق سعادت به برنامه‌ریزی نیاز دارد و سعادت حقیقی امری مشکک است و بالاترین مرتبه آن قرب وجودی به خداست و همین امر اخیر مؤید تأثر فارابی از متون دینی است.

انتخاب :

صفحات :

از صفحه 81 تا 107

مشخصات اثر

ثبت نظر

عنوان :

اندیشه های اشراقی ابن سینا

نویسنده:

مرضیه صادقی

نوع منبع :

مقاله , شرح اثر

منابع دیجیتالی :

نسخه PDF

وضعیت نشر :

تهران : دانشگاه امام صادق (ع),

زبان :

فارسی

کلیدواژه‌های اصلی :

03. انسان شناسی Human nature , کمال نهایی انسان , لقاء الله , جایگاه شناسی انسان (مسائل جدید کلامی) , ماهیت سعادت حقیقی , ابن سینا و عرفان , فنا , مقامات سلوک(مقابل مقامات کمال)

کلیدواژه‌های فرعی :

قوس نزول و صعود , سلوک عرفانی , سریان عشق در موجودات , کمال ثانی , تجرد نفس ناطقه , وقت , علم نفس , زهد , عبادت آزادگان , عرفان عملی , عارفان (مسلمان) , مقام ریاضت , مقام سکینه , مقام طمانینه , مقام تمکن , عقل نظری((مدرک مربوط به نظر)، مقابل عقل عملی) , اثبات وجود نفس , تشکیک در انسانیت , اراده به حق , مداوت در مشاهده حق , مقام تردد ,

فهرست گزیده متکلمان،فیلسوفان و عالمان شیعی :

ابن سینا: ابوعلی سینا , امام خمینی

چکیده :

کمال نهایی انسان در سیر صعودی،رسیدن به حق تعالی است که همین امر،کمال‌ و خیر او به شمار می‌رود؛زیرا انسان که خداوند او را مثال خودش قرار داده است‌ دارای چنان شأنی است که بتواند به عنوان اشرف ممکنات،متصف به صفات حق و متخلق به اخلاق حق شود.از نظر ابن سینا،عارف کسی است که فکر خود را معطوف‌ به عالم قدس نموده تا نور حق پیوسته بر باطنش بتابد.ابن سینا زهد و عبادت را به‌ عنوان مقدمات سیر و سلوک عرفانی می‌داند او نخستین مرحله را«اراده»می‌داند که‌ از آن به میل و رغبت تعبیر می‌کند و منشأ آن را یقیین برهانی و ایمان قلبی می‌داند. به نظر وی دومین مرحله«ریاضت»است که به معنای پرهیزگاری و انجام کارهای‌ سخت یا تحمل رنج در راه تربیت خود می‌باشد.از نظر ابن سینا سالک پس از طی‌ مراحل بعدی یعنی وقت،توغل،سکینه،خوف و تلبیس،طمأنینه،مشیت و عروج،به‌ جایی می‌رسد که نظری به حق و نظری به خود به عنوان آیینه حق دارد.سرانجام‌ عارف واصل در پایان این سلوک به مقامی دست می‌یابد که در آن تنها حق را مشاهده‌ می‌نماید.

انتخاب :

صفحات :

از صفحه 118 تا 137

مشخصات اثر

ثبت نظر