جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در این مقاله، رابطه گسترش صادرات و رشد اقتصادی ایران در طول دوره پس از انقلاب بررسی شده است. براین اساس، ابتدا با استفاده از ترکیبی از آزمون علیت گرنجر (Granger) و حداقل خطای پیش بینی آکاییک (Akaike) و هایسائو در غالب مدل بسط یافته بهمنی اسکویی و همکاران به بررسی رابطه صادرات و رشد پرداخته می شود و سپس در مرحله دوم در چارچوب یک تابع تولید (کاب - داگلاس، (Cobb-Douglas مدلی که با تئوری جدید رشد سازگار است مورد آزمون قرار می گیرد. هدف از این پژوهش ارایه نتایج جدید به مباحث موجود در سطح بین المللی در موضوع رابطه صادرات و رشد است که استفاده از مطالعه موردی یافته های جدید بیشتری را ارایه می دهد. نتایج این تحقیق در هر دو مرحله رابطه مثبت گسترش صادرات و رشد اقتصادی در ایران را برای دوره بعد از انقلاب تایید می کند.

رابطه میان توسعه بخش مالی و رشد اقتصادی محور مباحث بسیاری از اقتصاد دانان رشد و توسعه بوده، اما هیچ گاه اجماع در میان اندیشمندان اقتصادی راجع به آن وجود نداشته و نتایج متفاوتی نیز به دست آمده است. از مطالعات تجربی صورت گرفته در ایران نیز نتایج متفاوتی به دست آمده، منتهی اکثر این مطالعات برجنبه های برون زای رشد استوار هستند و در مورد الگوهای رشد درون زا، مطالعه مشخص و جامعی تاکنون انجام نگرفته است. در این مقاله سعی می شود به تبیین نقش واسطه های مالی در رشد درون زای اقتصاد ایران پرداخته شود. به این منظور از یک الگوی رشد درون زا شامل خانوارها، بنگاه ها و بخش مالی و تحلیل VECM (الگوی تصحیح خطای برداری) با به کارگیری روش جوهانسن، استفاده می شود.نتایج حاصل از برآورد الگو نشان می دهد رابطه بین واسطه های مالی و رشد اقتصادی در ایران منفی و میزان اثرگذاری آن بر رشد اقتصادی ایران بسیار ناچیز است، به گونه ای که نمی توان ارتباط نزدیکی بین واسطه گری های مالی و رشد اقتصادی در ایران نتیجه گرفت.