جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جهت مشاهده فیلم درسگفتار در آپارات، به آدرس داده شده در یادداشت مراجعه کنید.

توحید اعتقاد بنیادین تمام ادیان الهی و سنگ بنای تمام اعتقادات اسلامی است. نقطه آغازین دعوت رسولان الهی، پذیرش وحدانیت خداوند متعال و نفی هرگونه شریک و شبیه به اوست. با وجود آنکه اصل توحید مورد اتفاق تمام مسلمین است، تقریرات و تفسیرات بسیار مخالف و متنوعی در شاخه های مختلف آن ارائه شده است و اختلاف میان متفکران بر سر مباحث توحید سخت و سهمگین است. پیام آوران الهی و اولیاء معصومین علیهم السلام در دوره حضور تلاش بسیاری برای تبیین نگاه صحیح توحیدی داشته اند و با ثمرات اندیشه های فلسفی یونانی و شهود عرفا به مقابله جدی برخاسته اند. در درس گفتار حاضر،‌ استاد دکتر رضا برنجکار پس از تبیین نظریات وحیانی، فلسفی و عرفانی در باب توحید،‌ به نقد برخی از لوازم باطل شیوه فلاسفه و عرفا پرداخته اند.

نویسنده که سنی مصری منتقد امامیه است برآن است که کلام امامیه اقتباس از کلام معتزله هم در دقیق الکلام (=لطیف الکلام= مقدمة الکلام=مبادی علم کلام) و هم در جلیل الکلام (مسائل علم کلام= اعتقادات) بوده و از خود استقلالی ندارد.

دکتر سعیدی‌مهر برای پرداختن به عناصر و مشخصه‌های کلام شیعی در ابتدا به شکلی مختصر به چیستی علم کلام و زمینه‌های پیدایش آن به‌طور عام اشاره می‌کند. او در بخش دوم، مسئلۀ هویت علم کلام و شاخص‌های آن را تبیین و در ادامه به طور خاص، چیستی کلام شیعی و هویت آن را مطرح می‌کند. استاد سعیدی سپس با توجه به مباحث پیشین، به دفاع از مشخصه‌ها و عناصر کلام شیعی در محورهای گوناگون می‌پردازد.

گفتار حاضر به بررسی کاستی‌ها و آسیب‌های علم کلام شیعی و راهبردهای پویاسازی آن از دیدگاه استاد علی‌اکبر رشاد می‌پردازد. ایشان نخست علم کلام را تعریف می‌کند و ضمن بررسی اقسام گزاره‌ها، موضوع علم کلام را گزاره‌های متعلَّقِ ایمان و هدف آن را اثبات و انتظام بخشی این گزاره‌ها می‌داند. در مرحلۀ بعد ایشان با تأکید بر کلام شیعی به بررسی و تبیین کاستی‌ها و آسیب‌های علم کلام می‌پردازد. از دیدگاه وی، ازجمله مهم‌ترین کاستی‌های علم کلام شیعی؛ عبارت است از: خلط فلسفه با کلام، عدم وجود روش‌شناسی مستقل و متناسب و همچنین نادیده‌گرفتنِ نقش فطرت در استنباط و اثبات گزاره‌های دینی. در پایان نیز راهکارهای پویاسازی علم کلام شیعی بیان می‌گردد که عمدۀ آنها عبارتنداز: جدایی حوزۀ فلسفه از کلام، چینش جدید مباحث و موضوعات، پرداختن به مباحث و موضوعات جدید، و سرانجام، مقابلۀ با آرای کلامیِ غیراسلامی.

تقريب المعارف في الكلام، اثر تقی‌الدین ابوالصلاح حلبی (447- 374ق)، با تحقیق رضا استادی، رساله‌ای است پیرامون برخی از مسائل دینی از جمله توحید، نبوت و امامت. در مقدمه، زندگی‌نامه مفصلی از نویسنده ذکر گردیده و اطلاعات جامعی پیرامون نام، نسب، زمان ولادت و وفات، شیوخ و اس‎تید، شاگردان و راویان از وی، اولاد و احفاد و آثار وی، ارائه گردیده است. قسم نخست، خود دارای چهار بخش زیر است: در بخش اول به بیان مسائل توحید پرداخته شده است. در هریک از این مسائل، یکی از مباحث مربوط به توحید، همچون: وجوب نظر، حدوث اجسام و پاره‌ای از صفات ثبوتیه خدا (همچون: قدرت، علم، حیات، سمع، بصر اراده و...)، ذاتی بودن صفات خداوند، عدم شباهت به محدثات، محال بودن درک او با حواس، اثبات وحدت او با ادله نقلی و... بررسی شده است. به‌عنوان مثال، در مسئله‌ای، به این نکته اشاره شده است که خدای سبحان باید دارای صفت حیات باشد؛ چون قبلا قدرت و علم وی ثابت شده و این دو صفت، نیاز دارند که موصوفشان دارای صفت حیات باشد. در بخش دوم، به مسائل مربوط به موضوع «عدل» پرداخته شده است. نویسنده در این بخش، ابتدا به تعریف قبیح و حسن پرداخته و سپس به اثبات این امر مبادرت نموده که خداوند، قادر بر قبیح بوده، اما آن را انجام نمی‌دهد. از دیگر مباحث این بخش عبارتند از: متکلم بودن خداوند؛ عدم تعلق قدرت به اعدام؛ قبح تکلیف مالایطاق؛ حقیقت تکلیف؛ شرایط حسن تکلیف؛ لطف؛ صفات مکلف؛ آلام؛ اعراض؛ ارزاق؛ اسعار و... سومین بخش، به مسائل مربوط به نبوت اختصاص یافته است. نویسنده در این بخش، ابتدا به وجوب ریاست در حکمت الهی و وجوب نصب رؤسایی از جانب خداوند و وجوب اعلم بودن پیامبر نسبت به سایر مردم و افضل بودنش اشاره نموده و سپس به طرق اثبات نبوت نبی و صفات لازم برای پیامبر از جمله عصمت، پرداخته است. اعجاز و شروط آن، اثبات نبوت پیامبر اسلام(ص)، دلالت قرآن بر نبوت پیامبر(ص)، وجوه اعجاز قرآن، سایر معجزات پیامبر(ص) به‌غیر از قرآن، از دیگر مطالب مطرح‌شده در این بخش می‌باشد. مسائل مربوط به موضوع امامت، در بخش چهارم مطرح گردیده است. نویسنده در این بخش، ابتدا به بیان لزوم عصمت و علم امام و اثبات آن پرداخته و سپس به معجزات ائمه و نص بر امامت ایشان از جمله آیات دال بر امام حضرت علی(ع) مانند آیه إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاَةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَ هُمْ رَاكِعُونَ ﴿المائدة: 55﴾، يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ... ﴿النساء: 59﴾، ... قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَاماً قَالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ‎ ﴿البقرة: 124﴾ و حدیث منزلت و غدیر اشاره نموده است. نویسنده در ادامه، ضمن اشاره به انکار خلفای سه‌گانه توسط حضرت علی(ع)، به بیان وجه برخی از کارهای آن حضرت، از جمله بیعت، اظهار تسلیم، حضور در مجالس، اقتدای در نماز، پذیرفتن عطایا و نکاح با ایشان، پرداخته است. از دیگر مسائل مطرح‌شده در این بخش، عبارتند از: کذب حدیث منسوب به ابن عباس؛ وجه امتناع حضرت علی(ع) از بیعت عباس و ابوسفیان با ایشان؛ وجه دخول آن حضرت در شوری؛ بعضی از مطاعن خلیفه اول و دوم و سوم و ایرادات واردشده بر عدالت آن سه. در قسم سوم کتاب، به بیان مباحث متعلق به امامت صاحب‌الزمان(عج) پرداخته شده است. نویسنده در این قسم ابتدا دلایل عقلی و سمعی امامت ایشان را ذکر نموده و سپس، به بیان حکمت غیبت و طول عمر آن حضرت پرداخته است. آخرین قسم، به مسائل مربوط به تکالیف شرعی اختصاص یافته است. در ابتدای این قسم، به بیان این مطلب پرداخته است که تکلیف شرعی، بر دو قسم است: افعال و تروک و افعال خود بر دوازده قسم است: نماز، حقوق اموال، روزه، حج، زیارات، وفای به عهد و وعده و نذر، وفای به ایمان، ادای امانت، کفارات، وصایا و... تروک نیز بر چهار قسم می‌باشند: مآکل (خوردن مردار، خون، گوشت خوک و غذاهای حرام)، مشارب (شرب خمر و فقاع)، مدرکات (اغانی و ملاهی) و مناکح (زنا و لواط و...).

کلام امامیه همانند همه گروه‌های فکری از معبر شماری از مدرسه‌های فکری گذر کرده که برای شناخت تاریخ امامیه باید این مدرسه‌ها را بازخوانی کرد. شیعیان با بهره‌گیری از معارف اهل ‌‌بیت و در پرتو خردورزی، حرکت فکری و کلامی خود را از مدینه و بر محور اهل ‌‌بیت آغاز کردند و اصلی‌ترین باورهای شیعه در این مدرسه مطرح شد و کلام شیعه شکل گرفت. با آغاز سده دوم، معارف اعتقادی در کوفه منتشر و در قالب نظریه‌های علمی تبیین شد. اصحاب امامیه در کوفه با دو رویکرد مختلف به تبیین معارف اعتقادی پرداختند و دو جریان مهم کلامی را پدید آوردند. یک جریان با رویکردی کلامی به‌دنبال تبیین عقلانی معارف اهل ‌‌بیت و دفاع از آن در مقابل جریان‌های فکری رقیب بود؛ اما جریان دیگر با رویکردی حدیثی در ‌‌پی فهم دقیق همان معارف و عرضه آن به جامعه مؤمنان بود. جریان کلامی که رویکرد عقلانی و نظریه‌پردازانه داشت با افولی زود هنگام روبه‌رو شد. هم‌زمان جریان متن‌گرا که رویکردی حدیثی داشت، با انتقال به شهر قم، امتداد اندیشه کلامی امامیه را در مدرسه‌ای دیگر رقم زد. همزمان با غیبت صغرا و اندک زمانی پس از شکل‌گیری #مدرسه_قم با رویکردی حدیثی، در مرکز سیاسی جهان اسلام یعنی بغداد، جریان عقل‌گرا و نظریه‌پردازِ کلام امامیه با ‌‌‌تطوّراتی نسبت به مدرسه کوفه به آرامی بالندگی خود را باز یافت. پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد این مدرسه با تلاش‌های متکلمانِ کمتر شناخته‌شده امامیه از جمله ابوسهل و ابومحمد نوبختی و همچنین ورود معتزلیان شیعه شده به عرصه کلام امامی، حدود یک قرن پیش از#شیخ_مفید فعالیت خود را به‌صورت مدرسه‌ای آغاز کرد. در ادامه با راهبری شیخ ‌‌مفید، #سید‌‌_مرتضی و #شیخ_طوسی به اوج بالندگی خود رسید. کتاب تطورات کلام امامیه در مدرسه بغداد در تلاش برای برطرف ‌‌کردن بخشی از غبار تاریخ کلام امامیه با بررسی جریان‌ها، شخصیت‌ها، تراث و اندیشه‌های مدرسه کلامی امامیه در بغداد، به تحلیل و تبیین ‌‌‌تطوّرات کلام امامیه در فاصله آغاز غیبت صغرا تا برآمدن سلاجقه در محیط جغرافیایی بغداد پرداخته است. نوشتار حاضر در سه فصل تدوین شده است: فصل اول: کلیات و مقدمات فصل دوم: سیر ‌‌‌تطوّر محتوای #کلام_امامیه در مدرسه کلامی بغداد فصل سوم: تحلیل و تبیین ‌‌‌تطوّر کلام امامیه در بغداد کتاب تطورات کلام امامیه در مدرسه بغداد، تألیف حجت الاسلام دکتر سیدعلی حسینی زاده از سوی پژوهشکده کلام اهل بیت علیهم السلام، به زبان فارسی، در قطع رقعی، در ۳۴۴ صفحه به نگارش درآمده است و در سال ۱۳۹۶با همکاری انتشارات دارالحدیث منتشر شده است.