جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

متفکران بزرگ به‌طرزی بر آیندگانِ خود تاثیر می‌گذارند که حتی اگر نظراتشان رد شود باز همچنان رد پایشان باقی می‌ماند. شاید کمتر روان‌شناسِ صاحب‌نظری را در دنیای امروز بتوان پیدا کرد که به آرای فروید معتقد باشد. اما قطعاً اکثر آن‌ها از فروید الهام گرفته‌اند و بیراه نخواهد بود، اگر به آن‌ها بگوییم: روان‌شناسان فرویدی. فروید نظریه ناخودآگاه را به جان تمام کسانی انداخت که می‌خواستند فهمی از چیستی انسان پیدا کنند. تقریباً صدسال می‌گذرد و این ایده دست از سر آن‌ها برنداشته.

این کتاب شامل سخنرانی های آن متفکر درباره زن مسلمان و شخصیت اوست. که خواندش برای زنان مسلمان بسیار مفید و سودمند است. بخشی از متن کتاب: در جامعه و فرهنگ اسلامی، سه چهره از زن داریم، یکی زن سنتی و مقدس مأب، یکی چهره زن متجدد و اروپایی مأب که تازه شروع به رشد و تکثیر کرده است، و یکی هم چهره فاطمه علیها سلام و زنان فاطمه وار که هیچ شباهت و وجه مشترکی با چهره ای به نام زن سنتی ندارد. سیمایی که از زن سنتی در ذهن افراد وفادار به مذهب در جامعه ما تصویر شده است با سیمای فاطمه (ع) همان قدر دور و بیگانه است که چهره زن مدرن. این زن سوم، زنی است که می خواهد انتخاب کند، زنی است که نه چهره موروثی را می پذیرد و نه چهره تحمیلی صادراتی پست ترین و پلیدترین دشمنان انسانیت را. هردو را آگاه است و هردو را هم می داند. آنکه به نام سنت تحمیل می شد و در جریان آن به وراثت می رسید، مربوط به اسلام نیست. مربوط به سنتهای دوره پدرسالاریست و حتی آنچه امروز از غرب می آید، نه علم است، نه بشریت است، نه آزادی است، نه انسانیت است و نه مبتنی بر حرمت زن است. مبتنی بر حیله های پست قدرتهای پست انحرافی و تخدیرکننده بورژوازی است.

در آغاز سال 1906، فروید مقاله ای کوتاه در باب موضوعی شگفت نوشت به نام مختصات بیمارگون در تئاتر. این نوشتۀ کوتاه هیچگاه به زبان آلمانی منتشر نشد، اما ماکس گراف نسخۀ دستنویس مقاله را که از فروید گرفته بود نگاه داشت، به زبان انگلیسی ترجمه کرد و ترجمۀ انگلیسی خود را در سال 1941 به چاپ رسانید... فروید هرگز از این مقاله سخن نگفت و حتی آن را از یاد برد... لکن این مقالۀ شش صفحه ای حاوی نظرات عمیقی است که شایسته است بیشتر گسترده و پرورده شوند. فروید به اجمال نشان می دهد که اثر هنری با استفاده از چه وسایلی مردم را تحت تأثیر قرار می دهد و به هیجان در می اورد و چگونه به هدف خود می رسد. او از شعر غنائی و رقصهای مذهبی و خاصه از درام مثال می آورد و توضیح می دهد چرا نمایش رنج جسمانی در صحنه به ندرت قابل تحما است، حال آنکه رنج روانی نقش عمده ای در تئاتر دارد....