جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در دهه های پایانی قرن نوزدهم میلادی، چند تحقیق درباره تاریخ زندگی حضرت محمد (ص) با رویکرد بررسی انتقادی منابع انجام گرفت که حاصل آن تشکیک در روایت های سیره و بی اعتمادی به همه منابع روایی و تاریخی اسلام بود. در چنین فضایی، رژی بلاشر در اثر خود، «مساله محمد» ضمن تشریح مشکلات موجود برای استفاده از قرآن و داده های کتاب های سیره به عنوان منابع شرح حال نویسی ادعا دارد که هر چند مستنداتی که امکان نگارش تاریخ زندگی پیامبر اسلام (ص) را با جزئیاتی دقیق و منسجم فراهم سازد در دست نیست، با این وجود می توان به کمک قرآن، تنها منبع معاصر پیامبر (ص)، شرایط و فضایی را که رسالت پیامبر (ص) اسلام در آن تکوین و تکامل یافت، بازآفرینی کرد. بلاشر در «مساله محمد» که تحقیقی انتقادی درباره زندگی نامه پیامبر اسلام (ص) است، شرح حال پیامبر (ص) را فقط بر اساس شواهد قرآنی تدوین می کند، و از اخبار و اطلاعات سیره، تنها به منظور تایید داده های قرآنی بهره می گیرد.

واقعیت تاریخی جابر بن حیان که در بسیاری از آثار منسوب به او خود را شاگرد امام صادق (ع) خوانده و اشاره های متعددی به آن امام کرده، از سوی پاول کراوس، بزرگ ترین محقق در زمینه کیمیای جابری، به طور کامل زیر سوال رفته و تناقض های عدیده موجود در این اشاره ها و شواهد با استناد به «مجموعه جابری» استخراج و مطرح گردیده است. این مقاله بر آن است تا با تحلیلی تاریخی و محتوایی به توضیح و تبیین چهار نوع از این شواهد و اشارات جابر به امام (ع) بپردازد و نظرهای پاول کراوس را در مورد یک مساله مهم در تاریخ علم، یعنی مساله جابری نقد و ارزیابی نماید؛ خاصه آنکه شمار قابل توجهی از مخطوطات منسوب به جابر هنوز منتشر نشده و به دست محققان نرسیده است و از این رو، باب گفت وگو درباره این مساله همچنان گشوده و جای نظرها و پاسخ های تازه در این باره خالی است. امید می رود که این مقاله پاسخی به این مساله باشد.

چکیده ندارد.

این رساله تحت عنوان ((رابطه اسلام و مسیحیت در عهد پیامبر (ص) و خلف راشدین)) در هشت فصل تنظیم شده است و هدف از نگارش آن عبارت است از : تو اصطلاحات و ذکر نظریه بعضی از علمای غرب که در متن رساله اشاراتی به آنها شده است و دوم ارزیابی منابع تاریخی اسلامی و مستشرقینی که آثار ایشان در این این رساله مورد استناد قرار گرفته است .

عزاداری به معنی انجام رفتارهای خاصی در سوگ افراد است. بررسی سیرة اهل بیت در این زمینه ضروری است و این نوشته بر مبنای تحلیل رفتارها و سخنان اهل بیت تنظیم شده است. رفتار اعراب جاهلی در عزاداری از قبیل اعلام مرگ همراه با بر زبان آوردن نام و شرح اوصاف متوّفی، گریستن، شیون، جزع و فزع و نوحه گری به صورت کاملاً رسمی رایج بوده است. اجیر کردن زنان نوحه گر و مبالغه در بر شمردن مناقب متوفّی نیز انجام می شده است. رفتارهای رایج در سوگواری شامل خبر مرگ، اندوه، گریستن، دعا، استرجاع، طلب آمرزش، بیان خوبیهای متوفّی، شیون و بیتابی، سیلی به چهره زدن، گریبان دریدن، موی تراشیدن، خاکستر و خاک بر سر ریختن، تسلیت گفتن، دشنام و شکوه از روزگار، نوحه گری تصنعی، و مرثیه سرائی، به ترتیب بیان شده ، گزارشهای تاریخی و شواهد حدیثی مربوط متوفّی و بیان خوبیهای او در سیرة اهل البیت بصورت طبیعی و غیر رسمی وجود داشته و بقیة رفتارها نهی شده است. این نهی گاه صریح و گاه تلویحی بوده است. در مورد رفتارهای رایج در عزاداری بعد از دورة غیبت، و نحوة عزاداری برای علما و بزرگان دین هیچ گونه مراسم خاصی مرسوم نبوده است. اما در آیینهای عزاداری در دورة آل بویه. ماتم و سوگواری عاشورا شامل گریة رسمی، حرکت دسته جمعی، نوحه گری و مرثیه سرائی، به فرمان معزالدوله، در عاشورای هر سال رسماً انجام می شده است.