جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: اندرو کوتروفلو نشان می دهد که در پرتو انتقادات تبارشناختی میشل فوکو از مدل حقوقی قدرت، می توان یک مدل پسا حقوقی از نقد کانتی را توسعه داد. کوتروفلو با بازنویسی معضل مشهور زندانی در تئوری بازی‌ها به زبان فوکویی، تکنیک‌های خیانت متقابل را روشن می‌کند که بدن‌ها را آموزش می‌دهد تا خود را برای همدستی با نیروهای انقیاد استدلال کنند. او نشان می‌دهد که چگونه نسخه‌ای از اخلاق کانتی که از نظر تبارشناسی مجدداً فرمول‌بندی شده است، می‌تواند پارامترهای اساسی یک رشته مقاومت در برابر چنین نیروهایی را فراهم کند، و او برای ارزیابی دقیق‌تر از مخاطراتی که در زوال فلسفه به‌عنوان یک شکل‌گیری انضباطی دخیل است، استدلال می‌کند. در طول راه، کوتروفلو خوانش‌های جذابی از مراقبت کانت از اخلاق شخصی ارائه می‌کند که از منابع مفهومی ژیل دلوز، ژاک لاکان و لوس ایریگاری استفاده می‌کند. این تور-د-زور نظریه پردازان اجتماعی را وادار می کند تا در نحوه عملکرد قدرت در دنیای مدرن/پسامدرن ما تجدید نظر کنند.

ترجمه ماشینی: میشل فوکو، نظریه‌پرداز پست‌مدرن، بیشتر به‌خاطر کارش درباره «قدرت/دانش» و در مورد تنظیم جنسیت در جامعه مدرن شناخته می‌شود. با این حال، فوکو در طول زندگی خود پیوسته به مسیحیت، دیگر جنبش‌های معنوی و سنت‌های مذهبی و مرگ خداوند توجه داشت و این موضوعات و مطالب پراکنده در بسیاری از نوشته‌های او وجود دارد. دین و فرهنگ برای اولین بار آثار این متفکر مهم در زمینه دین، تجربه دینی و جامعه را گردآوری می کند. در اینجا مقالات کلاسیک مانند نبرد برای پاکدامنی، در کنار مقالاتی که کمتر به زبان انگلیسی یا فرانسوی خوانده شده اند، آمده است. انتخاب ها در سه گروه مرتب شده اند: جنون، مذهب و آوانگارد. ادیان، سیاست و شرق; و مسیحیت، جنسیت و خود: قطعاتی از یک جلد منتشر نشده. از اولین مطالعات فوکو درباره جنون گرفته تا اعترافات جسم، جلد چهارم منتشرنشده تاریخ جنسیت او، افکار نهایی او درباره مسیحیت اولیه، دین و فرهنگ، آثار فوکو را به بخشی جدایی ناپذیر از اندیشه دینی معاصر تبدیل می کند و در عین حال پیوند مهمی نیز ایجاد می کند. بین مطالعات دینی و مطالعات فرهنگی

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به دنبال ارائه قرائتی احتمالی از مسئله زمانمندی در فرمول بندی پرسشی فوکو در بخشی از اثر او «هرمنوتیک سوژه» است. من رابطه‌ای بین تجربه‌ی زمانی سکولار مدرن و مسئله‌ی فلسفی مرگ را پیشنهاد می‌کنم که اهمیت موقتی بودن را در نظریه اسکزیس فوکو روشن می‌کند. طلال اسد در نشان دادن اینکه زمان سکولار مدرن رابطه ای ناآرام با تجربه معینی از مرگ دارد نقش بسزایی دارد. طلال اسد همچنین رابطه بین نظریه قدرت مدرن فوکو و نظریه زمان سکولار والتر بنیامین را معرفی خواهد کرد. این رابطه، یعنی اینکه قدرت مدرن تا حدی از طریق سازماندهی تجربه زمان بر روی موضوعات عمل می کند، به من این امکان را می دهد که مفاهیم موقتی را در فرمول بندی اسکیس فوکو از طریق توضیح مرگ و زمان سکولار در کار اولیه بنیامین در مورد سوگواری آلمانی بررسی کنم. نمایشنامه. من بر پرسش زمانی در پرسش فوکو تأکید می‌کنم، زیرا درک کار متأخر فوکو در مورد اسکسیس را از طریق خواندن آن در رابطه با اثر پی‌یر هادو در مورد پرسش‌نویسی، که مسئله موقتی بودن را به یاد می‌آورد، گسترش می‌دهد. من استدلال می کنم که تصور بنیامین از زمان سکولار به گونه ای است که زمان می تواند به صورت هژمونیک عمل کند، اما تجربه معینی از مرگ در این عملیات کارکردی مخرب دارد. من بررسی می‌کنم که چگونه تجربه مرگ در مفهوم بنیامین از تاریخ طبیعی، سیاست‌هایی را که به این زمان سکولار متکی است (همانطور که اسد اشاره کرد) را قطع می‌کند، و این ممکن است نشان‌دهنده نیروی اسکیزیس در عاملیت اعمال (تجربه موقتی توسط) باشد. موضوع مدرن بنابراین، بحث بنیامین از زمان سکولار و مرگ، بینشی از نحوه عمل میانجیگری در مرگ به عنوان نیرویی برهم زننده در سازمان هژمونیک سوبژکتیویته مدرن برای فوکو ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: از نظر الیزابت رودینسکو، مورخ روانکاوی و یکی از روشنفکران برجسته فرانسوی، کانگویلهم، سارتر، فوکو، آلتوسر، دلوز و دریدا نماینده «نسل بزرگ» فیلسوفان فرانسوی هستند که کارهای قابل توجهی انجام دادند و زندگی باورنکردنی داشتند. این متفکران آشفته و مبتکر جنگ جهانی دوم و انقلاب فرهنگی و سیاسی دهه 1960 را تحمل کردند و افق فرهنگی آنها تحت سلطه مارکسیسم و ​​روانکاوی بود، اگرچه آنها به هیچ وجه پیرو آموزه های مارکس و فروید نبودند. رودینسکو بسیاری از این روشنفکران را شخصاً می‌شناخت و از طریق تجربه‌های زیسته و یادآوری خاطرات، شرحی از اندیشه‌های آنها را می‌بافد. به عنوان مثال، کانگویلهم، فیلسوف برجسته علم بود که تأثیر زیادی بر کاوش فوکو در زمینه سلامت عقل و جنون داشت. آلتوسر در یک درام شخصی بدنام زندگی کرد. و در نمایش زندگی فروید برای پرده، سارتر اساساً رویکرد فلسفی خود را به روانکاوی تغییر داد. رودینسکو دفاعی پرشور از کانگویلهم، سارتر، فوکو، آلتوسر، دلوز و دریدا در برابر «فیلسوفان جدید» اواخر دهه 1970 به راه می اندازد. دهه 1980، که کار - و گاهی اوقات زندگی خصوصی - این نسل بزرگ را محکوم کردند. رودینسکو تلاش‌ها برای از بین بردن آنها و همچنین سنت مارکسیستی و چپ به طور کلی با قلم مو کمونیسم به سبک شوروی را رد می‌کند. در نظریه فرویدی و فلسفه تعهد رادیکال، او سنگری در برابر نوعی روانشناسی دستکاری، تجویز قرص و عادی سازی می بیند که هدف آن تبدیل افراد به مصرف کنندگان بی فکر است. «فلسفه در زمان آشفته»، شدید، هوشمندانه و متقاعدکننده، با پویایی تفکر فرانسوی در قرن بیستم تسخیر شده است. (جلد 46، شماره 9)

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه ادعا می کنم که میشل فوکو یک فیلسوف طرفدار روشنگری است. من استدلال می‌کنم که تاریخ انتقادی اندیشه او حالتی از خودمختاری در اندیشه و عمل را پرورش می‌دهد که نشان‌دهنده یک مفهوم کانتی از بلوغ است. بعلاوه، من ادعا می‌کنم که چون او مسیر نیچه‌ای را به سوی روشنگری دنبال می‌کند، شرح آزادی فوکو از نقد او از اینکه ما هستیم ناشی می‌شود، که شامل رد محدودیت‌های تجربی اومانیسم است. در عین حال، و شاید مهم‌تر از همه، من همچنین پیشنهاد می‌کنم که فوکو یک مفهوم پساانسان‌گرایانه از تناهی و هستی را بیان می‌کند. برای شروع، من نشان می‌دهم که در مسیر انسان‌گرایی به سوی رشد، که توسط روسو، کانت و هگل پایه‌گذاری شده و در حال حاضر توسط رالز و تیلور حمایت می‌شود، فلسفه‌ای از سوژه خودمختار که خواهان خودشکوفایی از طریق بازشناسی است، مقدم بر نقد معرفت‌شناختی و سیاسی است. محورهای تجربی عینی، هنجاری و ذهنی اومانیسم را ایجاد می کند. بر اساس نقدهای باستان‌شناختی، تبارشناسی فوکو، و وقتی با هم کار می‌کنند، نقدهای تاریخی انتقادی از این شرایط امکان استقلال و بازشناسی، معتقدم که اومانیسم نمی‌تواند به ما بیاموزد چگونه آزادانه بیندیشیم یا عمل کنیم. -و اینکه شناخت اومانیسم از جهان و عدالت آن در سیاست مستلزم طرد محدود افراد متفاوت و تسلیم ذهنیت افراد عادی است. در پاسخ به ناپختگی که در قلب اومانیسم قرار دارد، نشان می‌دهم که فوکو باستان‌شناسی، تبارشناسی و تاریخ انتقادی را به کار می‌گیرد تا بدیل‌های پساانسان‌گرایانه و روشن‌گرانه خود را از جمله ساوویر، پووآر و اخلاق اخلاقی کشف کند. پس از اینکه او توضیحی از علت و معلول در علوم انسانی را از ساویار به روابط بین ساوآر و پووآر منتقل کرد، توضیح می‌دهم که چگونه فوکو اولاً نحوه اعمال پووآر توسط مکانیسم‌های تولیدی را بازبینی می‌کند که بدن را نظم می‌دهد و شهروند را تنظیم می‌کند، و ثانیاً ماهیت pouvoir که او آن را حکومتی بودن یا عمل شخص نسبت به اعمال دیگران توصیف می کند. او سپس آزادی را به عنوان نقطه مقابل pouvoir/savoir پس می‌زند، و من نشان می‌دهم که چگونه تاریخ انتقادی نشان می‌دهد که قبل از اینکه رابطه هرمنوتیکی با خود ولوچ در مرکز درک اومانیسم از هویت اخلاقی باشد، ذهنیت اخلاقی در دوران باستان شکل گرفته است. از طریق آزادی زاهدانه و آگونیستی که مبتنی بر رابطه عملی با خود است. فوکو از این به‌عنوان طرحی برای زمان حال استفاده می‌کند، که در آن یک وضعیت اخلاقی-سیاسی خودمختاری در اندیشه و عمل در برابر محدودیت‌های ما از pouvoir/savoir شکل می‌گیرد. بنابراین من ادعا می کنم که تصویر فوکو به عنوان یک فیلسوف ضد روشنگری، که چیزی جز نقد متعارف و آزادی غیراخلاقی ارائه نمی دهد، نمایانگر دیدگاه کسانی است که ضد اومانیسم برایشان شبیه ضدروشنگری است. این انتقادات با تزی که من در این پایان نامه تأیید می کنم، نادرست نشان داده می شوند، و آن این است که تاریخ انتقادی به منزله نقد، پس از آن یک هستی شناسی، یعنی هستی شناسی انتقادی فوکو، بلوغ ایجاد می کند و تقویتی را تأیید می کند که هم ضد و هم پسا اومانیسم است. .

ترجمه ماشینی : سؤال مطرح شده این است: در پی «تشکیل» ازفلسفه قاره ای (از نیچه و هایدگر تا دریداو فوکو) و "عمل گرایی" انگلیسی-آمریکایی فلسفه (از جیمز و دیویی تا رورتی)، چه نوع ژانری از نوشتن فلسفه است؟ تاریخ گزینشی به روایت می شود اتحاد بین سفسطه و بلاغت سنتی را نشان می دهد (از گورجیاس و پروتاگوراس تا سیسرو و کوئینتیلیان)؛ بین بلاغت و پراگماتیسم کلاسیک آمریکایی (پیرس، جیمز و دیویی)؛ بین پراگماتیسم معاصر (رورتی) و فلسفه قاره ای معاصر (دریدا); و بین نقد ادبی معاصر (ماهی) و «پست مدرن» زیبایی شناسی پیشنهاد شده است که این اتحادها یک منسجم را تشکیل دهند روایتی که نمونه ای از نزدیک شدن به یکدیگر است زیبایی شناسی گفتارها و متون خود فلسفه. این است استدلال کرد که پیامد این تغییر، از خواندن فلسفه است به عنوان پایه ای برای تحقیقات دیگر موسسات فرهنگ به خواندن آن را به عنوان بلاغت، این است که ژانر فلسفه را به عنوان یک هنر، به عنوان مجموعه ای از متن هایی که به کثرت گفتمان های نسبیتی کمک می کند که ما برای اهداف حیاتی خاص می سازیم: ساخته شده نه به عنوان آینه حقیقت، بلکه به عنوان اجتماعی مفید و متقاعد کننده درام ها

ترجمه ماشینی : این پایان‌نامه سیر تحول دیدگاه‌های فرانسوی درباره ذهنیت را از طریق سه جفت متفکر متضاد دنبال می‌کند: مونتنی و دکارت، روسو و هلوتیوس، و سارتر و فوکو. اهداف آن دوگانه است، یکی تاریخی و دیگری نظری. هدف اول ارائه گزارشی ظریف‌تر از دیدگاه‌های «مدرن» از ذهنیت نسبت به آنچه توسط حساب‌های استاندارد ارائه شده است. من استدلال می کنم که در حالی که دکارت نقش مهمی در این تاریخ ایفا می کند، نقش دکارت تا حدی اشتباه درک شده است. صحبت درباره «موضوع مدرن» به صورت مفرد منطقی نیست، و شکاف بین «فلسفه مدرن» و آنچه پس از آن می آید اغلب اغراق شده است. ارزیابی کافی از تاریخ سوبژکتیویته نه تنها نیازمند بررسی تأثیراتی است که دیدگاه دکارت را شکل می‌دهد، بلکه به بررسی تحولات بعدی نیز می‌پردازد. برای این منظور، من استدلال می‌کنم که شک‌گرایی باستانی نقش دوگانه مهمی در تاریخ سوبژکتیویته ایفا می‌کند: این شک نه تنها معرفت‌شناسی مدرن و سوژه‌محور و دوشاخه شدن آن را در دو مکتب مسلط تشکیل‌دهنده آن - تجربه‌گرایی و عقل‌گرایی، آغاز می‌کند، بلکه منجر می‌شود. به نازک شدن ماهیت انسان که در نقدهای ضدانسان گرای معاصر از این موضوع به اوج خود می رسد که طبق گزارش ها باعث نابودی آن می شود. با فرسایش جنبه‌های ثابت واقعیت انسانی، سوژه‌ها به تدریج انعطاف‌پذیرتر می‌شوند و از این رو، به‌طور فزاینده‌ای در برابر قدرت‌هایی آسیب‌پذیر می‌شوند که بر آن‌ها تأثیر می‌گذارند یا به‌طور دیگری تأثیر می‌گذارند. وقتی از منظر فرسایش شکاکانه موضوع بررسی شود، رد واجد شرایط سارتر از ماهیت انسانی، روندی را که در دوران «روشنگری» به خوبی در جریان بود را رادیکال کرد و آخرین گام منطقی را در مسیر تز «مرگ انسان» فوکو ارائه کرد. بنابراین، به جای اینکه تاریخ سوبژکتیویته را به عنوان مجموعه ای از گسست های معرفت شناختی در نظر بگیرم که، برای مثال، سارتر را آخرین چهره ای می داند که در آن سوی شکاف رادیکال از «پسامدرنیته» ایستاده است، استدلال می کنم که انکار ماهیت انسانی توسط سارتر باید به عنوان آخرین گام منطقی در یک روند تدریجی که در اعلامیه فوکو در مورد مرگ «انسان» به اوج خود می رسد. دوم، اگرچه سوبژکتیویته حوزه کلی تحقیق را تامین می‌کند، اما علاقه من بر این است که چگونه دیدگاه‌های سوبژکتیویته در چارچوب تحلیل آزادی و قدرت، و چگونه این شکل‌گیری سه‌گانه به یک مشکل معاصر تبدیل می‌شود. همانطور که موضوع فلسفی به طور فزاینده ای انعطاف پذیر می شود، رویکردهای فلسفی رابطه بین قدرت و آزادی تغییر می کند. با این حال، تا زمانی که تغییر ناپذیری به طور کامل در شن و ماسه زمان فرسایش پیدا نکند، مشکل «پسامدرن» عاملیت به وجود نمی آید. با فوکو نه تنها شاهد فرسایش کامل جنبه‌های تغییر ناپذیر واقعیت انسانی هستیم، بلکه با توجه به ذهنیت، قدرت صرفاً سرکوب‌کننده نیست، بلکه مولد نیز هست. در حالی که این بینش ها برای درک شکل گیری موضوع و اشکال مختلف ظلم بسیار مهم هستند، به مشکل نیز منجر می شود. «اگر قدرت باعث ایجاد ذهنیت می‌شود، به عبارت دیگر، اگر قدرت هویت شخصی، میل، الگوهای رفتاری عادت‌یافته و شرایط نحوه صحبت و تفسیر افراد از جهان را ایجاد می‌کند، و نه تنها به گونه‌ای که هر فضای خارج از قدرت را نفی کند، بلکه به گونه‌ای که سوژه‌ها تا حد زیادی نسبت به تأثیرات آن نابینا باشند، سپس قدرت راه‌هایی را تعیین می‌کند که در آن افراد جهان را در امکانات عملی تراشیده‌اند. اما اگر انتخاب‌ها همیشه تابعی از قدرت پیشین هستند، و اگر نمی‌توان تأثیرات قدرت را با مشاهده مستقیم خود مشخص کرد، پس آزادی چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟ من استدلال می‌کنم که حتی اولین بیان‌های سارتر از سوبژکتیویته تشخیص می‌دهند که سوژه کاملاً خودساخته نیست، بلکه همیشه توسط نیروهای اجتماعی از قبل عبور کرده و مشروط شده است. با خواندن سارتر و فوکو در کنار و علیه یکدیگر، و با استناد به پیشینه تاریخی آنها، به دیدگاهی قابل قبول از سوبژکتیویته و امکان مقاومت هدایت‌شده توسط عامل، بدون قربانی کردن نقدهای اومانیسم ارائه شده توسط فیلسوفان معاصر فرانسوی، می‌رسم.

ترجمه ماشینی : میشل فوکو استدلال می‌کند که محققان مدرن به‌طور نادرست فلسفه‌های یونانی-رومی باستان را به عنوان تعقیب دانش انتزاعی تصور کرده‌اند. او در عوض تصور این فلسفه‌ها را به‌عنوان مجموعه‌ای از شیوه‌هایی که بر «مراقبت از خود/روح» متمرکز شده‌اند، پیشنهاد می‌کند. چنین مراقبت‌هایی شامل تمرین‌هایی ("فناوری‌های خود") است که هم بر شکل‌گیری هویت و هم تحول معنوی تأثیر می‌گذارد. می‌توان تاریخ مسیحیت‌های اولیه را نیز با این عبارات، به‌ویژه در بررسی گفتمان‌های رایج در قرن دوم و سوم عصر مشترک، دوباره مفهوم‌سازی کرد. کنار هم قرار گرفتن و مطالعه دقیق متون مربوط به این دوره نشان می دهد که دیدگاه های رقابتی مراقبت از روح که از آرمان های رواقی آگاه شده بود در بین مسیحیان در جریان بود. به طور خاص، این دیدگاه‌های متضاد، از یک سو، حول یک گفتمان مسلط و «پرتو-ارتدوکس» بود که شهادت را تجلیل می‌کرد و از سوی دیگر، اختلالاتی در این گفتمان توسط کسانی که به طور گمراه‌کننده‌ای تحت عنوان «عرفان» قرار می‌گرفتند. فصل اول به بررسی ارزش به کارگیری چارچوب فوکو در تاریخ مسیحیت های اولیه می پردازد. فصل دوم نحوه عملکرد شهادت به عنوان مراقبت از روح یا درمان احساسات را در متون منسوب به کلمنت، ایگناتیوس و پولیکارپ توضیح می دهد. فصل سوم روشی را نشان می‌دهد که دیگر متون اولیه مسیحی چگونه این گفتمان «خود رنج‌کش» را مختل می‌کنند و در عین حال دیدگاه‌های دیگری را درباره مراقبت از خود ارائه می‌کنند. متون خاص برای بررسی عبارتند از دو متن از ناگ حمادی - آخرالزمان پطرس و شهادت حقیقت، دو قطعه که توسط کلمنت اسکندریه حفظ شده است - یکی منسوب به باسیلیدس و دیگری به والنتینوس، و انجیل یهودا. فصل چهارم به این موضوع می‌پردازد که چگونه مریم مجدلیه و پرپتوآ از نظر مراقبت از روح به ترتیب در انجیل مریم و مصائب پرپتوآ و فلیسیتی و آنچه برای نقش‌های رهبری زنان در هر یک از این تصویرها در خطر است، توضیح می‌دهد. نگریستن به بحث‌های اولیه از این طریق - به عنوان تضادهای مربوط به مسائل هویت شخصی و رشد معنوی - به جای بحث در مورد دانش فی نفسه (آموزه‌هایی که با اصطلاحات ذات‌گرایانه تعریف شده‌اند) وسیله‌ای برای حرکت فراتر از توصیف ساده‌سازی افراد بسیار متنوع است. گروه‌ها در این دوره یا صرفاً «پرتو ارتدوکس» یا «بدعت‌گرا» بودند.