جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این کتاب، هدیه ایست به جان های آزاده، آن کس که پاسخ معمای رهایی خویش را یافته و برای آن کس که میخواهد متولد شود. این کتاب، هدیه ای ست به روحی که می خواهد رادیکال باشد. نیچه، جان های آزاده را این گونه معرفی میکند: "کسی دارای یک جان آزاده است که اندیشه او با آنچه که جامعه از او انتظار دارد، متفاوت باشد. در این صورت جان های اسیر، او را به این دلیل که سرچشمه اصول آزادانه اش، یا به علت میل شدید به مطرح شدن است، یا با اخلاقیات دربند آنها همخوانی ندارد سرزنش می کنند. اما در این جا آن پلیدی سخن می گوید که خود به آن چه می گوید باور ندارد. در عمق وجود جان آزاده اهمیت ندارد که عقایدش درست باشد یا خیر. بلکه او کاری بزرگ تر را انجام می دهد، یعنی جدایی از رسوم معمول و عرف جامعه. حتی اهمیت ندارد که او در راهش موفق باشد یا نه. زیرا معمولا حقیقت یا جان حقیقت پژوه همراه اوست." حال، از فلسفه درس می گیرم و در برابر بلندای با شکوه این کتاب، و نویسنده ی آن، سکوت اختیار می کنم. زیرا همان گونه که می گویند، گاهی تنها با سکوت میتوان همچون یک فیلسوف، به فلسفه ادای احترام کرد. "انسانی بسیار انسانی" (1878) شروع دوره بلوغ نویسندگی فردریش نیچه محسوب می شود. اثری پیچیده که بسیاری از مضامین را کاوش می کند و فاصله چشمگیری با تفکر قبلی وی دارد. در اینجا نیچه وفاداری اولیه خود با شوپنهاور و واگنر را می شکند و چارچوب کلی فلسفه خود را پایه گذاری می کند. بر خلاف بی اعتنایی قبلی نیچه به علم ، اکنون علم را ابزاری برای رد متافیزیک سنتی می داند. او علم را گامی اساسی در ظهور روح های آزاده می داند که پیشگامان فرهنگی خواهند بود. نیچه در “انسانی بسیار انسانی” بیان می کند که این کتاب یادبود یک بحران است: با این کتاب من خود را از ذات خود که متعلق به من نبود، رهایی بخشیدم.

دنیل چچیک در این اثر، بی‌مقدمه خوانندگان را به سفری از عمیق‌ترین و تاریک‌ترین دره‌ها تا درخشان‌ترین ارتفاعات ذهن انسان می‌برد. او به پیروی از سنت بزرگ گفت‌و‌گوهای افلاطونی به پرسش‌های مهمی که از هنگام طلوع فلسفه تا به امروز ذهن بشر را تسخیر کرده‌اند، می‌پردازد: محدود بودن فرصت زندگی انسان، مبارزه و تقابل فرد با همرنگی و همراهی با اکثریت، روابط بین نسلی و محدوده‌ی ادراک انسان. این کتاب به شیوه‌‌ی مناظره نوشته شده و در آن مردی جوان با خود بالغ‌ترش درباره‌ی مسائل بنیادی زندگی گفت‌‌وگو می‌کند. تمام افرادی که با خود و درونشان، افکار و احساساتشان و روابط و تمایلاتشان درگیری دارند می‌توانند جزو مخاطبان احتمالی این کتاب باشند و خواندن این کتاب کمک می‌کند تا ارتباط بهتری با درون خود و در نتیجه با دیگر افراد جامعه داشته باشند. همچنین این کتاب برای کسانی که در روابط اجتماعی و برقراری تعاملات مفید با اطرافیان دچار مشکل هستند می‌تواند بسیار راهگشا باشد.

تفکر خارج از مغز به این معناست که حوادث و اتفاقات خارج از مغز خود، احساسات و حرکات بدنمان، محیط فیزیکی که در آن کار می کنیم یا می آموزیم و ذهن افراد دیگری که اطراف ما هستند، با مهارت وارد فرآیند ذهنی خود کنیم. با رسیدن به این مرحله و دخیل کردن این منابع «فرا عصبی» قادر خواهیم بود با دقت بیشتری تمرکز کنیم؛ عمیق تر مسائل را درک کنیم و خلاقیت بیشتری داشته باشیم، تا به این طریق ایده هایی که در ذهن نمی توان به آن فکر کرد را در سر پروراند.

کتاب «ادعایی علیه واقعیت» اثری نوشته «دونالد هافمن» است که نخستین بار در سال 2019 انتشار یافت. «هافمن» در این کتاب، تئوری «غلبه سازگاری بر حقیقت»(FBT) را معرفی می کند، با این توضیح که «انتخاب طبیعی»، توانایی های ادراک در ارگانیسم ها را به گونه ای جهت‌دهی کرده تا تأثیرگذارترین جنبه ها بر مفهوم سازگاری—توانایی بقا و تولید مثل—اهمیتی بیش از سایر جنبه ها داشته باشد. این تئوری برخلاف ایده های سابق درباره رابطه ادراک و تکامل، بیان می کند که ادراک صرفا در خدمت مفهوم «سازگاری» است و نه حقیقت. «هافمن» اذعان می کند که FBT ممکن است متناقض به نظر برسد: «چگونه ممکن است ادراک هایم سودمند باشند اگر واقعی و دقیق نیستند؟» او سپس تلاش می کند این مشکل را با یک تئوری دیگر حل کند: ارگانیسم ها به همان گونه ای نسبت به محیط پیرامون خود واکنش نشان می دهند که انسان ها با صفحات کامپیوتر تعامل می کنند—از طریق نمادهایی که کارایی دارند اما ساز و کارهای درونی کامپیوتر را پنهان می سازند.

کتاب «خدا و زندگی پس از مرگ» با زیرعنوان «شواهد جدید پیشگامانه تجربه نزدیک به مرگ» نوشته‌ی جفری لانگ، با همکاری مشترک پل پری، یک تحقیق متقاعدکننده در مورد تجربیات نزدیک به مرگ (NDEs) و پیامدهای آن‌ها بر درک ما از زندگی است. این کتاب بر اساس بزرگترین مطالعه NDE در تاریخ، که 3000 نفر از پیشینه‌ها و سنت‌های مذهبی مختلف را در بر گرفته است، از جمله افراد بی‌ایمان، نوشته شده است و شواهد شگفت‌انگیزی از وجود خدا و سازگاری وجود او در جهان ارائه می‌کند. جفری لانگ، پزشک و محقق، بخش قابل توجهی از حرفۀ خود را به مطالعه‌ی NDE ها از طریق «بنیاد تحقیقات تجربه‌ی نزدیک به مرگ» اختصاص داده است. اثر قبلی او، «شواهد زندگی پس از مرگ»، زمینه را برای یک کاوش جدید علمی برای زندگی پس از مرگ فراهم کرد. در «خدا و زندگی پس از مرگ»، او یک گام فراتر می‌رود تا الگوها و اشتراکاتی را در تجربیات کسانی که ادعا می‌کنند نگاهی اجمالی به زندگی پس از مرگ داشته‌اند، آشکار کند. باید در نظر داشت که این کتاب صرفا مجموعه‌ای از گزارش‌های حکایی نیست بلکه یک تحلیل از طریق عناصر مشترک این تجربیات عمیق نیز می‌باشد. لانگ در مورد طیف گسترده‌ای از NDE ها بحث می‌کند. برخی افراد گزارش می‌دهند که یک نور روشن را می‌بینند، برخی دیگر عبور از یک تونل را توصیف می‌کنند، و برخی دیگر مروری سریع بر زندگی‌شان را بازگو می کنند. با وجود این تفاوت‌ها، بسیاری از روایت‌ها بر توصیف خدا به‌عنوان یک خالق متعال که محبت و لطف را می‌تاباند، همگرایی دارند. «خدا و زندگی پس از مرگ» سهم قابل توجهی در زمینه‌ی معنویت و تحقیقات NDE به خود اختصاص داده است. جفری لانگ هم بدبینان و هم مومنان را به طور یکسان دعوت می‌کند تا در مورد پیامدهای این تجربیات تأمل کنند. در واقع حتی اگر کسی این گزارش‌ها را تحت اللفظی یا استعاری ببیند، این کتاب استدلال‌های قانع کننده‌ای ارائه می‌دهد که این تجربیات ارزش بررسی جدی را دارند.

ژان فرانسوا لیوتار، یکی از شخصیت‌های اصلی جهان انتقادی معاصر، در اصل واژه «پسامدرن» را وارد بحث‌های رایج فلسفه کرد. در این کتاب، تعدادی از نامه‌هایی که ژان‌فرانسوا لیوتار دربارۀ جریان پسامدرنیسم نگاشته گردآوری کرده‌ایم. کسب مجوز از نویسنده برای چاپ این نامه‌ها چندان آسان نبود. ما بر این پای می‌فشردیم که چاپ این نامه‌ها می‌تواند او را از پاره‌ای اتهامات تبریٔه کند؛ از شمار غیرعقلایی بودن، نومحافظه‌کاری، تروریسم روشن‌فکرانه، لیبرالیسم تساهل‌محور، همچنین پوچ‌گرایی و ناباوری به اخلاقیات و هنجارها. البته او، به‌ظاهر، دغدغه‌ای از این بابت نداشت؛ می‌گفت اینها همه نشانه‌ای است دالّ بر اینکه مخالفانش به‌جای خواندن، یا آنچه خواندنش می‌نامند و استدلال هوشیارانه، بیشتر به استدلال سلیقه‌ای و مبتنی بر بایسته‌های ازپیش‌تعیین‌شده گرایش دارند و حرمت ساحت اندیشه اجازه نمی‌دهد وارد این‌دست مشاجرات شود.

رمان دنیای سوفی، رمانی تأثیرگذار و کاوشی جریان ساز در مفاهیم عظیم فلسفی اندیشه ی غرب است که با فروش بیش از بیست میلیون نسخه، قوه ی تخیل مخاطبین سراسر جهان را به چالش بزرگی کشیده است. روزی، سوفی آموندسن چهارده ساله از مدرسه به خانه بازگشته و در صندوق پستی، دو یادداشت با سوال هایی روی آن ها پیدا می کند: «تو که هستی؟» و «جهان از کجا می آید؟». همین آغاز وسوسه کننده، سوفی را درگیر مسائل و سوالات بیشتری کرده که او را راهی سفری بسیار فراتر از روستای محل زندگی اش در نروژ می کند. او از طریق این نامه ها-که دربردارنده ی موضوعات فلسفی از سقراط تا سارتر هستند-مکاتباتی با فیلسوفی اسرارآمیز دارد؛ درحالی که نامه های ارسالی به آدرس دختر دیگری فرستاده شده اند. هیلده چه کسی است و چرا مدام سر و کله ی نامه هایش پیدا می شود؟ سوفی برای حل این معما، باید از فلسفه ای که می آموزد، کمک بگیرد-اما حقیقت بسیار پیچیده تر از چیزی است که او می تواند تصور کند.

مطابق تفسیر مارکس در رساله‌ی دکتری‌اش، در دستگاه دموکریتی، اتم‌ها در خلأ طبقِ ضرورتی کور حرکت می‌کنند. اطلاق لفظ تصادفی به‌نظام دموکریتی دلالت بر حرکتِ پیش‌بینی‌ناپذیر یا بدونِ علتِ اتم‌ها ندارد؛ بلکه حاکی از عدم وجود طرح و نقشه‌ی پیشین یا غایتی مشخص در خلقِ جهان‌هاست. گویی که اتم‌ها به سمت و سویی می‌روند که انتهای مسیر آن، خلقِ عوالم است. اپیکور برخلاف دموکریتْ قائل به وجود ضرورتی تخطی‌ناپذیر در حرکات اتم‌ها نیست و انحراف اتم از خطِ مستقیم را به‌عنوان سنخی حرکت تصادفی وارد نظام اتمیستی‌اش می‌کند. با انحراف به‌مثابه حرکتی تصادفی است که اساساً خلق جهان‌ها آغاز می‌شود. پس پایه‌ی خلقِ جهان‌ها، تصادف {یا بخت} است. اپیکور هم قائل به حرکتِ تصادفی اتم‌هاست، هم در روند خلق جهان‌ها هیچ طرح و نقشه‌ی پیشینی‌ای را مفروض نمی‌گیرد. تصادف اپیکوری، هم حاکی از نفیِ غایت است و هم حاکی از حرکاتِ تصادفی اتم‌ها در انحراف از خطِ مستقیم.