جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در خطبه‌های 1، 91، 177 و 211 نهج ‌البلاغه، مباحث گوناگون دربارة کوه‌ها با عبارت‌های مختلف برای پی بردن انسان‌ها به خالق بی‌همتای قادر، آمده است. دانشمندان و محقّقین علوم زمین بر‌آن‌اند که کوه‌ها طی زمان‌های طولانی تشکیل شده و تکامل یافته‌اند و کوهزایی در پوستة زمین بر اثر فرایندهایی مثل فرورانش در لبه‌های ناآرام قارّه‌ای با چین‌خوردن لایه‌ها و یا بر اثر نفوذ «ماگما»ی مذاب از ماگمای گداخته، به صورت‌های مختلف، مثل آتشفشان‌ها، ایجاد می‌شوند. بررسی‌ کاربرد «کوه» و توصیف آن در این خطبه‌ها روشن ساخت که این اشارات علمی با یافته‌های ثابت شده و قطعی زمین‌شناسی مانند:زمین ساخت صفحه‌ای، «ایزوستازی» و ریشه‌دار بودن کوه‌ها، ساختمان درونی کوه‌ها، اعتدال حرکات زمین، فواید وجود کوه‌ها در روی زمین و... نه تنها در تعارض نیست، بلکه منشأ وحیانی این سخنان را ثابت می‌کند.

رساله‌ای درباره طبیعت آدمی اثری ارزشمند به قلم برجسته‌ترین فیلسوف انگلیسی است. تقریباً همه فیلسوفان بر این اتفاق‌نظر دارند که او بزرگ‌ترین فیلسوف تاریخ بریتانیا و مکتب تجربه‌گرایی بوده است. این کتاب یکی از مهم‌ترین متون کلاسیک فلسفه غربی است که محتوای آن عموماً در قرن بیستم مورد التفات جدی فلاسفه قرار گرفت. اهمیت این کتاب فقط در بیدار کردن کانت از خواب جزمیت خلاصه نمی‌شود؛ بلکه بدون شک سرچشمه اصلی فلسفه تحلیلی معاصر این کتاب است. از آن‌جا که محتوای آن در عصر هیوم بسیار نامتعارف و دور از ذهن بود، هیچ واکنش جدی‌ای به دنبال نداشت. در مقابل، در عصر حاضر هر روز بیشتر جان می‌گیرد و بیشتر می‌درخشد. حتی یافته‌های جدید علوم شناختی تا حد زیادی در تطابق با یافته‌های هیوم قرار دارد. جلال پیکانی، مترجم این کتاب، کوشش کرده‌ است تا حد ممکن زبان کلاسیک اثر در ترجمه فارسی آن نیز منعکس شود.

کتاب رساله ای درباره طبیعت آدمی، اثری فلسفی نوشته ی دیوید هیوم است که در سال 1739 به رشته ی تحریر درآمد. این کتاب را می توان تلاش همه جانبه ی هیوم برای بنیان نهادن فلسفه بر پژوهشی جدید و قابل بررسی درباره ی سرشت بشر در نظر گرفت. رساله ای درباره طبیعت آدمی که یکی از مهم ترین متون در فلسفه ی غرب به شمار می آید، اثری قابل اتکا برای درک درست فلسفه ی قرن هجدهم نیز هست. هیوم در این رساله ابتدا توضیح می دهد که ما چگونه مفاهیمی چون علت و معلول، هستی بیرونی و هویت شخصی را در ذهنمان شکل می دهیم و سپس، تشریحی نوین از احساسات، مسئله ی آزادی و جبر و تأثیرات آن ها بر تصمیمات و کنش های انسان ها را ارائه می کند. این فیلسوف بزرگ در نهایت کتاب را با توضیحاتی جزء به جزء و موشکافانه درباره ی این که انسان ها چگونه میان هنجار و ناهنجار، و فضیلت و رذیلت تمایز قائل می شوند، به پایان می رساند.

ترجمه ماشینی: برای کسانی که تظاهر به کشف چیزهای جدید در فلسفه و علوم می کنند، هیچ چیز عادی تر و طبیعی تر از این نیست که با نکوهش همه آنچه که پیش از آن ها بوده است، ستایش نظام های خود را القا کنند. و به راستی آیا آنها به زاری از آن نادانی بسنده می کردند که ما هنوز در مهم ترین سؤالات به آن می پردازیم، که می تواند در دادگاه عقل بشری مطرح شود، معدود کسانی هستند که با علوم آشنایی داشته باشند که به آسانی با آنها موافق نباشند. برای کسی که اهل قضاوت و یادگیری است، درک شالوده ضعیف حتی آن سیستم‌هایی که بیشترین اعتبار را به دست آورده‌اند و ادعاهای خود را بالاتر از حد به استدلال دقیق و عمیق برده‌اند، آسان است. اصولی که بر اساس اعتماد به کار گرفته شده است، پیامدهایی که از آنها به سادگی استنتاج می شود، عدم انسجام در اجزا، و عدم وجود مدرک در کل، اینها همه جاهایی هستند که در نظام های برجسته ترین فیلسوفان با آنها روبرو می شوند، و به نظر می رسد که باعث رسوایی فلسفه شده اند. خود

رساله‌ای درباره‌ی طبیعت انسان اثری بسیار پیچیده، بی‌نهایت جذاب و سخت تأثیرگذار است. در این کتاب، هیوم جسورانه می‌کوشد تا، بر اساس روش‌های علمی، تبیینی سکولار از طبیعت ذهن انسان عرضه کند، و این کوشش او توأم است با درس‌هایی شکاکانه درباره‌ی گستره‌ی معرفت انسان. تلقی‌های متفاوتی از برنامه‌ی رساله وجود دارد و هر یک از آن‌ها بر اهمیت یکی از خطوط فکری متفاوتی که در رساله یافتنی‌اند تأکید می‌کند؛ این خطوط فکری عبارت‌اند از طبیعت‌گرایی، شک‌گرایی و نوعی برنامه‌ی تحلیلی یا مفهومی، که مستلزم برنهادی درباره‌ی مفاهیم و نسبت آن‌ها با تجربه است. تفسیر طبیعت‌گرایانه رساله را در فضای روزگار هیوم قرار می‌دهد؛ در دورانی که بسیاری می‌خواستند «نیوتن ذهن» باشند. تفسیر شکاکانه رساله را در چارچوب مباحث معرفت‌شناختی فلسفه‌ی شکاکانه‌ی قدیم و مناقشات معرفت‌شناختی فلسفه‌ی معاصر قرار می‌دهد. و تفسیر تحلیلی یا مفهومیْ رساله را با فلسفه‌ی تحلیلی و دل‌مشغولی‌های معناشناختی آن مرتبط می‌کند. این کتاب بخشی از مجموعه‌ای‌ با عنوان «متون محوری فلسفه» است که بناست با توضیحاتی کوتاه و روشن، گرچه نه‌ ابتدایی، مهم‌ترین آثار تاریخ فلسفه را به خوانندگان معرفی و آن‌ها را برای مواجهه با خود این متون آماده و ترغیب کند.

نويسنده در اين كتاب كه بر پايه شش درس گفتار «مكداول» در سال 1991 م تدوين شده به پرسشي مي‌پردازد كه پرسش محوري فلسفه مدرن از زمان «دكارت» مي‌باشد و آن اين است كه «رابطه بين ذهن و جهان چيست؟» كتاب با اين ادعا شروع مي‌شود كه موضوع اصلي‌اش نحوه وساطت مفاهيم در رابطه ميان اذهان و جهان است. از نظر مكداول ما بايد همسو با كانت به يك ميزان بر اهميت مفاهيم و ورودي تجربي مستقيم يا شهودات در پيوند ميان انديشه و واقعيت تأكيد كنيم و از نوساني ناخوشايند ميان اسطوره داده و انسجام‌گرايي بپرهيزيم ... نويسنده در كتاب مهم‌ترين آثار و تاريخ فلسفه را معرفي مي‌كند و مخاطبان را براي مواجهه با اين متون آماده مي‌نمايد.