جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تجربه‌ های وحیانی (الهامی) یکی از انواع مهم تجربه دینی است که صاحبانش آن را به یقین رسیدن ناگهانی، الهام، وحی، روشنگری، مشاهده عرفانی و بارقه بصیرت می ‌نامند. از نظر دیویس علایم‏ مشخصه این تجربه ‌ها عبارتند از: 1. ناگهانی و کوتاه ‌مدت بودن در غالب موارد؛ 2. دستیابی به معرفتی جدید از غیر طریق استدلال یا ادراک حسی؛ 3. دریافت این معرفت از سوی عاملی بیرونی به نحوی سیل ‌آسا و رگبارگونه در غالب موارد؛ 4. همراهی با یقین مطلق؛ 5. بیان ناپذیر بودن در بسیاری موارد. این مقاله می ‌کوشد ضمن ارائه دقیق آنچه دیویس از منظر فلسفه دین مسیحی درباره این دسته از تجربه‌ های دینی بیان کرده، آرای او را از دیدگاه عرفان اسلامی نقد و بررسی کند. در این مطالعه تطبیقی و انتقادی معلوم می‌ شود، آنچه دیویس تجربه دینی وحیانی نامیده است، با آنچه در عرفان اسلامی کشف معنوی خوانده می ‌شود، ارتباطی تنگاتنگ دارد و در منابع عرفانی ما به ‌گونه ‌ای عمیق‌ تر و دقیق ‌تر بررسی شده است. تمایز میان وحی رسالی با دیگر مصادیق تجربه دینی وحیانی و بیان تفاوت ‌های اساسی این دو، از جمله نکاتی است که مورد توجه خاص عارفان مسلمان بوده است.

"مارتین بوبر "در کتاب "من و تو "در قالب گفت و گویی فلسفی تجربه دینی و حیات معنوی را در جلوه‌های گوناگون آن بر می‌کاود و رمز و راز رابطه و پیوند انسان را با اشیاء و اشخاص و سرانجام با امر متعالی باز می‌نمایاند .بوبر بر این باور است که" :ما با اشیاء رابطه‌ای یک جانبه داریم و درباره آنها فقط صحبت می‌کنیم، ولی اشخاص یا انسان‌های دیگر این گونه نیستند، ما نه فقط درباره آنها بلکه با آنها صحبت می‌کنیم، گفت و شنود داریم و مخاطبشان قرار می‌دهیم ."این رابطه شخصی و صمیمی را بوبر رابطه "من و تو "می‌نامد، رابطه‌ای در معنای ژرف آن که با خداوند و خداوند هم با ما دارد .کتاب بوبر با مضامینی که از قبل راجع به خدا نگاشته شده بود و همه آنچه که به عنوان معرفتی‌الهی، یعنی کوشش مستمر جهت نجات بعد مذهبی حیات از اظهارات متکلمین قلمداد می‌شد، دقیقا مورد توجه متکلمین است .این کتاب به نوعی نماینده به گل‌نشستن متاخر رمانتیسم و مشحون از ایده‌های دیانت یهود است .از خودبیگانگی، رجعت و جوهر از مضامین اصلی کتاب "من و تو "است .

ترجمه ماشینی: اغلب ادعا شده است، به عنوان مثال.توسط ویلیام جیمز یا آلدوس هاکسلی، که تجربیات عرفانی در زمان ها و فرهنگ ها شباهت قابل توجهی را نشان می دهد. حتی اگر کلمات و تصاویری که ما برای توصیف آنها استفاده می کنیم متفاوت باشند، در زیر سطح ما یک هسته تجربی مشترک پیدا می کنیم. برخی دیگر این ادعا را رد کرده و معتقدند که همه تجربیات ذاتاً بر اساس مفاهیم دینی از پیش موجود عرفا شکل گرفته است. در برابر این مخالفت‌های ساخت‌گرا، من از ایده هسته مشترک با این استدلال دفاع می‌کنم که حتی اگر همه تجربه‌ها از طریق مفاهیم تفسیر شوند، باز هم می‌توانند هسته مشترکی وجود داشته باشد. کسانی که تز اصلی مشترک را رد می‌کنند معمولاً استدلال می‌کنند که هیچ تمایزی بین تجربه و تفسیر نمی‌توان قائل شد، زیرا همه تجربه‌ها به خودی خود قبلاً تفسیر شده‌اند. مفهوم یک تجربه تفسیر نشده، خود ویرانگر است. با تکیه بر تحقیقات فعلی در مورد محتوای ذهنی غیر مفهومی، من استدلال می کنم (الف) که تجربیات می توانند محتوای غیر مفهومی داشته باشند. (ب) این تفسیر باید به عنوان مفهوم سازی درک شود و (ج) اینکه مفهوم سازی مستلزم یک محتوای ذهنی خام است که مفهوم سازی نشده است. این محتوای خام به عنوان غیر مفهومی تجربه نمی شود. در عوض، هسته مشترک غیر مفهومی و تفسیر نشده، انتزاعی است که خود را تنها از طریق تأمل نشان می دهد. بنابراین، وجود یک هسته مشترک با این واقعیت سازگار است که همه تجربیات تفسیر می شوند.

ترجمه ماشینی: در این مقاله به بررسی این موضوع می پردازم که چگونه می توان رویکرد تجسم یافته را در مورد ایمان دینی و احتمالاً انواع دیگر ایمان به کار برد. من با ایده معرفت شناسان اصلاح شده شروع می کنم که ایمان دینی شبیه ادراک حسی است، و استدلال می کنم که ما می توانیم این ایده را با در نظر گرفتن توانایی ادراکی خود برای درک آنچه از طریق حواس قابل دسترس نیست - «حضور در غیاب» توضیح دهیم (Noë). 2012) یا به قول من ایمان ادراکی. از آنجا که ادراک لزوماً نه تنها شامل یک رابطه ذهنی، بلکه یک رابطه تجسم یافته با موضوع آن است. یک رابطه مجسم را می توان به عنوان یک مؤلفه سازنده ایمان نیز در نظر گرفت. بر اساس گزارش‌های پدیدارشناختی از ادراک (Merleau-Ponty، Noë، Siewert)، تجسم و اجرا به انسان این امکان را می‌دهد که از محدودیت‌های چشم‌انداز فراتر رفته و یک شی را آن‌طور که فراتر از ظواهر آن است درک کند: با وجود تغییر زاویه، نور، و سایر شرایط و کل، ثابت است. حتی زمانی که فقط قسمت هایی از آن قابل مشاهده است. من استدلال می‌کنم که در همین راستا، روابط تجسم‌یافته و هنجارگرایی خاص درگیر در ایمان مبتنی بر ادراک به انسان‌ها اجازه می‌دهد تا از بی‌ثباتی تجربه ما فراتر رفته و رابطه ادراک‌مانندی را با اشیاء مذهبی حفظ کنند، که در لحظه‌های «نگاهی بهتر» به دست آمده است. تجربه دینی نتیجه می‌گیرم که یک روایت مجسم می‌تواند بینش جدیدی در مورد ماهیت ایمان دینی ارائه دهد و برخی معماها را حل کند، مانند اینکه چگونه ایمان می‌تواند یک فضیلت باشد.

برای مشاهده فیلم سخنرانی به آدرس داده شده در آپارات مراجعه کنید.

مولف در این کتاب دو جریان فرهنگی دینی متفاوت را بررسی می‌کند که یکی به حوزه عرفان و تصوف اسلامی اختصاص یافته دیگری مربوط به الاهیات مدرن مسیحیت قرن بیستم است .وی بدین منظور آرا و دیدگاه‌های "ابن عربی "و "رودلف اتو "را درباره تجربه دینی، عناصر عقلانی و غیر عقلانی دین، تجربه مینوی، تجربه عرفانی، ولایت، نبوت و رسالت را مقایسه و ارزیابی می‌کند" .ویژگی‌های تجربه مینوی"، "پدیدارشناسی و تجربه دینی"، "عینیت تجربه دینی"، "هسته مشترک تجربه‌های دینی"، "چیستی و انواع تجربه‌های عرفانی"، "تجربه عرفانی و معرفت به حقیقت هستی "و "وحدت ادیان "از جمله مباحث این کتاب است .