جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب «الشهب الثاقبة» نوشته نورالله تستری تلخیص کتاب‌ الصوارم المهرقة فی رد الصواعق المحرقة نوشته قاضی نورالله تستری (شوشتری) است. الصوارم المهرقة ردیه‌ ای بر الصواعق‌ المحرقة علی اهل‌ الرفض و البدع و الزندقة تألیف ابن حجر هیتمی است. ابن حجر هیتمی در کتاب خود به نقد و ردّ آراء و اندیشه‌ های شیعه و نیز اثبات خلافت خلیفه اول پرداخته است. نویسنده کتاب که شیعه را اهل بدعت و ضلالت می داند، علی رغم داشتن اطلاعات کافی از منابع و ادله معتبر مبنی بر حقانیت ولایت و خلافت اهل بیت پیامبر (ص) به مخالفت با کتاب خدا و سنت رسول خدا برخاسته و با استناد به احادیثی ضعیف و حتی جعلی درباره فضایل و عدالت صحابه رسول (ص) خلافت خلفا را مورد پذیرش و مدح قرار می دهد. مقدمه اول، درباره انگیزه تالیف کتاب که احادیثى درباره سبّ و لعن اصحاب پیامبر و مجازات دنیوى و اخروى آن جمع کرده است، مقدمه دوم، درباره وجوب نصب امام توسط خود اصحاب رسول خدا پس از رحلت ایشان است و مقدمه سوم، روش هاى نصب امام و نقد نظر شیعه در این باره است. او پس از این سه مقدمه، کتاب خود را در یازده باب تنظیم کرده و در ذیل هر باب چند فصل آورده است. صوارم المهرقة، در قالب یك خطبه و حدود ۱۲۰ عنوان مختلف تنظیم شده است. مؤلف، ابتدا عبارات ابن حجر را با «قال...» آورده، سپس با «أقول...» به آن پاسخ می‌ دهد. وی، استدلال‏ های ابن حجر را از یك‏دیگر تفكیك نموده و به آنها جواب داده است. این کتاب با عبارت «الحمدلله على ما حجر عنا حجارة ابن حجر و صير نار صواعقه رمادا بلا أثر...» آغاز شده است. قاضی نورالله، در این كتاب، تا پایان باب سوم از كتاب ابن حجر را كه مربوط به ابوبكر است، نقد نموده و بحث پیرامون خلافت عمر و عثمان (از باب چهارم به بعد كتاب ابن حجر) را مطرح نكرده، زیرا با اثبات شرعی نبودن خلافت ابوبكر، نیازی به ابطال خلافت عمر و عثمان نمی‌ دیده است. وی به ردهایی چون رد حدیث اصحابی کالنجوم در کتاب خود پرداخته است.

نویسنده کتاب که شیعه را اهل بدعت و ضلالت مى داند، على رغم داشن اطلاعات کافى از منابع و ادلّه معتبر مبنى بر حقانیت ولایت و خلافت اهل بیت پیامبر(صلى الله علیه وآله)، به مخالفت با کتاب خداو سنت رسول خدا برخاسته و ضرورى ترین حقایق قرآنى و نبوى را نیز انکار کرده و حتى آنها را بدعت معرفى کرده است. او با استناد به تعدادى احادیث ضعیف و حتى جعلى درباره فضایل و عدالت صحابه رسول خدا، به توهین و اسایه ادب به پیشگاه اهل بیت پیامبر(علیهم السلام) و شیعیان آن بزرگواران پرداخته است. از آنجا که مراد از اهل البدع و الضلال شیعه است، معاصران اهل سنت در تصحیح و چاپ این کتاب، عنوان الصواعق المحرقه على اهل الرفض و الضلال و الزندقه را انتخاب کرده اند. او در این کتاب سه مقدمه به ترتیب زیر نگاشته و سپس به اصل مطالب خود پرداخته است: مقدمه اول، انگیزه تالیف کتاب که احادیثى درباره سبّ و لعن اصحاب پیامبر و مجازات دنیوى و اخروى آن جمع کرده است; مقدمه دوم، درباره وجوب نصب امام توسط خود اصحاب رسول خداپس از رحلت ایشان (و البته بلافاصله بعد از رحلت که هنوز بدن مطهر آن بزرگوار تجهیز نشده !!!) است; مقدمه سوم، روش هاى نصب امام ونقد نظر شیعه در این باره است. او پس از این سه مقدمه، کتاب خود را در یازده باب تنظیم کرده و در ذیل هر باب چند فصل آورده است. سپس تتمّه اى را در تحت چند باب ذکر کرده است. عناوین باب هاى اصلى کتاب به ترتیب زیر است: - باب اول: کیفیت خلافت ابوبکرو استدلال بر درستى آن; باب دوم: که عنوان مخصوصی براى آن ذکر نشده است; باب سوم: اثبات افضل بودن ابوبکراز سایر صحابه; باب چهارم: خلافت عمر; باب پنجم: اثبات فضایل و خصوصیات عمر; باب ششم: خلافت عثمان; باب هفتم: فضایل عثمان; باب هشتم: خلافت على(علیه السلام) که این باب در فهرست کتاب نیامده و در متن کتاب نیز مشخص نیست و هیتمى به طور عمدى عنوان آن را با مساله قتل عثمان ترکیب کرده است; باب نهم: حالات و فضایل على(علیه السلام); باب دهم: خلافت امام حسن و فضایل ایشان; باب یازدهم: فضایل اهل بیت پیامبر(علیهم السلام) و آیات نازل شده در حق ایشان. از بزرگترین تناقض گویى هاى او در این کتاب این است که: به نقل از احمدبن حنبل مدعى است براى هیچ کس مثل على(علیه السلام) فضایل و مناقب نقل نشده است و از طرفى ابوبکر را افضل صحابه معرفى کرده است. البته او هیچ ملاک صریح و صحیحى براى تشخیص افضل بودن صحابه به دست نداده و صرفاً اجماع را ملاک دانسته و مدعى اجماع شده است. در حالى که اجماع علماى اسلام بر این است که على بن ابى طالب(علیه السلام) داراى فضایلى است که هیچ یک از اصحاب آن فضایل را دارا نیستند. با این وصف دیگر نوبت به مقایسه بین اصحاب و تعیین افضل نمى رسد. وانگهى هیتمى براى فرار از قبول افضلیت آن حضرت به نشر فضایل درباره اشخاص دیگرى مثل ابوبکر و عمر پرداخته است با این توجیه که این کار به خاطر مصالح عمومى مسلمین و دورى از فتنه هاى احتمالى صورت مى گیرد و این در واقع نوعى انکار فضایل امیرالمومنین(علیه السلام) است. البته مطالب و نظرات هیتمى در این کتاب از تیغ برّان نقادان و اهل نظر در امان نمانده و علماى بزرگ شیعه کتاب هاى فراوانى در ردّ آن نوشته اند که از مهم ترین آنها مى توان به موارد زیر اشاره کرد: 1ـ الصوارم المهرقهفى نقد الصواعق المحرقه که توسط علامه قاضى نورالله شوشترى (تسترى) صاحب کتاب «شرح احقاق الحق» نوشته شده است. 2ـ البوارق الخاطفه فى جواب الصواعق المحرقه که توسط علاء الدوله شوشترى نوه قاضى نورالله شوشترى نگاشته شده است. 3ـ الشهاب الثاقب فى طرد الشیطان الناصب عن سماء المناقبکه توسط میرزا على محمد خان ملقب به نظام الدوله نوشته شده است. 4ـ البحار المغرقه فى ردّ الصواعق المحرقه که توسط زین الدین بن على از نواده هاى شهید ثانى نوشته شده است. 5ـ الرد على الصواعق المحرقه، که آن را محمد باقر سبزوارى تالیف کرده است. 6ـ الرد على الصواعق المحرقه که توسط عمران بن احمددعیبل خفاجى نجفى تالیف شده است.

«الإستغاثة في بدع الثلاثة»، نوشتهء على بن احمد بن موسى بن الامام محمد التقى الجواد عليه السلام، معروف به ابوالقاسم كوفى، اثرى است كه در آن نويسنده به برخى آلام و رنج‏هاى پديد آمده از رهگذر بدعت‏هايى كه خلفاى ثلاثه (ابوبكر، عمر و عثمان) در دين مبين اسلام ايجاد و احداث كرده‏ اند، پرداخته است و بدعت‏هاى ايشان را يادآور مى‏شود. اين اثر داراى دو جزء است. در جزء اول نويسنده در يادكرد بدعت‏هاى ايجاد شده توسط ابوبكر به غصب كردن منصب خلافت و جانشينى پيامبر(ص) توسط او عليرغم تعيين جانشين حضرت از سوى خود ايشان، غصب فدك و منع فاطمه(س) از ميراث پدرى،تعيين مقررى از بيت المال براى خود، تخلّف از همراهى با لشكر اسامه و غيره اشاره مى‏كند. از بدعت‏هاى ايجاد شده توسط عمر بن خطاب، در مورد احكام و حدود نماز و آنچه بدان مرتبط است، برترى دادن مهاجرين بر انصار، قريش بر ساير عرب‏ها و عرب بر عجم در اعطاء صدقات به ايشان، ممانعت از متعهء زنان و غيره اشاره مى‏كند. استبداد عثمان در مورد اموالى كه به ظلم و جور از مردم ستانده، لغو حكم تبعيد حكم بن ابى‏العاص از مدينه كه توسط شخص پيامبر(ص) صادر گشته بود، تبعيد صحابى با وفا و صديق پيامبر(ص)، ابوذر غفارى و غيره از جمله بدعت‏هايى است كه عثمان در دين پيامبر(ص) ايجاد نموده و مؤلف بدان‏ها اشاره مى‏كند. در جزء دوم كتاب، نويسنده ابتدا رواياتى را كه اهل سنت در باب مناقب و فضايل خلفاى ثلاثه گزارش كرده‏اند، نقل كرده، سپس به نقد و بررسى و ردّ آنها مى‏پردازد. دربارهء عشرهء مبشره كه اهل سنت در مورد آنها روايتى ساخته و پرداخته‏اند، به تفصيل وارد بحث شده و سوابق آنها را يادآور مى‏شود و از أحداث و وقايعى كه نه تن از ايشان(به جز على بن ابى‏طالب(ع)) در دين ايجاد كرده‏اند، ياد مى‏كند.