جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

الشّیعَة بَیْنَ الْاَشاعِرَة وَ الْمُعْتَزِلَة کتابی کلامی به زبان عربی نوشته سید هاشم معروف الحسنی. این کتاب علاوه بر ذکر تاریخ تشیع و فرقه‌های منتسب به آن به مباحث کلامی و اعتقادی عمده‌ترین فرقه‌های اسلامی نظیر اشاعره و معتزله پرداخته و از تاریخ و چگونگی پیدایش آن‌ها سخن گفته است. محتوای کتاب در پنج بخش اصلی تدوین یافته و نویسنده در ذیل آن به مباحث مربوطه پرداخته است. بخش اول: نخستین فرقه‌های اسلامی بخش دوم: خوارج بخش سوم: فرقه‌های منتسب به شیعه (مغیریه، منصوریه، جناحیه، خطابیه، غرابیه، نمیریه، سبعیه، کیسانیه، زیدیه، اسماعیلیه) بخش چهارم: مذاهب اعتقادی (مرجئه، معتزله، اشاعره) بخش پنجم: مذاهب و عقاید (صفات سلبیه، صفات ثبوتیه، رؤیت خداوند، نبوت، امامت، عصمت، شفاعت، احباط، مرتکب گناه کبیره، وعد و وعید، بدا، رجعت و ...)

مراسم سوگواری ایام شهادت امام حسین(ع) شب گذشته هجدهم مردادماه با سخنرانی محمد اسدی گرمارودی، استاد دانشگاه صنعتی شریف در حسینیه عمادزاده برگزار شد که گزیده مباحث آن را در ادامه می‌خوانید؛ موضوع بحث این چند شب «امام حسین(ع) مظهر اراده الهی» است. این عنوان را از فرازی از زیارتنامه امام حسین(ع) استفاده کردم. فرازی از زیارت این است که شما خطاب به امام حسین(ع) عرض می‌کنید: «إِرادَةُ الرَّبِّ فِي مَقادِيرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ وَتَصْدُرُ مِنْ بُيُوتِكُمْ». یک سطر بیشتر نیست ولی از نظر معرفت مقام امام، مطالب عمیقی در این یک سطر نهفته شده است. معرفتی که از این عبارت حاصل می‌شود انسان را به درجه‌ای می‌رساند که می‌تواند گوشه‌هایی از معرفتی که سلمان و اباذر و مقداد نسبت به ائمه داشتند و بر اساس آن اظهار ارادت می‌کردند به دست بیاورد. در مورد این عبارت باید چند مطلب را مورد بررسی قرار دهیم: یکی اینکه «اراده رب» به چه معنا است و چرا نفرمود «اراده الله»؟ این یک نکته بسیار عمیق و ارزنده است. نکته دوم اینکه مقصود از مقدرات امور چیست؟ نکته سوم اینکه معنای این سخن که اراده رب در مورد مقادیر امور بر شما نازل شده است و قرار است از ناحیه شما صادر شود چیست. ما در سوره قدر می‌خوانیم: «تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ»، یعنی در شب قدر ملائکه مامور الهی که عهده‌دار اداره این عالم هستند با سردسته‌شان که روح است خدمت امام عصر(عج) نازل می‌شوند و مقادیر امور عالم را از آنکه خداوند امور را به او واگذار کرده است، می‌گیرند. پس این معنا در سوره قدر هم نهفته شده است. اگر در این زیارت مامور هستیم اینگونه با امام سخن بگوییم چه پیامی، چه درسی و چه نتیجه‌ای برای نحو تفکر و عمل ما ایجاد می‌کند؟ زیارت یک کلاس درس است زیارت هم در عالم حیات با زنده‌ها مطرح است و هم در رابطه با کسانی که از دنیا رفتند. ما در زیارت زائر داریم که زیارت می‌کند و مزور که زیارت می‌شود. اگر بعد از مرگ یک انسان به قبرستان می‌روم به اقتضای سطح اموات، زیارت درجات مختلفی پیدا می‌کند. اگر کسی که در قبر به زیارتش رفتم و برایش طلب مغفرت کردم در عالم برزخ مقامی دارد که می‌تواند به من افاضه کند، این نوع دیدن و زیارت یک کلاس درس است. اگر شما در عالم حیات نزد یک انسان اندیشمند می‌روید به اقتضای سطح ظرفیت و دریافت مطلب از این دیدار بهره می‌برید ولی اگر یک کودک به دیدن آن شخصیت برود، توقع نداریم اندازه شما از این دیدار برداشت کند. پس بهره‌ای که افراد از زیارت می‌برند بر اساس سطح زائر و مزور درجات مختلف پیدا می‌کند. تفاوت معنای مَظهر و مُظهر قبل از اینکه وارد تبیین عبارت شوم اول روی عنوان «مظهر اراده الهی» بحث ‌کنم. امام حسین(ع) مُظهر و مَظهر اراده حق در مقادیر امور است. فرقی که اهل فن بین مُظهر و مَظهر می‌گذارند این است که می‌گویند اگر عاملی که امر پنهانی و باطنی را آشکار می‌کند و ظاهر می‌سازد با اراده و انتخاب و قدرت خودش این کار را ‌کند مُظهر است. اگر صحبت از اراده و انتخاب و خواست خود فرد نباشد، عملا شکلی قرار می‌گیرد که به آن مَظهر می‌گویند. لذا ما اهل بیت(ع) را هم مُظهر می‌دانیم و هم مَظهر. ما در عالم حقایقی داریم که باطنش خیلی دقیق‌تر از ظاهرش است و مشکل بسیاری از ما انسان‌ها ظاهربینی است چنانکه آیه قرآن می‌فرماید: «يَعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِنَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ»، اگر از یک انسانی که سطحی‌نگر است و متوجه مسائل و حقایق نیست بپرسید دریا چیست می‌گوید کف‌هایی که بالا و پایین می‌رود در حالی که کف دریا اثر دریا است، خود دریا نیست. وقتی جناب خضر کشتی را سوراخ کرد، وقتی جناب خضر مامور شد جان آن جوان را بگیرد، وقتی جناب خضر مامور شد دیوار در حال خراب شدن را تعمیر کند یک ظاهری داشت و یک باطنی. در این شرایط حتی برای حضرت موسی به عنوان یک پیغمبر سوال ایجاد شد که این چه کاری است که خضر می‌کند چون باطن کار حضرت خضر برایش روشن نبود. امام حسین(ع) مظهر اراده رب بر این اساس روشن می‌شود ارزش هر مظهری به اندازه امری که ظاهر می‌کند اهمیت دارد. طبق این بیان از زیارتنامه، امام حسین(ع) مظهر اراده رب در رابطه با مقادیر امور است، یعنی هیچ پنهانی در این عالم وجود نیست که خداوند درکش را به امام حسین(ع) نداده باشد و اگر کسانی لایق باشند، از محضر امام حسین(ع) به اندازه لیاقتشان از آن حقایق برخوردار می‌شوند. به همین دلیل حضرت یک نگاهی به حر می‌کند و حر به عنوان انسانی که روبروی امام زمانش ایستاده بود از این رو به آن رو می‌شود.

بازاندیشی پیرامون ابعاد مختلف «معرفت امام» است. نوشتار حاضر که حاصل سلسله درس‌های نویسنده در حوزه علمیه قم است، شامل موضوعات زیر می‌باشد: پایه‌های اولیه معرفت به امام، علم امام، پاسخ‌گویی به پاره‌ای از شبهات مطرح شده در ارتباط با علم امام، ولایت تکوینی اهل‌بیت(ع)، پاسخ به تعدادی از شبهات مرتبط با ولایت تکوینی امامان. شیوه اصلی انعکاس مطالب، دقت در آیات و روایات و بحث‌هایی عقلی پیرامون محتوای بعضی از دعاها و زیارت‌نامه‌هایی است که به‌صورت متواتر به‌دست ما رسیده است. نگارنده در مقدمه‌ای نسبتا طولانی اهمیت، ضرورت و مباحث محوری معرفت امام را مطرح کرده است.

«التعجب» كتابى است كه در دفاع از موضوع امامت در مقابل اهل سنت نگاشته شده است. در اين كتاب مؤلف تناقضات و اغلاط عجيب و غريبى را كه در عقايد اهل سنت درباره اين مسأله رخ داده يادآور شده و به ابطال و رد آنان پرداخته است. يكى از مؤمنين در «امالى» شيخ مفيد به كتابى به نام «اطراف الدلائل و اوائل المسائل» برخورده بود كه بطور اختصار و كوتاه به برخى از اين نوع مناقضات و اغلاط پرداخته است. از اين رو از مؤلف درخواست كرد كه در اين باب به صورت وسيع و مبسوط وارد شده و در اين زمينه كتابى بنويسد. مؤلف در پى اجابت اين درخواست، كتاب«التعجب» را به رشته تحرير درآورد.

مصباح الهداية الى الخلافة و الولاية، به زبان عربى، تأليف عارف نامدار، رهبر كبير انقلاب اسلامى ايران، حضرت امام خمينى(1320 - 1410ق) است. تاريخ آغاز رساله، به‌درستى روشن نيست، ولى تاريخ انجام و پايان آن را مؤلف در آخر رساله، 25 شوال سنه 1349ق، بيان نموده است. همان‌گونه كه از نام رساله هويدا است، موضوع مورد تحقيق در اين رساله، شرح و بيان خلافت الهيه و نبوت محمديه و ولايت علويه بر مشرب اصحاب معارف و منطبق با حقايق قرآنى و دقايق روايى است. اين كتاب، مشتمل بر يك مدخل، دو مشكات و يك خاتمه است: مشكات اول، داراى پنجاه و شش مصباح و مشكات دوم، مشتمل بر سه مصباح است. مصباح اول، داراى بيست و يك نور و مصباح دوم، شامل سيزده مطلع و چهار اصل و يك خاتمه و مصباح سوم، داراى دوازده وميض (برق و نور) است. در مشكات اول، پيرامون اسرار خلافت محمديه و ولايت علويه در حضرت علميه بحث مى‌شود و در لابه‌لاى مباحث، برخى از مسائل نبوت نيز مطرح مى‌گردد. در مشكات دوم، پيرامون رموز خلافت و ولايت و نبوت در عالم غيب و معنا و ظاهر بحث مى‌شود. اين مشكات، مشتمل بر سه مصباح است. در مصباح اول، به بعضى از اسرار عالم امر و معنا و در مصباح دوم، پيرامون آنچه كه از سرّ خلافت و نبوت و ولايت در نشانه غيبى و انوار عقلى الهى منكشف مى‌گردد، مى‌شود و در مصباح سوم، پيرامون اسرار و رموز خلافت و نبوت و ولايت در نشانه ظاهرى خلقى و راز بعثت پيامبران و مقام و منزلت ايشان نسبت به پيامبر ما، بحث شده است و در خاتمه، وصيت مؤلف به خوانندگان كتاب نسبت به كتمان اسرار عرفانى از نااهلان و تعليم آنها به طالبان، بيان شده است. مؤلف، در تفسير خلافت الهيه مى‌فرمايد: «خلافت الهيه، از شئونات بزرگ الهى و عالى‌ترين مقام ربانى است. باب ابواب تجلى و كليد فتح عالم غيب و شهود است و در اصطلاح خاص عبارت از مقام عنديت و قرابت ويژه عبدو سالك به‌سوى حق تعالى است و مفاتيح الغيبى كه جز خدا كسى از آن خبر ندارد، در اين مقام، ظهور مى‌كند. اسماء و صفات، به سبب خلافت الهيه از عالم غيب و بطون، ظهور و بروز مى‌كند؛ اين همان حجاب بزرگ است كه كوچك و بزرگ در مقابل آن، نيست و نابود مى‌گردند و دارا و نادار در حضور آن، هلاك و فانى مى‌شوند و در يك جمله، خلافت الهيه همان روح و حقيقت خلافت محمديه(ص) مى‌باشد. در تقرير نبوت محمديه مى‌فرمايد: نبوت به معنى انباء و اخبار است و نبى به معنى منبئ و مخبر از ذات خدا و اسماء و صفات و احكام و مقاصد او است. نبوت، داراى تقسيماتى است مانند: «نبوت حقه حقيقيه و نبوت حقه ظليه»، «نبوت مطلقه و نبوت مقيده»، «نبوت عامه و نبوت خاصه» و «نبوت تشريعى و نبوت تعريفى يا انبايى». نبوت، مقام ظهور خلافت الهيه و ولايت است؛ يعنى نبوت، ظاهر خلافت و ولايت است و اين دو، باطن آن مى‌باشند. نبوت حقيقيه مطلقه، عبارت از اظهار اسرارى است كه در غيب الغيوب است در حضرت واحديت به حسب استعداد مظاهر به روش تعليم حقيقى و اخبار ذاتى. در تأويل ولايت مى‌فرمايد: خلافت الهيه در واقع، حقيقت ولايت است. ولايت، معانى مختلفى دارد مانند قرب، محبوبيت، تصرف، ربوبيت و نيابت. تمام اين معانى، شايسته اين حقيقت است و ساير مراتب، ظل و سايه آن است و آن رب و مربى ولايت علويه است كه با حقيقت خلافت محمديه در عالم معنا و ظاهر متحد است. استاد سيد جلال‌الدين آشتيانى مى‌فرمايد: «اهل حق و حقيقت به اين اصل غير قابل ترديد نزد مردم دانا معترفند كه در گل‌زار معانى و حقايقى كه چمن‌آراى فكر بشر به وجود آورده است، هيچ گلى خوش‌بوتر و دل‌پذيرتر از گل عرفان نرسته است؛ اگرچه، بسيار بوده و هستند جُعَل‌صفتانى (جُعَل، نوعى حشره كه محل زندگى و غذاى آن نجاست است) كه از بوى روحانى و نفخه ربوبى اين گل، مانند شخص مبتلا به زكام كه از عطر گل فرار مى‌نمايد، مشمئزند. در اين اثر منيف، از مباحث «توحيد» و «علم الاسماء» و مسائل مهمى از قبيل بحث «بدا» و «سرّ قدر» و «علم حق به اشيا قبل از كثرت»، به طريقه حكما نيز گفت‌وگو شده است. زبان كتاب، رسا و زيبا و بهجت‌افزاست، مسائل غامض و دشوار و مباحث عاليه نبوت و ولايت در عبارات نسبتا كوتاه، ولى رسا با مهارت تقرير شده است. مصنف عظيم، همه جا به لسان خواص از عرفا با عبارات پرمعنا سخن مى‌گويد و سعى فرموده است كه اثر خود را از صورت رساله در جلباب كتاب مبسوط درنياورد و از تعرض به مسائل غير نافع احتراز نموده است. در نحوه سير يا سريان و به عبارت ديگر، ظهور حقيقت «نبوت تعريفيه» و ولايت محمديه و علويه در كافه ذرارى وجود، مطالب دقيق و تحقيقى، به قيد تحرير آورده‌اند كه خاص خواص و در بعضى از موارد، ابتكارى است. مرحوم امام خمينى در ذوق و سليقه علمى و پرهيز از ذكر مطالب غير لازم، نظير ندارند. يكى از علل جاذبه قابل توجه در آن بزرگ زمانه، علاوه بر نظم و ترتيب خاص در درس و بحث، جامعيت او بود؛ مردى كه ساليان متمادى، حوزه فلسفى منظمى داشت (تدريس شرح منظومه و اسفار، حدود 15 سال) و سطوح فقه و اصول تدريس مى‌فرمود و در عرفان و تصوف نظرى و عملى آثار باارزش تأليف نمودند». و نيز گويد: «رساله مصباح الهداية الى الخلافة و الولاية، از آثار تحقيقى و دقيق و در عين اختصار، مطالب آن روان و جذاب است و محتاج به شرحى مبسوط مى‌باشد. در تحرير شرح مفصل بر اين اثر و حل و توضيح مشكلات رساله، اشخاص باذوق و طالبان مستعد، خود را نيازمند مى‌بينند كه در اثبات نبوت و ولايت، به آثارى مراجعه نمايند و به تحقيقاتى پى برند كه آنها را از مباحث سطحى و جدلى و اخذ به روايات غير متواتر بى‌نياز نمايد. بحث و تحقيق در حقيقت نبوت و ولايت محمديه و احوال وارثان مقام و علوم و احوال حضرت ختمى مرتبت؛ يعنى اولياى محمديين را بايد در آثار ارباب عرفان جست‌وجو نمود، نه در مباحث موجود در كتب متكلمان. مرحوم امام خمينى(رض) از كثيرى از اكابر ارباب عرفان به «خلّص شيعيان اميرمؤمنان(ع)» تعبير كرده‌اند». از ديگر ويژگى‌هاى اين كتاب، تحقيقى است كه مؤلف بزرگوار درباره اسفار اربعه (سفرهاى چهارگانه) عرفانى نموده است. ايشان، ابتدا، تحقيق عارف نامدار آقا محمدرضا قمشه‌اى را به‌طور خلاصه نقل مى‌فرمايند، سپس نقدى بر تحقيق مذكور مى‌زنند و آن‌گاه تحقيق خويش را تبيين مى‌كنند كه خلاصه آن به قرار زير است: «به نظر من سفر اول، سفر از خلق به حق مقيد است كه به سبب پاره نمودن حجاب‌هاى ظاهرى و مشاهده جمال حق حاصل مى‌شود. سفر دوم، سفر از حق مقيد به حق مطلق است. در اين سفر، تمام هويات وجوديه فانى مى‌شود و تعينات خلقيه به‌طور كامل مستهلك مى‌گردد و به سبب تجلى وحدت تام، قيامت كبرى قيام مى‌كند؛ در اين موقع، حق تعالى با مقام وحدانيت تجلى مى‌كند و عارف، اشيا را اصلا نمى‌بيند و از ذات و صفات و افعال خويش فانى است. در اين دو سفر، اگر از انانيت سالك چيزى باقى مانده باشد، شيطان باطنى او كه در دو پهلوى او مخفى بوده، به‌صورت ربوبيت ظهور مى‌كند و از او شطحيات صادر مى‌شود و در حقيقت، شطحيات، از نقصان سلوك و كم بودن استعداد سالك و بقاى انيت و انانيت است؛ به همين خاطر است كه اهل سلوك عقيده دارند كه سالك نياز به مرشدى دارد كه او را به طريق سلوك ارشاد نمايد و به چگونگى سلوك عارف باشد؛ يعنى خودش اين راه را به‌طور كامل و از روى علم و عرفان و آگهى پيموده باشد و به‌هيچ‌وجه از رياضات شرعى تخطى ننمايد، زيرا روش‌هاى سلوك باطنى به تعداد دم و نفس‌هاى خلايق، نامحدود است. اگر عنايت الهى در مقام تقدير استعدادها شامل حال چنين سالكى شده باشد، حق، او را به خودش برمى‌گرداند و به سفر سوم شروع مى‌كند. سفر سوم، سفر از حق مطلق به خلق حقى، با حق است؛ يعنى از حضرت احديت جمعى به حضرت اعيان ثابته سفر مى‌كند. در اين هنگام حقايق و كمالات اشيا و چگونگى سير نزولى آنها از مقام اول و سير صعودى آنها به وطن اصلى براى سالك منكشف مى‌شود. سالك در اين سفر، پيامبر باشريعت نخواهد شد، زيرا او در نشئه عينى، به خلق رجوع ننموده است، بلكه در عالم و نشئه علمى رجوع نموده است، سپس سفر چهارم شروع مى‌شود. سفر چهارم، سفر از خلقى است كه حق است؛ يعنى از حضرت اعيان ثابته به‌سوى خلق و اعيان خارجيه با وجود حقانى. در اين حال، سالك، جمال حق را در همه مشاهده مى‌نمايد و به تمام مقامات خلق عارف مى‌گردد و شيوه سلوك آنها به‌سوى حضرت اعيان ثابته و بالاتر را مى‌داند. در اين سفر، سالك، احكام ظاهرى قالبى و اعمال باطنى قلبى را تشريع مى‌نمايد و از ذات و صفات و اسماء حق تعالى و معارف حقه به اندازه استعداد طالبان خبر مى‌دهد».