جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫نوشتار حاضر، ترجمه کتاب بيت الاحزان تأليف شيخ عباس قمي به زبان اردو است، که به تشريح زندگي نامه غمبار حضرت فاطمه زهرا(س) از آغاز تولد تا زمان شهادت به ويژه از زمان وفات پيامبر اسلام تا رحلت حضرت فاطمه زهرا(س) مي‌پردازد و مصايب و مظلوميت آن حضرت را به تصوير مي‌کشد. کتاب مزبور در چهار فصل تدوين شده است. فصل اول به ماجراي ولادت فاطمه زهرا(س) و معجزات مقارن با ميلاد آن حضرت اختصاص دارد. در فصل دوم اندکي از فضايل بي‌شمار فاطمه زهرا(س)، مقام و منزلت والاي آن حضرت در بهشت، ارادت خاص پيامبر اسلام به ساحت آن حضرت، خدمت‌کاري فرشتگان به بانوي دو عالم، و ابعادي از عبادت، اخلاق، نورانيت، همسرداري، خانه‌داري، بچه‌داري و سيره معنوي ايشان بيان گرديده است. در فصل سوم که طولاني‌ترين فصل کتاب نيز محسوب مي‌شود، ماجراهاي پس از رحلت پيامبر اکرم( از جمله: ماجراي سقيفه بني‌ساعده و پيامدهاي غمبار آن همچون: حمله کردن به خانه امام علي(ع) و بيعت گرفتن اجباري آن حضرت، مسأله غصب خلافت، سوزاندن خانه فاطمه زهرا(س) توسط عمر بن خطاب و جراحت شديد فاطمه زهرا(س) بر اثر حمله به بيت ايشان، خطبه فاطمه زهرا(س) در باره غصب فدک و استدلال ايشان بر حقانيت امام علي(ع) و دفاع از ولايت و امامت آن حضرت، بي‌حرمتي ابوبکر به فاطمه زهرا(س) در باره نامه فدک و بي‌وفايي مردم به فاطمه زهرا(س) شرح و بررسي مفصل مي‌شود. نگارنده در فصل چهارم و پاياني نوشتار خويش به وصف گريه‌هاي فراوان فاطمه زهرا(س) پس از رحلت پيامبر اکرم(، مستمر بودن گريه ايشان تا زمان وفات آن حضرت، احداث بيت الاحزان فاطمه زهرا(س) در بيرون از شهر مدينه و نحوه شهادت ايشان، چگونگي غسل، کفن، تشييع و دفن آن بانوي بي‌نظير اسلام مي‌پردازد و ضمن ترسيم ابعادي از مظلوميت و مصايب فراوان ايشان، جلوگيري کردن امام علي(ع) از نبش قبر فاطمه( توسط ابوبکر و عمر و نزاع آن حضرت با آن‌ها را بيان مي‌کند.

‫«آيت الله معرفت» در «التفسير الاثري الجامع» روشي جديد در تفسير قرآن ارائه می دهد، وی تفسير را زدودن ابهام از لفظ مشكل مي داند و به طور كلي روش هاي تفسيري را به دو بخش اثري و اجتهادي تقسيم مي كنند ، ايشان ، هم لفظ قرآن و هم معناي آن را وحياني مي داند ، قائل به امكان فهم قرآن وجو از تفسير است ، به وجود بطن در قرآن كريم معتقد است و آن را بر خاسته از مولول هاي التزامي كلام ، از نوع لزوم غير بيّن مي داند ، معتقد به عدم تحريف قرآن بوده و براي سياق نقش مهمي در دستيابي به مداليل الفاظ و رسيدن به مراد واقعي كلام قائل است ، ظاهر قرآن را حجت مي داند ، معتقد به حجيت قول پيامبر (ص) و اهل بيت(ع) در تفسير بوده ، همچنين قول صحابه و تابعين را با وجود شرايطي معتبر مي داند. آيت الله معرفت از روايات در تفسير، بيشترين بهره را برده است اما اولين روشي كه از آن استفاده نموده روش قرآن به قرآن است ، وي متقن ترين منبع براي تبيين و تفسير قرآن را ، خود قرآن مي داند ولي بارزترين روشي كه در تفسير آيات به كار مي گيرد روش روايي است ، اما در كنار اين روش از روش تفسير اجتهادي كه آن را متكي بر درايت و عقل مي داند ، نيز استفاده نموده ، از جمله در نقد و بررسي روايات. گرايش¬هايي نيز در تفسير وي به چشم مي خورد از جمله اينكه ايشان مباحث متعدد فقهي و كلامي را پيش كشیده ، توضيح مي¬دهد. وي تفسير عرفاني را در نهايت ، پذيرفته و آن را از باب تداعی معاني مي داند و گاهي نيز به تفسير عرفاني آيات اشاره مي نمايد ، از لغت و ادبيات عرب نيز استفاده نموده، با نگرشي اعتدالي به تفسير علمي از آن نيز بهره مي گيرد ، همچنين مباحث تربيتي و اخلاقي را مطرح نموده از علوم قرآن و آراء ساير مفسران نيز استفاده مي كند ، وي علاوه بر اسلوب ترتيبي كه اسلوب غالب اين تفسير است ، گاهي به تفسير موضوعي نيز مي پردازد ، ايشان در بهره گيري از روايات ، آنها را بدون چون و چرا نمي پذيرد بلكه آنها را داراي آفاتي دانسته و مورد نقد و بررسي قرار مي دهد و در اين راه از مباني نقدي چون عرضه روايات بر قرآن ، عرضه بر سنت قطعيه ، عرضه بر عقل و عرضه بر قطعيّات علمي و تاريخي و نيز از نقد سندي استفاده مي كند ، در نهايت مي توان گفت كه روش كلي اين تفسير ، روايي- اجتهادي است. واژگان کلیدی : آيت الله معرفت، تفسیر ، مبانی ، روش و نقد