جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بدیهی است هر کشوری برای مقابله با جرائم و از جمله مقابله با مواد مخدر راه‌های خاص خودش را می‌رود که در بسیاری از موارد مشترکاتی در جهان وجود دارد، در جرائم مواد مخدر یکی از مجازات‌هایی که پیش‌بینی شده است، مجازات اعدام می-باشد. هرچند حقوقدانان برخی از کشور‌ها، اعتقادی به مجازات اعدام در جرائم مواد مخدر که سلب حق حیات از یک انسان است و چه ‌بسا توالی فاسد دیگری را برای بستگان فرد معدوم به بار می‌آورد ندارند و همچنین تعدادی از فقها بر این باورند که هیچ مبنای شرعی در کتاب و سنت در این باره وجود ندارد، ولی عده‌ای از فقها نیز در توجیه مجازات اعدام در قبال مرتکبین جرائم مواد مخدر به مواردی از قبیل: محاربه، افساد‌ فی‌الارض، تعزیر و مجازات‌های بازدارنده استناد می‌کنند، و این مجازات هم در قوانین سابق و هم در قوانین موضوعه فعلی پیش‌بینی شده و نیز در زمان‌های مختلف اجرا گردیده‌ است. پدیده مواد مخدر، امروزه به عنوان یک بحران بین المللی با ضربه‌ها و آسیب‌های جدی خود علیه جوامع مختلف بشری، باعث جلب افکار متولیان این امر شده، به گونه‌ای که مبارزه با این مشکل بزرگ، بخش عظیمی از رسالت کیفری کشورها را به خود اختصاص داده است. به طور کلی در توجیه فقهی مجازات اعدام در جرایم مواد مخدر و بررسی فقهی این موضوع، تنها از سه طریق حکم حکومتی، تعزیر شرعی و افساد فی الارض امکان پذیر است، اما می‌دانیم که در صدر اسلام و در زمان تبیین احکام اولیه، مواد مخدر مصداق عملی نداشته و اگر می‌داشت، چه بسا در مورد آن آیه ای نازل می‌شد. بعداً با پیدایش آن در جوامع بشری توسط فقها و مراجع عظام تقلید برای آن مجازات معین شده است و از آنجا که مواد مخدر یک موضوع جدید در فقه بشمار می‌رود و پیش از این چندان سابقه ای نداشته است، باید ردپای آن را در میان موضوعات مستحدثه یعنی موضوعاتی که جدیداً مطرح شده اند، جست و جو کرد. به نظر می‌رسد که قواعد عمومی فقه و عمومات و اطلاقات کتاب و سنت بیانگر این مطلب است که اولاً استعمال مواد مخدری که ضرر فاحش دارند حرام است، مگر آن‌که ضرورت و اضطرار پزشکی آن را اقتضا کند. و ثانیاً خرید و فروش آن‌ها هم باطل است مگر آن که به قصد بکارگیری آن مواد در امور و منافع عقلایی حلال از قبیل ساخت دارو باشد که آن هم بایستی تحت نظارت و کنترل دقیق مسوولان دولتی صورت بگیرد.

---

‫قرآن کريم تنها کتاب آسماني است که با عنايت ويژه خداوند از هرگونه تحريفي مصون مانده است. بنابر اين، منبعي مطمئن براي دست‌يابي به معارف و آموزه‌هاي وحياني خواهد بود. تفسير قرآن کريم هم از همان روزهاي آغازين نزول اين کتاب شروع گرديده، و در طي قرون و اعصار پس از آن به گونه‌هاي مختلف ادامه يافته است. يکي از روش‌هاي تفسيري که مورد قبول اکثريت قريب به اتفاق مفسرين است، روش تفسير قرآن به قرآن مي‌باشد. در اين روش تفسيري، مي‌توان با استناد به آياتي از قرآن، آيات ديگر را تفسير کرد. در حقيقت اين روش، همان روش نبي اکرم (ص) و ائمه معصومين( مي‌باشد. امام علي( نيز به‌دليل برخورداري از امتيازات منحصر به فرد، جايگاه ويژه‌اي در دانش تفسير دارد. حجيت قرآن، عدم تحريف قرآن، امکان فهم قرآن، حجيت سنت نبي اکرم (ص) ، برتري تفسير اهل بيت(، جامعيت قرآن، تأويل و حرمت تفسير به راي، برخي از مباني تفسيري امام علي( را تشکيل مي‌دهد. سخنان بر جاي مانده از آن حضرت در قالب خطبه، نامه و وصايا، شاهد صادق احاطه و اشراف بي‌مانند امام بر آيات قرآن و تفسير آن است. به‌همين دليل، حضرت علي( به مناسبت‌هاي گوناگون در فرمايشات مختلف، به تفسير آياتي از قرآن با استناد به آيات ديگر پرداخته‌است. ارجاع متشابهات به محکمات، تفسير آيات مطلق با آيات مقيد، و عام با خاص، توضيح آيات مجمل با آيات مبين و مفصل، تعيين مصداق آيه به‌وسيله آيات ديگر، استفاده از سياق آيات و تفسير، تعيين معاني اصطلاحات قرآني با کمک آيات ديگر، توجه به آيات متشابه، ترجيح يک احتمال در معناي آيه با کمک آيات ديگر قرآن، و جمع آيات ناسخ و منسوخ، برخي از شايع‌ترين گونه‌ها و شيوه‌هاي فرعي تفسير قرآن است که مورد توجه آن حضرت بوده است.