جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫چکیده الکترونیکی در پیوستها موجود می باشد

سازمان اداری حکومت ساسانیان، در نظام‌های پیش از اسلام ایران باستان، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود؛ زیرا در این دوره شکل تازه‌ای ازنظم حکومتی بر مبنای همکاری و ادغام میان نظم دینی و نظم ناشی از قدرت سیاسی، ارائه گردید. به گفته‌ی برخی از منابع، اجداد اردشیر بابکان بنیانگذار این سلسله‌ی جدید، موبد زاده بوده و با امور آتشکده و مسائل مذهبی، آشنا بودند صرف نظر از واقعی یا غیر واقعی بودن این روایت، حقیقت آن است که در این زمان، باورهای دینی و مذهبی به درجه‌ای از رشد رسیده که می‌توان با تمسک به آن و اقناع کردن افکار عمومی، از آن همچون وسیله‌‌ای جهت رسیدن به قدرت و کسب مشروعیت، استفاده کرده و نظم نوینی را بر آن اساس، پی ریخت؛ پس اهمیت یافتن جایگاه روحانیان و تبلیغات مذهبی آن‌ها امری در راستای این هدف مهم، بوده است. در پایان‌نامه‌ی حاضر سعی شده است شکل‌گیری و گسترش سازمان حکومتی ایران در دوره‌ی ساسانی (651-224م) مورد بررسی قرار گیرد محور این تحقیق پیرامون بخش‌های اداری دیوان‌سالاری در دوران ساسانی است در این میان موضوعات مختلفی مربوط به این نظام، از جمله روند قدرت‌یابی و استقرار حکومت ساسانی به‌وسیله‌ی اردشیر بابکان، سال‌های کوشش او در برقراری پیوند میان دین و حکومت، جزئیات مربوط به سازمان اداری و نظام دیوانی این حکومت و همچنین کارکرد و شمار دیوان‌ها مورد توجه قرار گرفته‌اند. نقش روحانیان در سازمان اداری ساسانیان نقشی کلیدی و فعال بود؛ رفته‌رفته قدرت این طبقه فزونی گرفت تا حدی که کنترل بسیاری از امور مهم را بدست گرفتند. نظامیان از دیگر طبقات مهم در سازمان اداری این حکومت است که با ساختار خاص خود ضمن حفظ نظم داخلی، مسئول دفاع از قلمرو حکومت و گسترش آن بودند. دبیران نیز به نوبه‌ی خود عامل مهمی دردیوان‌سالاری و سازمان اداری ساسانی بودند که با وظایفی که به آن‌ها محول شده بود اوضاع را به سامان می‌آوردند؛ جزئیات همه‌ی این مسائل به اضافه‌ی نقش و وظیفه‌ی توده‌ی مردم در سازمان اداری ساسانی در این رساله بررسی ‌شده است. روش بکار رفته در این تحقیق، روش کتابخانه‌ای است. داده‌های این بررسی از متن‌های معتبر تاریخی گردآوری شده‌اند. در ارائه‌ی این داده‌ها از شیوه‌ی توصیفی- تحلیلی استفاده شده است و در مواقع لزوم نیز، کوشش شده است مباحث متناقض مورد تحلیل قرار گیرند.

دشت گرگان در شرق و جنوب شرقی دریای مازندران یکی از مناطق مهم باستان شناختی از دوره پیش و پس از اسلام است. ویرانه های شهر تاریخی تمیشه در نزدیکیآبادی سَرکلاته، مرکز دهستان چهار کوه، در یازده کیلومتری جنوب غربی شهر کُردکوی در غرب استان گلستان و جنوب خلیج گرگان واقع شده است. بر اساس مستندات تاریخی خسرو اول انوشیروان(79-531م) از این محل بازدید و در آنجا پذیرایی شده است و از این رو دستور داد که این شهر را توسعه دهند. در منابع سده های اولیه اسلام به نام های طَمیس، طَمیسه، طمیش، طَمیشه، طمیسه و تمیشه نیز آورده شده است. نخستین پژوهش های باستان شناسی در محدوده تمیشه، مربوط به سال 1343 ه.ش است که گروه بریتانیایی طی حفر 3 گمانه آزمایشی بقایای از معماری دیوار و خندق شهر را مورد مطالعه قرار داد و نقشه ای از محدوده اصلی شهر تاریخی تمیشه تهیه نمودند. در سال 1381 ه.ش گروه ایرانی بررسی پیمایشی محدوده شهر در نواحی جنگلی و خلیج گرگان را انجام و نسبت به تکمیل نقشه شهر تمیشه اقدام و موفق به حفر 8 گمانه آزمایشی به منظور شناخت ساختارهای معماری شده است. طی سال های 1388-1384 ه.ش گروه مشترک ایران- بریتانیا با مطالعات ژئوفیزیکی گسترده در محدوده شهر تمیشه و حفر 3 گمانه آزمایشی بقایای یک کوره آجرپزی، بقایای یک پا ستون آجری و بخشی از دیوار و خندق را آشکار و مطالعه نمود. همچنین در بررسی باستان شناسی زیر آب و غواصی در خلیج گرگان توانست بقایای دیوار و بخشی از سازه معماری شبیه قلعه را شناسایی نماید. بر اساس مطالعات آزمایشگاهی به روش OSL، کربن 14، ترمولولیسانس مشخص شد شهر و دیوار تاریخی تمیشه در اواخر دوره ساسانی شکل گرفته و تا سده های میانی دوره اسلامی استقرار و استمرار داشته و تاثیر عمده ای بر نواحی پیرامون خود داشته است. بررسی سفال های بدست آمده در این شهر، قلعه های پیرامون و سفال های کشف شده در خلیج گرگان و شبه جزیره میانکاله نشان از ادامه سنت سفالگری دوره ساسانی تا قرون 5-4 هجری دارد. البته در بررسی های باستان شناسی دشت گرگان و پارک ملی گلستان و شهر های تاریخی گرگان قدیم (جرجان) و استارآباد (گرگان فعلی) و سایر محوطه های باستانی منطقه نیز می توان تداوم سنت سفالگری شهر تمیشه را مشاهده نمود.