جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

از: محمد بن مازندراني (محتملاً) ؛ زمان تأليف: محتملاً 1298هـ. ق. نويسنده كه صريحاً نام خود را درين كتاب ذكر نكرده و باحتمال نام فوق از چند سطر پايان كتاب بدست آمد مي گويد: «درين زمان يكي از مقرين و معاندين دين مبين ... » كتابي تأليف كرده و در متن بر طبق عقايد استحاقيه بزعم خود خواسته ناطقي واحد و حاكمي منفرد و سلطاني وحيد سواي خداوند عالم جل شأنه و سواي مظاهر چهارده گانه اثبات كند و براي اثبات خود كتاب و سنت را سهل التأويل مفيد مي داند لذا چندان در عدم حجيت آن دو اصرار نمي ورزد ولي بشدت به «ضرورت» چون قابل تأويل نيست حمله مي برد و از آنجا كه عقايد او كاملاً خلاف شرع است ما در رد او اين كتاب را رد سه مطلب و يك خاتمه مي پردازيم: مطلب اول: اين قول قول ائمه و مشايخ مذهب ما نيست و آن صرف افترائي است كه بر آنها بسته اند؛ مطلب دوم: در اثبات اينكه اين مذهب بدعت است ... ؛ مطلب سوم: در اثبات حجيت ضرورة؛ خاتمه: در ذكر ايات و اخبار كه در رد منكرين ضرورة و بدعت صادر شده است. (عبدالله انوار) [كتابخانه ملي 6/650]

عبدالرحيم رساله اي درردّ ناصب (عالم بخاري) نوشته بود، که عبارات آن سنگين بود، دراين رساله نوشته عبدالرحيم بصورت روان درآمده و مطالب کتاب با عناوين <قال الناصب - اقول> تنظيم شده است [الذريعة 10/197 و22/296]