جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫امامان شيعه همواره موضع منفي و انتقادي نسبت به حاکمان اموي داشته‌اند. فرض مسأله اين است که أئمه هيچ‌گاه اين حکومت‌ها را به‌رسميت نشناخته‌اند. اين تحقيق در صدد آن است تا موضع سياسي سه امام اول شيعيان را واکاوي کرده و نحوه تعامل آنان را با خلفاي معاصر خود، يعني معاويه و يزيد بن معاويه بررسي کند. آن‌چه از مواجهه امام علي(ع) با معاويه، که از هنگام برکناري معاويه از حکومت شام توسط حضرت اميرالمؤمنين( آغاز گرديد تا نامه‌نگاري‌ها و در نهايت جنگ خونين و تمام عيار صفين، به‌دست مي‌آيد، از موضع شديداً منفي و سرسختانه آن حضرت در قبال معاويه حکايت دارد. هرچند جنگ بين سپاه شام و عراق، به‌دليل ترفند مکارانه شامي‌ها و ساده‌لوحي و نفاق برخي عوامل سپاه عراق، به رهايي سپاه شام از مخمصه شکست منجر شد، اما پافشاري امام علي(ع) در مخالفت با معاويه و ايده هاي شيطاني او، در تمام مراحل کاملاً مشهود است. پس از شهادت اميرالمؤمنين(، امام حسن مجتبي(ع) نيز در آغاز، تصميم گرفت تا راه پدرش در مقابله و جنگ با معاويه را ادامه دهد. اما کارشکني و خيانت برخي فرماندهان سپاه عراق شرايطي را به‌وجود آورد که آن حضرت راهي جز تصميم بر مصالحه نداشته باشد. هر چند در مفاد صلح‌نامه تمامي راه‌هاي سوء استفاده بر روي معاويه بسته شده بود، اما وي به هيچ يک از آن‌ها عمل نکرد. پس از شهادت امام مجتبي(ع) ، برادرش امام حسين(ع) نيز همان موضع منفي و انتقادي را در قبال معاويه اتخاذ کرده و با نامه‌هاي اعتراضي خود نسبت به انحرافات او هشدار مي‌داد. ولي پس از مرگ معاويه و آغاز خلافت يزيد بن معاويه، آن حضرت سکوت را جايز ندانسته و براي نجات اسلام و برگرداندن امت اسلامي به سيره نبوي( قيام کرد، و با نثار خون خود و ياران باوفايش بقاي اسلام را تضمين نمود.