جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫اين پايان نامه به زبان عربى نوشته شده و در آن دو سوره روم و لقمان به شيوه ادبى تفسير شده اند. ترتيب بحث در آن چنين است كه نخست يك يا چند آيه ذكر شده، سپس به ترتيب نكات صرفى، نحوى و بلاغى آنها بيان گرديده است.

‫ويژگي‌ها و شرايط امر به معروف و نهي از منکر در حقوق و فقه موضوع اين پژوهش مي‌باشد. فريضه امر به معروف و نهي از منکر، قانوني الهي براي اجراي مقررات اسلامي است که بر عهده مردم و نهادهاي خاص قرار گرفته است. دين براي حفظ اخلاق و آزادي، چهارچوبي براي آزادي بيان کرده و امر به معروف و نهي از منکر را جهت دست‌يابي به آزادي حقيقي مهم شمرده است. امر به معروف و نهي از منکر داراي سه مرتبه قلبي، گفتاري و عملي بوده، و بايد شرايطي همچون بلوغ، عقل، شناخت معروف و منکر، احتمال تأثير، اصرار بر گناه، نبودن مفسده و ايمن بودن از ضرر در آن مراعات گردد. از سوي ديگر، حقوق‌دانان، امر و نهي را به حقوق الهي، حقوق مردم و حقوق مشترک تقسيم کرده‌اند. امر به معروف و نهي از منکر در روابط متقابل مردم و حکومت به سبب حق انسان‌ها در تعيين سرنوشت و انتخاب حاکمان و الزام آن‌ها براي عمل به قانون، نمايان است و اين امر آثار حقوقي‌اي چون سعادت جامعه، رعايت حقوق دوجانبه، ذکر در قانون اساسي و ضمانت اجرايي قوانين را در پي دارد. مرجع اين فريضه در جمهوري اسلامي هم فرد و هم حکومت است، که همه برنامه‌ها و اهداف مثبت و منفي را در بر مي‌گيرد. عمل به اين فريضه در جامعه اسلامي موجب امنيت، انسجام، اجراي احکام الهي، عدالت اجتماعي، آباداني، خير و سلامتي، قدرت‌مندي نيروهاي صالح، تضعيف جبهه نفاق، طرد نااهلان از پست‌هاي کليدي و شکوفايي اقتصاد مي‌شود. در نظام جمهوري اسلامي اين فريضه در مورد حکومت، از طريق نظارت رسمي در سايه نظارت رهبري و تدوين سياست‌ها و قوانين اصلاح اجتماعي؛ نظارت اجرايي و اقدام قضايي؛ و نظارت مردمي از طريق مطبوعات و رسانه‌هاي گروهي و هم‌چنين احزاب و تشکيلات سياسي و اجتماعات و راه‌پيمايي‌ها؛ و در مورد نظارت مردم بر يک‌ديگر از طريق پند و اندرز انجام مي‌شود.

‫فرضيه اين پژوهش آن است که مهاجرت طوايف مختلف سادات، در قرن دوم هجري به افغانستان، و فعاليت و تبليغات فرهنگي آن‌ها، باعث گسترش تشيع در افغانستان گرديده است. سادات علوي در قرن دوم هجري وارد افغانستان شده و در شهرهاي آبسنه، بلخ، غزنه، و هرات سکني گزيدند. آن‌ها مرداني صالح، عالم، محدث، حافظ قرآن، شاعر و اديب بودند که برخي از ايشان جزء اصحاب امام صادق( به حساب مي‌آمدند. عده‌اي از اين سادات، به مناصب حکومتي دست يافته، و به ترويج و تبليغ تشيع پرداختند. سادات موسوي، در شهرهاي بلخ، قندهار و هرات سکونت داشته و در ميان آن‌ها علما، فضلا، محدثين، عرفا و شعرايي وجود داشتند. آن‌ها همچنين متمول و مشهور به سخاوت و ياري فقرا بودند. اغلب آن‌ها داراي منصب حکومتي بوده، و از همين طريق تشيع را تبليغ مي‌کردند. بعضي ديگر، به شيعيان قرآن تعليم مي‌دادند، و برخي عارف بوده و مريدان بسياري داشتند. سادات حسيني در اواخر قرن چهارم هجري به افغانستان وارد شده، و در شهرهاي بلخ، غزنه، و فرغانه ساکن شدند. در ميان آن‌ها نيز عالمان بزرگ، شعرا و نويسندگان زيادي وجود داشت، ولي بيشتر داراي پست‌هاي حکومتي بوده و از تشيع حمايت مي‌کردند. گزارش‌هايي از قيام آن‌ها بر عليه نماينده خليفه عباسي نيز در تاريخ ثبت شده است. و اما سادات حسني بيشتر در بلخ سکونت داشته و به تعليم احکام و تبليغ تشيع مي‌پرداختند. سادات زيديه نيز در نيمه آخر قرن دوم هجري به افغانستان آمده و در شهر هرات مستقر شدند؛ آن‌ها مرداني شجاع و حق‌طلب بوده و عليه ظلم بني‌اميه قيام کردند. مزار آن‌ها که در جريان اين مبارزات به شهادت رسيدند، زيارت‌گاه شيعيان مي‌باشد. از مکان‌هاي معروف که محل تجمع شيعيان کشورهاي مختلف در افغانستان مي‌باشد، شهر مزار شريف، مقبره عبدالواحد، و مزار شاهزاده ابو‌القاسم فرزند امام صادق( است.