جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

موهیسم یک نظام است که در چین دوره‌ دولت های متنازع (475-221 قبل از میلاد) به وجود آمد. این منطق ابتدا در قرون سوم و چهارم قبل از میلاد و در خاک مکتب موهیستی جوانه زد. مهمترین نمودگار مکتب موهیستی موجینگ (یا موزی) است که از شش بخش تشکیل شده است: جینگ شنگ،‌ جینگ ژیا، جینگ شوشنگ، جینگ شوژیا، داکو و ژیائو کو، که در کنار یکدیگر منطق موهیستی را به وجود می آورند.

چکیده ماشینی: گرچه موضوع زمان در فلسفه ارسطو به بررسی امور طبیعی تعلق دارد، اما در قرون وسطی به دلیل ارتباط با علم الوهیت، اهمیت فلسفی بیشتری در میان متکلمان و فیلسوفان مسلمان پیدا کرد. اکثریت فلاسفه آن را به عنوان دلیلی برای اثبات قدمت جهان پذیرفتند، در حالی که متکلمان در وهله اول وجود آن را انکار کردند تا مانعی برای استنباط آنها از وجود خدا نشود. در مورد فخرالدین رازی، وی نیازی به تصدیق وجود زمان نمی‌دید، اما در مورد واقعیت آن به گونه‌ای متفاوت از آنچه مشائیان می‌پذیرفتند، می‌اندیشید. در این پژوهش خواهیم دید که رازی در برداشت خود از زمان چگونه با اقرار به وجود آن و بیان اینکه جهان از یک سو وجود دارد و چگونه احساس زمان و حرکت را در هم آمیخته است، بدون اینکه وجود آن را به حرکت نسبت دهد. همانطور که مشائیان از سوی دیگر چنین کردند.