جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫پژوهش پيش رو، تحقيق درباره «مباني قرآني و روايي زيارت عاشورا» مي‌باشد که سعي شده تعدادی از عناوین وموضوعات مطرح شده در زيارت عاشورااز منظر آيات و روايات مورد تحقیق وبررسی قرار گیرند. اين پايان‌نامه داراي شش فصل است که فصل اول آن به کليات پرداخته است. فصل دوم: شامل مباني بحث مي‌شود که داراي چهار بخش بنامهاي: بخش اول: زندگي‌نامه امام حسين(ع)، بخش دوم: توصيف تربت کربلا در روايات، بخش سوم: ثواب زيارت امام حسين(ع) و پاداش گريه بر امام حسين(ع) و اجر زائران و بخش چهارم: زيارت عاشورا در کهن‌ترين کتب و بررسي سند زيارت عاشورا و کيفيت خواندن زيارت عاشورا و فضيلت خواندن زيارت عاشورا و اعتراض شيخ بهايي به فضايل زيارت عاشورا مي‌باشد. فصل سوم: عنوان «زیارت عاشورا و ترجمه آن و قطعه بندی آن» است. فصل چهارم: عنوان «سلام و صلوات و رحمت و مغفرت و قدم صدق در آيات و روايات مي‌باشد» که داراي پنج بخش مي‌باشد. بخش اول: سلام، بخش دوم: صلوات، بخش سوم: رحمت، بخش چهارم: مغفرت و بخش پنجم: قدم صدق. فصل پنجم: عنوانش «حمد و شکر و شفاعت و مقام محمود و شهادت و تولي در آيات و روايات» مي‌باشد که داراي شش بخش با عنوانهاي: بخش اول: حمد، بخش دوم: شکر، بخش سوم: شفاعت، بخش ششم: مقام محمود، بخش پنجم: شهادت، بخش ششم: تولي، مي‌باشد. فصل ششم: عنوانش «لعن و تبري در آيات و روايات» که شامل دو بخش مي‌شود: بخش اول: لعن و بخش دوم: تبري و بالاخره نتيجه‌گيري و در انتها از منابع ياد شده است. کليد واژه‌ها: امام حسين(ع)، قرآن، روايات، زيارت عاشورا.

نقادی و نقد پذیری در راستای پرسش گری و پاسخ گویی، برای کمال و اصلاح اجتماع، سرمایه‏ای است بس گران‏بها. شناخت کاستی‏ها و نواقص و تلاش در جهت رفع آنها، گامی مقدس در مسیر فلاح فرد و جامعه است. به جای پاسخ گویی خود را به نادانی زدن، پرده پوشی بر آنچه بوده و هست یا انکار نواقص و مشکلات، واقعیت‏ها را عوض نکرده و دردی را درمان نمی‏کند. مدیریت مبتنی بر دیانت و خرد و هیأت حاکمه‏ی ارزش مدار و الهی، همواره در جستجوی آن است که در مسیر تکاملی خود، آفت‏ها و آسیب‏ها را بشناسد و بزداید. اگر فرهنگ نقد و انتقاد پذیری رایج گردد، آداب و مرزهای روایی و ناروایی انتقاد و ویژگی‏های ناقدان روشن شود و ناقدانی بنیاد بصیر به عرصه‏ی نقد ورود یابند، بسیاری از تنش‏ها و کشمکش‏ها فروکش کرده و بسیاری از ضعف‏ها، نقص‏ها و کاستی‏ها زمینه‏ی ظهور نمی‏یابند. به خصوص اگر مدیران از لاک خودمطلق‏انگاری و خودبرتربینی درآمده و معتقد باشند که در معرض خطایند، به سادگی در می‏یابند که هیچ کس بی‏نیاز از تذکر و انتقاد از ناحیه‏ی دیگران نبوده و حتی امام علی علیه‏السلام ، با آن مقام عصمت و عظمت، از مردم می‏خواهند تا از ابراز سخن حق و خیرخواهی نسبت به روش حکومت خودداری ننمایند. (فیض‏الاسلام، 1351 ، خطبه‏ی 207) و می‏فرمایند: «مردمی که خیرخواه یکدیگر نیستند و از خیرخواهان نیز استقبال نمی‏کنند، از سعادت و بهروزی بدورند.» (آمدی، 1997 ، ج 7 ، 372) و نیز می‏فرمایند: «بدترین برادران دینی تو آنانی هستند که با چرب زبانی و دورویی با تو رفتار می‏کنند و عیب تو را از خودت می‏پوشانند.» (محمدی ری شهری، 1363 ، ج 7 ، 146) و در جای دیگر می‏فرمایند: «کسی که زشتیت را از تو پوشیده دارد، دشمن تو است.» (محمدی ری شهری، 1363 ، ج 7 ، 350) کسانی هم که مورد انتقاد واقع می‏شوند، نباید نقد و انتقاد را کینه و عداوت تلقی کنند و آن را تضعیف موقعیت خود بدانند، چرا که در یک چرخه‏ی صحیح نقد و انتقاد پذیری، منتقد برادری دل سوز، تیزبین و خیرخواه است که با نمایاندن نواقص و کاستی‏ها به دنبال بهبود وضعیت موجود است. براین اساس، مقوله‏ی نقد را گشوده و آداب و وظایف ناقدان و نقد شدگان را در راستای برآوردن عملی امر پاسخ گویی به معرض بررسی نهاده‏ایم و کوشیده‏ایم تا این فرهنگ را در جامعه، به عنوان یک رسالت، مطرح نماییم.