جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫نظر اسلام درباره حضور اجتماعي زنان، مسأله اصلي اين تحقيق را تشکيل مي‌دهد. فرضيه‌اي که در طول تحقيق مورد بررسي قرار مي‌گيرد آن است که: اسلام به زن اجازه مي‌دهد با رعايت ضوابط شرعي و با توجه به تفاوت‌هاي خاصي که نسبت به مرد دارد، در حوزه‌هاي اجتماعي فعاليت نمايد. اسلام در مبارزه با رويکرد تاريخي جوامع بشري که براي زن، هيچ ارزشي قائل نبود، اعلام مي‌کند که حقيقت آفرينش زن و مرد يکي است و آن‌ها مکمل وجود يکديگرند، بنابراين زن مي‌تواند همانند مرد به فضايل انساني دست يابد. اما در کنار اين اشتراکات، تفاوت‌هاي جسمي و روحي نيز وجود دارد. حضور زنان در بيعت با پيامبر اسلام، و نيز مشارکت زنان مسلمان در هجرت و جهاد، نشان مي‌دهد که اسلام مخالف حضور زنان در عرصه سياسي نيست؛ به استثناي دو مورد ولايت و قضاوت، که اسلام با توجه به ساختار روحي و جسمي زنان، آنان را از فعاليت در اين حوزه‌ها معاف نموده است. از سوي ديگر، آيات و روايات، به‌طور عموم، زن و مرد را به فراگيري دانش ترغيب مي‌کند و اين نشان‌گر اعتبار اسلام براي حضور فرهنگي زنان در اجتماع است. به‌همين دليل زنان بسياري را در ميان راويان حديث، حافظان و قاريان قرآن، شاعران، سخنوران و...، مشاهده مي‌کنيم. همچنين اسلام با وضع قوانيني در زمينه ارث، نفقه، مهر، هبه، وصيت و...، به حق مالکيت و استقلال اقتصادي زن احترام گذاشته و آن را معتبر مي‌داند. حضور اقتصادي زنان در جامعه صدر اسلام نيز مؤيد اين ادعاست. اما به‌منظور حفظ شخصيت زن و نيز سلامت اخلاقي جامعه، اسلام حضور اجتماعي زن را منوط به رعايت شرايطي نموده است از جمله: عدم اختلاط با مردان، رعايت پوشش، خودداري از نگاه حرام، وقار در رفتار و گفتار، و توجه به جايگاه همسري و مادري. در اين راستا، حضور اجتماعي زنان در انقلاب اسلامي ايران، به‌عنوان الگويي براي حضور مطلوب زنان مسلمان در عرصه‌هاي فرهنگي، اقتصادي و سياسي جامعه ارزيابي مي‌گردد.