جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

محور بحث در این تحقیق، تبیین آموزه فدیه در نگاه قرآن است. آموزه فدیه بر این اصل استوار است که در نتیجه گناه آدم، گناه در ماهیت انسانی شکل ذاتی گرفته است و چون ذاتی است وراثتی هم خواهد بود. آثار تکوینی گناه ذاتی، هبوط آدم و زندگی زمینی است که این زندگی زمینی او را با مرگ مواجه کرده است. تنها راه نجات از آثار تکوینی گناه ریختن خون انسانی است که ماهیت نیمه خدایی دارد. آموزه فدیه در اسطوره های ادیان باستان هم مورد اعتقاد است. این آموزه از اصول اساسی الهیّات مسیحی در مورد نجات مورد قبول همه فرقه های مسیحیت است. و صرف ایمان به این آموزه نجات بخش است. در این اعتقاد انجام عمل صالح در جهت رفع آلودگیهای ظاهری و باطنی هیچ گونه تاثیری ندارد. انحراف از راه حقیقت باعث کج فهمی و ایجاد آموزه های انحرافی خواهد شد که هیچ سابقه ای در اصل دین ندارد. در این پژوهش نخست این آموزه در اعتقاد اسطوره ای ادیان باستان مورد تبیین قرار گرفته است و در ادامه در دین عبرانی ) یهودیت و مسیحیت ( مورد بررسی قرار گرفت. در ادامه این پژوهش آموزه فدیه مورد تبیین قرآن قرار می گیرد. قرآن هبوط آدم را بر جعل خلیفه الهی قرار داده است و گناه ذاتی را مردود دانسته است. در نگاه قرآن صیحیح نیست که به خاطر گناه یک شخص، تمام انسان ها عقوبت شوند. همه گناه یکسان نیست و هر گناهی منجر به هلاکت ابدی نمی باشد. ایمان همه افراد هم در یک سطح نیست. ایمانی نجات بخش است که ثمره آن عمل صالح باشد عمل صالح تقویت کننده ایمان و هر دوی آن در تحت ولایت خدا و ولی الله باشد