جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫اين پژوهش، اصول کلي روابط دولت اسلامي با کشورهاي ديگر و مباني فقه سياسي اسلام را در اين زمينه بيان مي‌کند. نويسنده در پنج فصل با تأکيد بر قاعده نفي سبيل و مستندات فقهي آن، ضوابط حاکم بر روابط مسلمانان و حکومت اسلامي را بررسيده و ضوابط ازدواج با غير مسلمانان، معاهدات بين‌المللي دولت اسلامي، روابط تجاري، پناهندگي دادن به کفار و... را شرح مي‌دهد. وي در فصل اول نخست به مفهوم شناسي سياست از نظر لغت و اصطلاح پرداخته و تعاريف برخي انديش مندان علم سياست و فقه سياسي اسلام را در اين باره منعکس مي‌سازد؛ آن گاه به تعريف معاهدات بين‌المللي، معاهدات و قراردادهاي بين‌المللي در اسلام، مفهوم دارالاسلام و دارالکفر، دارالصلح، دارالبغي، دارالعهد، دارالحرب و ساير واژه‌هاي مربوط به سياست خارجي اسلامي مي‌پردازد. او در فصل دوم به شرح و تفسير و مدارک فقهي قاعده نفي سبيل، اثبات و ادله شرعي آن پرداخته و کارکردهاي مهم قاعده مذکور در روابط بين‌الملل، ازدواج با کفار، خريد و فروش کالا، شفعه و ساير مسايل مربوط به روابط سياسي با کفار بيان مي‌کند. در فصل سوم به اصل تأليف قلوب به عنوان يکي ديگر از اصول و مباني سياست خارجي اسلام و رفتار و رابطه با کفار اشاره شده و ضمن بيان معناي فقهي اين اصل، به کارکردهاي آن در عرصه روابط بين‌الملل پرداخته شده و ديدگاه‌هاي فقه اماميه و فقه اهل سنت در اين باره بيان گرديده است. نگارنده در فصل چهارم با اشاره به بحث درباره جهاد در قالب يکي ديگر از اصول سياست خارجي اسلام، به بررسي آيات جهاد و قتال در راه خدا، اقسام جهاد خصوصاً جهاد دفاعي در اسلام مي‌پردازد. وي در فصل پنجم به اصل پناهندگي در اسلام به عنوان يکي ديگر از اصول سياست خارجي در اسلام پرداخته و ادله فقها و ماهيت حقوقي پناهندگي در منابع بين‌المللي را بررسي مي‌کند. نويسنده مي‌کوشد ضمن مقايسه قوانين بين‌المللي با قواعد فقه اماميه در اين زمينه، موارد اشتراک و افتراق قواعد سياست خارجي را از اين دو منظر بررسي کند.

‫فتنه، حادثهاي غبارآلود است و تاريکي آن، شناخت حق و باطل و دوست و دشمن را با مشکل روبه رو ميسازد. اين پژوهش در پنج فصل، فتنه هاي اجتماعي را از ديدگاه قرآن و نهج البلاغه، مورد بحث و بررسي قرار داده است. زمينهها و عوامل فتنههاي اجتماعي، به زمينهها و عوامل فردي و اجتماعي تقسيم ميشوند. از دنيا طلبي، خودخواهي و هوي پرستي، بدعتگذاري در دين، و حسادت و کينه، ميتوان به عنوان زمينهها و عوامل فردي ياد کرد، و زمينه ها و عوامل اجتماعي را ميتوان ناداني و بيتفاوتي مردم، موضعگيري منفي خواص، مشتبه شدن حق و باطل، و تزلزل و پيمان شکني دانست. شيوههاي فتنهگران عبارت است از: شيوههاي فرهنگي و اعتقادي، سياسي، اقتصادي، و نظامي. تضعيف باورهاي ديني و ارزشهاي معنوي جامعه، در آميختن حق و باطل، شبهه افکني، و استخدام چهرههاي موجه و مقدس، به عنوان شيوههاي فرهنگي و اعتقادي مطرحاند. تفرقه افکني، بهره برداري از شعارها و نمادهاي ديني، هجوم به حاکميت ديني، و بهره برداري از شيوههاي مبارزه نرم، شيوههاي سياسي هستند. از شيوههاي اقتصادي، ميتوان به تکاثر اقتصادي براي ايجاد فتنه، ايجاد نابسامانيهاي اقتصادي، و تخريب اموال عمومي اشاره نمود. شيوههاي نظامي عبارت است از: ترور شخصيتها، آشوبهاي مسلحانه داخلي، آموزش و تشويق به نافرماني مدني، و تهديد به حمله نظامي. براي مقابله با فتنهگران ميتوان از راههاي پيشگيري مانند تقوا، صبر و اسقامت، و افزايش بصيرت بهره برد. همچنين از راههاي مبارزه کوتاه مدت، مانند جداکردن صف فتنه گران و فتنه زدگان، روشنگري، و شکستن وحدت ظاهري فتنهگران، و از راههاي مبارزه بلند مدت، مانند تهيه طرح جامع تعليم و تربيت، تقويت باورها و ارزشهاي جامعه، و تقويت دشمن شناسي ميتوان بهره برد. پيامدهاي منفي فتنه عبارتاند از: فراموش شدن ارزشها، ريزش خواص، گمراه شدن برخي از مردم، اختلاف، تحميل هزينههاي اقتصادي، و حاکميت حاکمان سودجو. پيامدهاي مثبت آن عبارتاند از: جداسازي مرزهاي حق و باطل، به فعليت رسيدن استعدادها، ايجاد يا افزايش بصيرت.