جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫روابط سياسي، اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي ميان ملت‌ها از ضرورت‌ها و راهبردهاي هر کشوري براي رسيدن به اهداف خود مي‌باشد. دولت‌هاي اسلامي نيز در سطح بين‌المللي غالباً با دولت‌هاي غيرمسلمان رابطه برقرار مي‌کنند و با آنان پيمان‌هاي سياسي، اقتصادي و فرهنگي منعقد مي‌نمايند. اين رساله با روش توصيفي تحليلي به بررسي ديدگاه اسلام در زمينه اتحاد و ائتلاف دولت اسلامي با غيرمسلمانان پرداخته است. اساس سياست خارجي دولت‌ها در اتحاد و ائتلاف با يکديگر، تأمين نيازها و منافع اقتصادي، امنيتي و سياسي در چارچوب همکاري‌هاي فراملي مي‌باشد، تا جايي که گاهي بدون چنين ائتلاف و اتحادي، قادر به مقابله با تهديدات خارجي، يا دفاع از منافع ملي و حفظ موجوديت خود نخواهند بود. با توجه به جهان‌شمول بودن اسلام و لزوم ارتباط با ملت‌ها جهت ارايه حقايق دين، و بر اساس الگوپذيري از سيره پيامبر اسلام(ص) در برقراري رابطه با دولت‌ها و اقوام، و احترام به پيمان‌ها و قراردادهاي منعقد شده، اسلام به شرط حفظ برتري مسلمانان، اتحاد و ائتلاف با غيرمسلمانان را جايز دانسته، و پاي‌بندي به اين قراردادها را ضروري مي‌داند. فقهاي مسلمان نيز ائتلاف با غيرمسلمانان را بر مبناي تأليف قلوب، دعوت به اسلام و نفي سبيل جايز دانسته‌اند. در برقراري چنين روابطي، بايد اصولي مانند نفي سلطه‌جويي و سلطه‌پذيري، عزت اسلامي، تولي و تبري، بشر دوستي، و صلح و همزيستي مورد توجه باشد. اين روابط نبايد به انکار توحيد و اصول دين، اطاعت از طاغوت، ترک فرايض ديني و ارتکاب معاصي الهي از سوي مسلمانان منجر گردد. دين اسلام به برقراري روابط با همه ملت‌ها و دولت‌ها، و انعقاد پيمان اتحاد و ائتلاف با دولت‌هاي غيرمسلمان، اعم از اهل کتاب و غير اهل کتاب، با رعايت اصول حاکم بر سياست خارجي دولت اسلامي توصيه نموده، و دولت اسلامي در صورتي که مصلحت اسلام و امت اسلامي اقتضا نمايد مي‌تواند چنين روابطي را با دولت غيرمسلمان و غيرمعاند برقرار نمايد.