جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

---

‫اين نوشتار، از منظري فقهي به حُکم غِنا و مصاديق موسيقي حرام در اسلام مي‌پردازد و ديدگاه‌هاي فقهاي بزرگ اماميه در اين موضوع را بيان مي‌کند. نويسنده نخست ادلّه روايي حُرمت غِنا را مطرح کرده، سپس ديدگاه عالمان معاصر درباره حُرمت غِنا، مصاديق آن، استثناهاي غِناي حرام با توجّه به مسأله زمان و مکان و کاربردهايش در زمينه هاي مختلف به ويژه حلّ مشکلات بيماران رواني را شرح مي‌دهد. وي ابتدا با تعريف لغوي و اصطلاحي لهو و لعب و غِنا به اين مي‌پردازد که: غِنا نوعي صوت و کلام، با کيفيتي خاص است. آن گاه نظريّات علماي بزرگ اماميه در حُرمت غِنا را به عنوان مصداقي از امور لهو و لغو منعکس مي‌سازد. وي در فصل اوّل اقوال شيخ طوسي، شيخ انصاري، علاّمه حلّي و شهيد ثاني از فقهاي اماميه و برخي فقيهان عامّه را درباره کيفيت و شرايط حُرمت غنا و ادلّه روايي آن ذکر کرده و استدلال آنان به آيات و روايات را در اين زمينه بيان مي‌کند. نويسنده با اشاره به شش دسته از روايات درباره ابعاد مختلف فقهي غِنا، اجماع فقهاي شيعه و اهل سنّت را در زمينه حُرمت آن، و نيز ادلّه عقلي مربوط را نيز اقامه کرده است. در ادامه، استدلال گروهي از فقيهان معاصر عامّه، همانند شيخ يوسُف قرضاوي، مبني بر حُرمت غِنا و اَقوال برخي فقهاي معاصر شيعه اماميه، مانندِ ملاّحبيب‌الله شريف کاشاني و سيدمحمّدحسين فضل الله، و نحوه استدلال آنان به حُرمت و جواز غِنا و موارد جواز آن بيان شده است. استثناهاي غِنا در اموري همچون: طب و درمان برخي بيماري ها و فتاواي بعضي فقها درباره غِنا از ديگر مطالب فصل پاياني محسوب مي‌شود.