جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫پژوهش حاضر در پنج فصل به نقش دعا در تربيت انسان از ديدگاه اهل بيت(ع) و نيز ابعاد اخلاقي و تربيتي دعا در سخنان آن بزرگواران مي‌پردازد. نويسنده مي‌کوشد ضمن تبيين حقيقت دعا وماهيّت انسان سازي آن، نقش آن را در تکوين شخصيّت انسان، سلامت نفساني او و نيز آثار ترک دعا در شخصيّت و روح آدمي را بررسيده و ديدگاه هاي ائمّه معصوم(س) را در اين باره منعکس‌سازد. او در فصل اوّل با ارائه کلّيّات ومفاهيمي از واژه گان و موضوعات مرتبط با مقوله تربيت و دعا، ضرورت تربيت و نياز انسان به دعا در هر شرايطي را تبيين کرده و نسبتِ بين دعا و تربيت و جايگاه دعا در فلسفه تربيت اسلامي را ذکر مي‌کند. در فصل دوم با عنوان" انسان و تربيت" ابتدا به بحث درباره ماهيّت انسان و ابعاد وجودي او پرداخته شده و اصول اوّليه درباره فطرت انسان، اختيار آدمي در صدور افعال تربيتي و اخلاقي، آزادي وي در گرايش به خير و شر، امکان تربيت آدمي و قبول تربيت صحيح از جانب او و ابعاد، ارکان، انواع و روش‌هاي تربيتي به عنوان مباني تربيت انسان شرح و بررسي مي‌شود. در فصل سوم نويسنده به تبيين نسبتِ بين دعا و نَفس انسان پرداخته و حقيقت، ارکان، شرايط استجابت، تأثيرات دعا برنَفس و ارتقاي نَفس انساني و از بين بردن بيماري هاي نفساني، تأثير دعا در تقدير انسان و تحّول شخصيّت او از شخصيّت منفي به شخصيّت مثبت را از ديدگاه قرآن و روايات بر رسيده و ديدگاه هاي نظري و سيره عملي معصومين(ع) را در اين زمينه بيان مي‌کند. در فصل چهارم نگارنده ابعاد تربيتي دعا را وارسيده و بُعد اجتماعي دعا و عبادت در سعادت جامعه اسلامي، نقش دعا در تکوين شخصيّت اجتماعي انسان، ابعاد فردي دعا در سلوک فردي وانجام تکاليف ديني و تربيت عقلي و فکري را تبيين مي‌کند. وي در فصل پنجم نکاتي تربيتي در باره دعا را مطرح کرده و رابطه آن با زندگي انسان، ادعيه موجود درقرآن، موضع قرآن کريم درباره دعا و نکته هاي تربيتي موجود در ادعيه مأثوره را بيان مي‌کند.

‫امنيت" و"عدالت" از آرمان‌هاي بزرگ ملت‌ها در طول تاريخ بوده است که همواره از نظام‌هاي سياسي دنيا انتظار تحقق آن مي‌رود. ازسوي ديگر، مفاهيمي از اين دست، اهرم سلطه قدرت‌هاي بزرگ بر ملل ضعيف، و استعمار و استثمار آن‌ها بوده است. حال سؤالي که در اين‌جا مطرح مي‌شود آن است که آيا دولت اسلامي هم از بيان چنين مفاهيمي، چنان مطامعي را دنبال مي‌کند يا خير؟ پژوهش حاضر سعي کرده است با روش توصيفي ـ تحليلي، و طرح مبسوط بحث، به اين سوال پاسخ دهد. دولت اسلامي عبارت از مجموعه افراد مسلماني است که در سرزمين معيني سکونت دارند و داراي جامعه سياسي بوده و تحت حاکميت نظام حکومتي خاصي زندگي مي‌کنند. از مهم‌ترين ويژگي‌هاي دولت اسلامي آن است که سعي مي‌کند از ميان نقش‌هاي ملي مرسوم در دنيا، مواردي را برگزيند که با آموزه‌هاي اسلامي، سياست‌هاي ضد امپرياليستي، نفي زور و سلطه، و حمايت از حرکت‌هاي رهايي‌بخش هماهنگي داشته باشد. يکي از اهداف بلندمدت دولت اسلامي برقراري امنيت در سطح داخلي و بين‌المللي است؛ زيرا در سايه امنيت است که جان، مال و آبروي مردم در امان بوده و انديشه‌ها امکان رشد مي‌يابد. با عنايت به اين‌که دين اسلام يک دين جهاني است؛ لذا امنيت و عدالت را براي کل جهان آزرو نموده، و جهت تحقق آن تلاش مي‌کند. در نهايت، سوال مهم و قابل بحث در اين موضوع آن است که بين امنيت و عدالت، کدام مقدم است؟ در اين زمينه، ديدگاه‌هاي متفاوتي از سوي دانشمندان اسلامي و غيراسلامي مطرح شده است. اما به طور خلاصه مي‌توان گفت که اسلام، عدالت را نه تنها بر امنيت، که بر مقولات ديگري مانند رضايت عامه، ارزش‌هاي اجتماعي و مصالح مادي نيز مقدم مي‌داند.