جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫در اين پژوهش، معيار برخورد با اقلّيت‌هاي ديني ساکن در جامعه اسلامي، تجزيه و تحليل فقهي گرديده و سخنان فقيهان اماميه در زمينه معاشرت با آنان، وظايف حکومت اسلامي در قبال آن ها و وظايف آنان در برابر حکومت اسلامي تشريح مي‌شود. نوشتار حاضر در دو باب تنظيم شده است. نويسنده در باب اوّل ضمن طرح مباحث مقدّماتي همچون: بررسي مفهوم لغوي و اصطلاحي اسلام، مسلمان، کافر، کافر حربي، کافر ذمّي، کافر کتابي، اهل کتاب، مجوس و صابئه، تاريخچه حضور اقلّيّت هاي ديني و مذهبي در جامعه اسلامي و مفهوم دارالکفر و دارالاسلام را از دريچه موضوع بحث بيان مي‌کند. در باب دوم حکم فقهي اقلّيات ديني، شرايط حضور و زندگي آنان در جامعه اسلامي، احکام مربوط به اهل جزيه و شرايط پرداخت و دريافت آن، تعداد جزيه به حسب شرايط و اوضاع جامعه اسلامي، مُسقِطات جزيه، دادن امنيت به کفّار کتابي و اهل جزيه، امنيت شغلي، دادن تابعيت به آنان، انجام آزادانه مراسم ديني خويش، حفظ جان و مال آنان توسّط حکومت اسلامي و امکان اشتغال و توليد اقتصادي بررسي شده است. در ادامه، احکام وضعي و تکليفي حضور اقلّيت‌هاي ديني در کشور اسلامي، احکام مربوط به طهارت و نجاست و ساير احکام اجتماعي آنان را مي‌خوانيم. نويسنده در اين زمينه همزيستي مسالمت آميز با اقلّيت‌هاي ديني، برخورد اسلامي با آنان، برخورداري آن ها از همه حقوق مدني و شهروندي، مسؤوليت‌هاي اخلاقي و اجتماعي حاکم اسلامي در قبال آنان، احکام اقتصادي مربوط به اقلّيت‌هاي ديني در جامعه اسلامي، احکام مربوط به مجازات آن ها اعمّ از اجراي حد، تعزيز، جرايم مالي و اخلاقي را از منظري فقهي بررسي مي‌کند.

‫لعن يکي از واژه‌هاي مصطلح در بين مردم مي‌باشد که به‌معناي نفرت، راندن و دشنام مي‌باشد؛ در قرآن کريم در چهل و يک مورد از اين واژه، در اوزان و اشکال متعدد استفاده شده است که بيشتر براي کفر و ارتداد، شرک و نفاق، گناه و تجاوز، فساد، قتل عمد، ظلم، دروغ و کتمان حقايق به کار برده شده است. از معصومين( نيز روايات متعددي به ما رسيده است که در مورد برخي از افراد از جمله کساني که کتاب الهي را دگرگون مي‌کنند، و يا بر خدا دروغ و تهمت مي‌زنند، و يا حرام الهي را حلال مي شمرند، و گناه کبيره انجام مي‌دهند، لعن صورت گرفته است. در اديان گذشته نيز به طور غيرمستقيم سنت لعن گزارش شده است. حتي صحابه پيامبر( نيز در مواردي به لعن يکديگر مي‌پرداختند. شيعيان از نظر فقهي، مسأله لعن و بيزاري جستن از دشمنان خدا و اولياي الهي را از اصول اعتقادي مسلمانان شمرده‌اند، و در همين راستا، برترين نشانه تبرّي از دشمنان خدا را لعن دانسته‌اند. لعن و بيزاري جستن از دشمنان و بدکاران و ستمگران، ريشه در عقل و فطرت آدمي دارد، و عالي‌ترين نماد تبرّي، لعنت مي‌باشد که نوعي مبارزه با ستمگران و ابراز شناسايي حق و باطل نيز محسوب مي‌شود. خداوند نيز در قرآن کريم، شيطان، فرعون و فرعونيان، بلعم باعورا، قاتل مؤمن و ستمکاران، شجره ملعونه بني‌اميه و اذيت کنندگان پيامبر( را لعن کرده است. گفتني است که بر اساس روايات متعبر، يکي از مصاديق آزار و اذيت پيامبر اسلام(، نسبت ناروا دادن به آن حضرت، و آزردن پاره تن او، حضرت فاطمه( مي‌باشد.

---