جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫پژوهش حاضر تلاش نموده تا با روش توصيفي تحليلي، ديدگاه فقهاي اماميه را پيرامون مسايل و احکام وصيت عهدي مورد بررسي قرار دهد. وصيت در آموزه‌هاي اسلامي مورد تأکيد قرار گرفته، تا انسان بتواند از اين طريق، کاستي‌هاي دوران زندگي را جبران نموده، و کارهاي خيري را که تا هنگام مرگ به تأخير انداخته، وصيت نمايد. وصيت به انواع مختلفي تقسيم مي‌شود، که يکي از آن‌ها وصيت عهدي است، و به‌معناي مسلط نمودن يک يا چند نفر بر تصرف، پس از مرگ موصي مي‌باشد. آيات قرآن، روايات اهل بيت‌(، عقل و اجماع بر مشروعيت وصيت عهدي دلالت دارد. وصيت عهدي چه از ناحيه وصيت‌کننده، و چه از ناحيه وصي، تا زماني که موصي زنده باشد قابل تغيير است؛ البته عدم الزام وصي در صورتي خواهد بود که رد نمودن خود را پيش از مرگ موصي، به اطلاع او برساند، و الا وصيت عهدي بر وصي لازم مي‌شود. همچنين اين وصيت، از نوع ايقاع بوده و تحقق آن بر وجود دو اراده متوقف نيست. کسي که مي‌خواهد وصيت کند بايد بالغ، عاقل و صاحب رشد باشد، يعني جانب صلاح را در تصرف‌هاي مالي مراعات کند. همچنين وصيت بعد از خودکشي، و وصيت به محروميت وارث از ارث، باطل است. موصي‌به نيز بايد مشروع و مباح بوده، و از ثلث ترکه موصي در هنگام مرگ، فراتر نرود. و اما کسي که در وصيت عهدي به‌عنوان ولي بر اموال يا فرزندان صغير تعيين مي‌شود، وصي ناميده مي‌شود. چنين فردي بايد عاقل، بالغ، عادل و آزاد باشد؛ و چنان‌چه وصيت کننده مسلمان است، وصي او نيز بايد مسلمان باشد. حال اگر مالي که در دست وصي قرار مي‌گيرد، بدون تفريط و تعدي از بين برود، او ضامن نخواهد بود، اما اگر خيانت کند برکنار مي‌شود. در صورت ناتواني وصي در انجام وصيت، حاکم شرع مي‌تواند فردي را براي کمک به او منصوب نمايد.