جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

رساله حاضر با عنوان "اتحاد و تناظر نظریه های معرفت و عشق و وجود در فلسفه افلاطون" بر آن است تا با طرح و بحث نظریه های سه گانه نامبرده, همگی آنها را تحت مساله و مفهوم واحدذ سیر صعودی از عالم محسوس به سوی ساحت معقول, گردآورد. با آین کار است که روزنه ای به سوی تناظر میان هر سه نظریه معرفت و عشق و وجود گشوده می شود. البته تناظر میان هر سه نظریه, خود به تناظر میان دو نظریه معرفت و عشق محول می گردد, چرا که اولا" معرفت و عشق اموری ذومراتب هستند و ثانیا" معرفت و عشق متضمن اصل حیثیت التفاتی است. به عبارت دیگر از نظر گاه افلاطون معرفت و عشق, همیشه معرفت به چیزی و عشق به چیزی می باشند. بر این اساس و با توجه به لزوم وجود فاعل معرفت و عشق ( شخص شناسنده و عاشق), تناظر میان مراحل معرفت با منال عشق در مرتبه نفس بشری است که تحقق می پذیرد. این نفس بشری نزول یافته از ساحت معقول و نامحسوس است که سیر و سلوک صعودی معرفت و عشق را از پایین ترین مرتبه محسوسات آغاز می کند و سپس به کمک حس و محسوس, به برترین نقطه ساحت معقول یعنی مبداء و مثال خیر و زیبائی مطلق تعالی می یابد.

هیپیاس بزرگ، بدون تردید یکی از عامترین محاورات افلاطون است و در حقیقت انتقادی بی رحمانه از یک سوفیست مشهور یعنی هیپیاس می باشد، موضوع ظاهری این اثر کالون(زیبایی،نجابت ، اصالت و ..)میباشد که در فلسفه یونان باستان اهمیت فوق العاده ای داشته است. این پایان نامه تقریبا یک شرح معنایی از محاوره ارائه میدهدو همانطور که به شرح متن می پردازد در جستجوی آشکار کردن ارتباط عناصر دراماتیک آن با هدف فلسفی این محاوره می باشد به طور خاصتر، خواننده هیپیاس بزرگ به بررسی جایگاه دو طرف گفتگو در ارتباط آنها با موضوع زیبایی دعوت می شود و این محاوره امکان بررسی شباهت ها و تفاوت های بین فیلسوف حقیقی و سوفیست را به ما میدهد تا به کمک آنها اسرار و رموز زیبایی حقیقی را بررسی و درک کنیم