جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

برای بهره برداری بهتر و بیشتر از تلاوت قرآن ، پیامبر گرامی اسلام (ص) و اهل بیت معصومآن حضرت ( علیهم السلام ) آدابی بیان داشته ا ند که از آن به «آداب تلاوت قرآن » یاد می شود.دانشمندان اسلام ، آداب تلاوت قرآن را در یک تقسیم کلی به آداب ظاهری و آداب باطنی تقسیم کرده اند و بیشتر در زمینه آداب ظاهری سخن رانده اند.درباره آداب باطنی قرآن ، ترتیب کلاسیکی وجود دارد که در کتابهای احیاء العلوم ، المحجه البیضاء و معراج السعاده، بیان شده است .در این مقاله با مراجعه مجدد به آیات و روایات ، با نگاهی تازه به تبیین آداب باطنی تلاوت قرآن ، پرداخته شده است .یکی از آثار رعایت آداب باطنی تلاوت قرآن ، تولید آهنگ ویژه قرآنی است که از آن به «آهنگ قرائت قرآن » بیان شده است . البته در کنار این نگاه زیباشناختی ، آثار و برکات فراوانی بر این گونه قرائت باز می گردد که قلم از بیان آن قاصر است .

این مقاله به بررسی وضعیت انسان در فلسفه هستی از یک سو، و ویژگیهای تربیت هستی آسا از سوی دیگر، اختصاص دارد. فلسفه هستی نامی است برای آن دسته از اندیشه هایی که به روشنگری ویژگیهای انسان می پردازد. نزد فیلسوفان هستی انسان باشنده ای بی مانند، یکه، آزاد و تاریخی است. انسان نتیجه انتخابهای خویش است و این نشانه برخورداری او از آزادی است. واژه ”هستی“ بر این معنا دلالت دارد که انسان از برترین امکانها برخوردار است. شکوفاشدن این امکانها نیازمند تربیت ویژه ای است، تربیتی که به آزادی انتخاب دانش آموزان احترام بگذارد. زیرا بدون تحقق چنین شرطی نه می توان از بی مانندی انسان سخن گفت و نه از شکفتن امکانهای گوناگون او.

این مقاله به بحث تطبیقی زمان از دیدگاه سنت آوگوستین و صدرالمتالهین پرداخته است. آوگوستین زمان را یک واقعیت خارجی و عینی لحاظ نکرده، بلکه آن را یک امر ذهنی می داند که البته بی ارتباط با امور عینی نیست و در ارتباط با تغییر و حرکت، و حوادثی که در گذشته و آینده رخ می دهد، تفسیر می شود. صدرالمتالهین بر اساس مبانی حکمت متعالیه و خصوصاً دیدگاه خاص خود در حرکت جوهری و اصالت وجود و تقدم وجود بر ماهیت، زمان را بُعد چهارم ماده دانسته، و آن را علامت و نحوه وجود سیال و نوشونده تلقی کرده است. به عبارت دیگر، وی زمان را عَرَض تحلیلی لحاظ کرده که عقل می تواند آن را از نحوه وجود اجسام و موجودات مادی انتزاع کند.