جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این اثر توسط وال استریت ژورنال به عنوان کتابی "افشاگرانه" مورد ستایش قرار گرفت ، آخرین و شخصی ترین اثر ویل دورانت ، نویسنده و مورخ برنده جایزه پولیتزر است که سی و دو سال پس از مرگ وی کشف شده است. این کتاب اوج و ناشی از بلوغ شصت سال تحقیق ویل دورانت در مورد فلاسفه ، ادیان ، هنرها ، علوم و تمدن ها از سراسر جهان است. « برگ ریزان» حکمت تقطیر شده یکی از بزرگترین ذهن های جهان است ، مردی با استعدادی فراوان در ارائه بینش تاریخی. و این پژوهش حاضر آخرین اثر اوست. دورانت در بیست و دو فصل کوتاه به همه چیز از جوانی و پیری گرفته تا دین ، اخلاق ، جنسیت ، جنگ ، سیاست و هنر پرداخته است. «برگ ریزان» "مجموعه ای از نظرات قابل تأمل است" (هفته نامه ناشران) ، نثری زیبا ، بینش عمیق و نتایج آشکار دورانت درباره مشکلات چند ساله و بزرگترین شادی هایی که به عنوان یک گونه با آن روبرو هستیم. در صدای منحصر به فرد دورانت ، در اینجا یک پیام بصیر برای همه کسانی است که در زندگی خود به دنبال معنا رفته اند یا توصیه های یک دوست فرهیخته را هنگام سفر در زندگی دنبال می کنند، وجود دارد.

«فریدریش نیچه» نوشته ایوو فرنتزل که در اول ژانویه 1967 منتشر شد، کتابی جامع و جذاب از زندگی و فلسفه یکی از تأثیرگذارترین و بحث برانگیزترین متفکران قرن نوزدهم، فردریش نیچه را ارائه می‌دهد. این بیوگرافی و پرتره‌ای چند‌وجهی از سفر فکری و تجربیات شخصی نیچه ارائه می‌دهد. ایوو فرنتزل، محقق و زندگی نامه نویس، زندگی نیچه را از بدو تولدش در 15 اکتبر 1844 در روکن، زاکسن، در طول سال‌های شکل گیری، دوران تحصیلی‌اش و دوره پربار دستاوردهای فلسفی که او را به عنوان متفکری پیشگام معرفی کرد، به دقت ترسیم می‌کند. روایت فرنزل نه تنها آموزنده است، بلکه در دسترس نیز است و در عین حال که دقت آکادمیک را حفظ می کند، ایده های پیچیده فلسفی را برای مخاطبان گسترده قابل درک می کند. ساختار این کتاب به صورت زمانی است و از اوایل زندگی نیچه شروع می شود. فرنتزل به بررسی پیشینه خانوادگی نیچه می پردازد و تأثیر پدرش، کشیش لوتری را که زمانی که نیچه تنها چهار سال داشت درگذشت، برجسته می‌کند. این فقدان اولیه، همراه با تربیت سختگیرانه مادر و خواهرش، نقش مهمی در شکل گیری شخصیت و اندیشه نیچه داشت. نویسنده سپس به فعالیت‌های آکادمیک نیچه می‌رود. استعدادهای شگرف نیچه باعث شد تا در سن 24 سالگی به درجه استادی در رشته زبان‌شناسی کلاسیک در دانشگاه بازل برسد. فرنزل موفقیت تحصیلی اولیه نیچه و نوشته‌های فلسفی اولیه او را که به شدت تحت تأثیر آثار آرتور شوپنهاور و ریچارد واگنر قرار گرفته بود، شرح می‌دهد. با این حال، رابطه نیچه با هر دو نفر تیره شد و منجر به تغییر قابل توجهی در تفکر او شد. زندگینامه توجه ویژه‌ای به پربارترین سال‌های نیچه دارد که در طی آن آثار مهمی مانند «چنین گفت زرتشت»، «فراسوی نیک و بد» و «تبارشناسی اخلاق» را تألیف کرد. فرنتزل به طرز ماهرانه ای تجزیه و تحلیل این متون را با جزئیات بیوگرافی در هم می‌آمیزد و بینش‌هایی را در مورد اینکه چگونه تجربیات شخصی نیچه، از جمله نبردهای او با بیماری و انزوا، به ایده‌های فلسفی او کمک می کند، ارائه می دهد. یکی از جنبه‌های انتقادی زندگی نامه، کاوش او در فلسفه نیچه است. او مفاهیم نیچه مانند «اراده معطوف به قدرت»، «بازگشت ابدی» و «ابرانسان» را به شیوه‌ای جذاب و روشنگر توضیح می‌دهد. نویسنده از جنبه‌های بحث‌برانگیزتر اندیشه نیچه، از جمله نقدهای او از دین، اخلاق و فرهنگ معاصر، دوری ‌جوید. در عوض، او آنها را در زمینه ارائه می کند و به خوانندگان این امکان را می دهد تا ماهیت رادیکال ایده های نیچه و ارتباط پایدار آنها را درک کنند. این کتاب با ارزیابی تأثیر نیچه بر تفکر مدرن به پایان می رسد. فرنتزل نشان می‌دهد که چگونه کار نیچه بر رشته‌های متنوعی از جمله فلسفه، ادبیات، روانشناسی و مطالعات فرهنگی تأثیر گذاشته است. او در مورد استقبال نیچه توسط متفکران بعدی مانند مارتین هایدگر، میشل فوکو و ژاک دریدا بحث می‌کند و تأثیر عمیق و ماندگار فلسفه نیچه را نشان می دهد. «فریدریش نیچه» نوشته ایوو فرنتزل روایتی متقاعدکننده و آموزنده از زندگی و اندیشه نیچه است. ترکیب عناصر روایی آن درکی کل نگر از نیچه به عنوان یک انسان و هم به عنوان یک فیلسوف فراهم می‌کند. رویکرد متوازن نویسنده، که نه بی‌دلیل نیچه را مورد احترام قرار می‌دهد و نه تحقیر می‌کند، به خوانندگان این امکان را می‌دهد تا در مورد این شخصیت پیچیده و اغلب سوء‌برداشت شده قضاوت کنند.

فوکو در برابر روان‌کاوی از جهانی سخن می گفت که در آن تعهدی به ابراز و بازنمایی میل خویش نداشتیم. چه شد که حقیقت فانتزی ها جای حقیقت لذات فعال را گرفت؟ به عبارت دیگر، فوکو می کوشیدتا اخلاق را از اخلاقیات تفکیک کند. اخلاق نزد فوکو مبارزه ای بود برای زندگی ای که خواستار آن هستیم از طریق دگردیسی و تربیت خویشتن..

کتاب این است انسان، آخرین اثر فریدریش ویلهلم نیچه به شمار می آید. در این کتاب نیچه به بازگویی شرح زندگی و دلیل نگارش آثار قبلی خود می پردازد. اینک انسان تاکنون سه بار با نامهای «انسان مصلوب» (ترجمه رویا منجم)، «اینک آن انسان» (ترجمه بهروز صفدری) و «این است انسان» (ترجمه سعید فیروزآبادی) به فارسی برگردانده شده است. نیچه در سال ۱۸۸۸، یعنی یک سال پیش از روان پریشی نهایی، به نگارش آثار و طرح های فراوانی پرداخت. کتاب این است انسان (Behold The Man) نیز در همان سال نگاشته شد و بعدها پتر گاست، شاگرد و دوست صمیمی نیچه، این اثر را برای چاپ و انتشار آماده ساخت. این کتاب به نوعی کارنامه فریدریش ویلهلم نیچه (Friedrich Wilhelm Nietzsche) از زبان و قلم خودش است. او در این کتاب به تشریح نگاه خود به آثارش پرداخته است. در بخشی از کتاب این است انسان می خوانیم: هرگز هنر آزردن دیگران را درنیافتم (این نکته مرهون پدر بی همتای من است)، حتی زمانی که این کار به نظرم بسیار ارزشمند بود. هرچند به نظر بسیار غیر مسیحی می رسد، من حتی خود را یک بار نیز نیازرده ام. اگر زندگی مرا زیر و زبر کنند تا فقط همین یک بار را بیابند، هیچ ردّی از آن نخواهند یافت که حتی کسی بدخواه من بوده باشد و اما شاید بسیار ردّی از نیک خواهی دیگران بیابند... حتی تجربه های من با افرادی که هرکس از آنان تجربه ی بدی دارد، بی هیچ استثنایی، همه نشانه هایی از نیک خواهی است. من هر خرسی را رام می کنم، حتی دلقک ها را هم وادار به رعایت ادب می کنم.

«درباره روح» در ابتدا سخنرانی‌ای بود که دریدا در ۱۴ مارس ۱۹۸۷ در کنفرانسی در کالج بین‌المللی فلسفه در پاریس ارائه کرد و بعداً در اکتبر همان‌ سال چاپ شد. کتاب از آثار دوران پختگی دریداست؛ زمانی که او ۵۷ سال داشت (دریدا ۷۴ سال عمر کرد). در این کتاب دریدا می‌کوشد تا کاربرد لفظ «روح» را در آثار هایدگر و از آن بالاتر «پرهیز» او را از کاربرد این لفظ مد‌نظر قرار دهد. این همان حاشیه به ظاهر کم‌اهمیتی است که دریدا از آن‌جا به هایدگر حمله می‌کند تا نهایتاً پای سابقه سیاسی او را نیز به میان کشد. هایدگر در سال ۱۹۲۷ در کتاب «هستی و زمان» هشدار داده بود که باید از لفظ «روح» پرهیز کرد و سعی کرده بود که این مفهوم را به شیوه خود «از هم برگیرد» و تکه‌تکه کند. اما هنگامی که در ۱۹۳۳ به نازیسم گرایش یافت با «روح آلمانی» از در آشتی درآمد و این کلمه را به کرات به کار برد تا آن‌که در سال ۱۹۵۳ به هنگام نوشتن درباره تراکل دوباره مخالفت خود را با این لفظ ابراز داشت. دریدا در کنار این موضوع، پای چهار درون‌مایه دیگر که کانون توجه هایدگر را تشکیل می‌داد به میان می‌کشد: تفاوت انسان و حیوان، تکنولوژی، پرسشگری به مثابه جوهره فلسفه و غایات انسان. «درباره روح» یکی از اولین آثار دریداست که در آن به رابطه میان فلسفه و ملی‌گرایی می‌پردازد.

«درباره روح» در ابتدا سخنرانی‌ای بود که دریدا در ۱۴ مارس ۱۹۸۷ در کنفرانسی در کالج بین‌المللی فلسفه در پاریس ارائه کرد و بعداً در اکتبر همان‌ سال چاپ شد. کتاب از آثار دوران پختگی دریداست؛ زمانی که او ۵۷ سال داشت (دریدا ۷۴ سال عمر کرد). در این کتاب دریدا می‌کوشد تا کاربرد لفظ «روح» را در آثار هایدگر و از آن بالاتر «پرهیز» او را از کاربرد این لفظ مد‌نظر قرار دهد. این همان حاشیه به ظاهر کم‌اهمیتی است که دریدا از آن‌جا به هایدگر حمله می‌کند تا نهایتاً پای سابقه سیاسی او را نیز به میان کشد. هایدگر در سال ۱۹۲۷ در کتاب «هستی و زمان» هشدار داده بود که باید از لفظ «روح» پرهیز کرد و سعی کرده بود که این مفهوم را به شیوه خود «از هم برگیرد» و تکه‌تکه کند. اما هنگامی که در ۱۹۳۳ به نازیسم گرایش یافت با «روح آلمانی» از در آشتی درآمد و این کلمه را به کرات به کار برد تا آن‌که در سال ۱۹۵۳ به هنگام نوشتن درباره تراکل دوباره مخالفت خود را با این لفظ ابراز داشت. دریدا در کنار این موضوع، پای چهار درون‌مایه دیگر که کانون توجه هایدگر را تشکیل می‌داد به میان می‌کشد: تفاوت انسان و حیوان، تکنولوژی، پرسشگری به مثابه جوهره فلسفه و غایات انسان. «درباره روح» یکی از اولین آثار دریداست که در آن به رابطه میان فلسفه و ملی‌گرایی می‌پردازد.