جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط بین دو سوره­ اذائیه «المنافقون و النصر» و با رویکرد تحلیل معنایی و روایی، به تطبیق ابعاد و مؤلفه­های مؤثر در تحلیل معنایی و مضمونی این دو سوره پرداخته­است. علی­رغم شروع هر دو سوره با «اذا»ی ظرفیّه ـ شرطیّه، به نظر می­رسد که به دلیل تفاوت در ساختار شکلی و محتوایی آیات این دو سوره، ارتباط معناداری بین آ­ن­ها مطرح نباشد. در حالی­که با تطبیق مهمترین ابعاد تحلیل معنایی و مضمونی و نیز با استناد به قرینه سیاق آیات این دو سوره نسبت به یکدیگر و نهایتاً با تمسک به پشتوانه روایی معصومین (ع) به عنوان مؤلفه­های مهم ارتباط­سنجی، می­توان به وجوه اشتراک و ارتباط معنادار مضمونی بین این دو سوره دست یافت. بر این اساس، محوریت مشترک در ارتباط معناییِ مضمونی و روایی این دو سوره، قطعیت تحقق وعده الهی در نصرت و فتح نهایی و ثبوت عزت الهی برای مؤمنان (در سوره النصر) و زوال منافقان و مخالفان دین (در سوره المنافقون) است که در اعتقاد به ولایت­پذیری متجلّی می­گردد.

سید ابوالفضل برقعی از قرآنیون معاصر ایرانی است که بر مبنای قرآن­بسندگی، کتاب تفسیر «تابشی از قرآن» را به رشته تحریر در آورده است و در مقدمه کتاب خویش چنین ادعا دارد که با تکیه بر آیات قرآن و پذیرش سنت پیامبر اکرم$ به عنوان تفصیل­دهنده آیات مجمل قرآن، بدون تعصبات مسلکی به بیان حقائق خواهد پرداخت؛ اما بررسی­ها نشان می­دهد در آیه مباهله که یکی از آیات ولایت است، وی تابع قواعد تفسیر قرآن کریم نبوده و سنت نبوی را نیز نادیده انگاشته است. سید ابوالفضل برقعی در شیوه تفسیری خود برای گریز از تطابق «انفسنا» بر حضرت علی%، دچار لغزش­هایی شده و برخی از قواعد تفسیر مانند پایبندی به اصول محاوره عرفی و عقلائی، رعایت ادبیات عرب، عدم مخالفت تفسیر با سنت قطعی، ممنوعیت تفسیر به رأی و لغزش در معناشناسی کلمه را نادیده گرفته و یا از آن­ها غفلت نموده است. به چند دلیل از جمله تطابق انفسنا بر امیرالمومنین علی% توسط غیرشیعیان، بی‌دقتی در نظیریابی برای آیه و عدم لزوم پذیرش وحدت وجود برای صحت تطابق آیه بر حضرت علی%، نظر وی مردود است. درباره نقد نظر برقعی پیرامون آیه مباهله پژوهش مستقلی مشاهده نشده است. این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی است به بررسی و نقد نظر سید ابوالفضل برقعی درباره آیه مباهله می­پردازد.

اصلاح و بازپروری مجرمان از مباحث با اهمیت و ضروری جوامع در طول حیات انسان‌ها بوده است. نظام جزایی اسلام،‌ ‌در برخورد با جرم و مجرم،‌ ‌هرگز از هدف اصلی خود که تربیت و بازپروی مجرم است،‌ ‌غافل نبوده است و در این راستا از خفیف ترین راه برای بازپروری مجرمان در جهت اعتلای منزلت حقوق انسانی او بهره می‌جوید و از ابزارهای تربیتی اصلاحی متفاوتی مثل: موعظه،‌ ‌هجر،‌ ‌عفو،‌ ‌توبه و... بهره می‌جوید؛ اما مقدم این ابزارهای تربیتی اصلاحی، تربیت و بازپروری در قالب کلمات با بار معنایی مهربانانه و ملایم است، مثل کلمات آیه 178سوره البقره که براساس یافته­های این تحقیق،‌ ‌برخلاف برداشت­های نادرست از آیه یاد شده مبنی بر خشونت­بار بودن حکم قتل عمد،‌ ‌قرآن‌کریم،‌ ‌با گزینش و چینش کلمات،‌ ‌خشن‌ترین،‌ ‌حادثه مجتمع بشری را مدیریت می‌کند و بــا بــه‌کــارگیــری کلمــات دارای بار مثبت،‌ ‌مثل: احسان،‌ ‌رحمت،‌ ‌تخفیف،‌ ‌... و به‌ویژه «بــرادر» خوانــدن قاتــل،‌ ‌ضمن پذیرش حادثه رخ داده،‌ ‌درصدد حل مسئله با ظرافـت‌هـای اخلاقـی و تربیتـی است. این مقاله که به روش کتابخانه‌ای تنظیم شده، سعی در اثبات اهمیت «زیان و بیان» در مساله تربیت و بازپروی در اسلام را دارد.

مدعای محوری آن بخش از مناظرة مرو، که میان امام علی بن موسی الرضا علیه السلام و بزرگان دو دین مسیحیت و یهودیت رخ داد، انگارة «الوهیت حضرت عیسی علیه السلام» است. در این مناظره، امام علیه این مدعا سه دسته استدلال اقامه فرمودند: استدلال های مستقیمی در نفی الوهیت حضرت عیسی علیه السلام، استدلال هایی در اثباتِ نبوت ایشان و استدلال هایی در اثباتِ نبوت حضرت محمد صلی الله علیه السلام. هریک از این سه دسته، به مثابه پشتوانة دیگری در نقضِ «وضع» مناظره عمل می کند. مدعای جاثَلیق، به عنوان طرفِ نخست مناظره الوهیت حضرت عیسی علیه السلام است. امام علیه السلام «وضع» را تشخیص داده و با فراست، پس از طرح چند پرسش و پاسخ، ضمن نفی این انگاره، «وضع» را به «عیسی علیه السلام و محمد صلی الله علیه السلام پیامبر هستند» تغییر می دهند. این پژوهش به شیوة تحلیل محتوا، متکفل تحلیل استدلال های امام در این محورهاست. در این مناظره، به مقتضای بحث و درخواست طرفِ مناظره، ظرف استدلال های امام علیه السلام را استناد به «عقل» و «کتاب مقدس» تشکیل می دهد. ایشان با اقامة دو استدلال قیاسی، به نفی الوهیت مسیح علیه السلام می پردازند، آن گاه با استناد به چهار فراز از کتاب مقدس و یک استدلال عقلی، سه محور بعدی را اثبات می کنند. استنادهای امام علیه السلام با رجوع به ویرایش های مختلف کتاب مقدس بررسی شده و ضمن مشخص نمودن مواضعِ نقل قول ها، اختلاف های احتمالی تحلیل شده است.

دوران زندگانی حضرت امام رضا )ع( ، از مهم ترین دوران های تاریخی اسلام وایران و به ویژه تشیع بوده و به ویژه پذیرش ولایتعهدی مامونعباسی خلیفه ی وقت توسط امام )ع( همواره باعث مباحث بسیاری ما بین متفکرین و دانشمندان تشیع و تسنن گردیده است. ، لکن با نگاهیدقیق و همه جانبه نگر به وقایع زمان حیات آن حضرت و اوضاع و احوال نا بسامان حکومت مامون ملاحظه می گردد که آن بر خلاف میلخودشان به این امر تن دردادند. و پس از سرباز زدن از پذیرش ولایتعهدی درنهایت با تهدیدات جدی مطروحه از طرف حکومت به آن تندادند . از طرفی می بینیم آن حضرت از تهدید پیش رو به سان فرصتی مغتنم بهره جسته و از آن برای کاشتن بذر تشیع و اشاعه ی تفکر و بینشمذهب اهل بیت )ع( استفاده ی فراوان نمود به طوری که تظاهرات این استقبال را در وقایع مربوط به ورود تاریخی امام رضا )ع( به نیشابور،دعای باران و نماز عید فطر توسط ایشان می توان مشاهده نمود و مامون وقتی ملاحظه نمود که نه تنها به اهداف خودش از تفویض ولایتعهدیبه آن حضرت نرسیده است ، بلکه این موضوع پایه های حکومتش را مورد تهدید قرار داده است به فکر حذف فیزیکی امام رضا)ع( افتاد وایشان را به دنبال قتل فضل بن سهل به شهادت رساند.اثرات حضور امام رضا )ع(ومهاجرت تاریخی ایشان و مناظرات علمی آن حضرت با روسای مذاهب و دانشمندان مسلمان و غیر مسلمان عاملبسیار مهمی در تکوین و حفظ و صیانت از ارزش های اصیل اسلامی و شیعی بوده است که تاکنون اثرات آن پا برجا می باشد.کلید واژه : مصلحت روشن اندیشی دینی امام رضا

هدف این مجموعه آشنا کردن خوانندگان با مهمترین فیلسوفان و مسائل فلسفی از آغاز تا امروز است و مهم‌تر و فراتر از آن ترغیب خواننده به تفکر فلسفی.

کتاب حاضر به مسائل و مشکلات امروز جوامع مسلمان و کشورهای اسلامی می‌پردازد و سعی دارد با تمرکز بر مهم‌ترین ضعف‌های سیستمی حاکم بر گستره جغرافیای سیاسی جهان اسلام و منطقه خاورمیانه، یعنی افراط‌گرایی و ترویج ایدئولوژی‌ها و قرائت‌های خطرناک دین مبین اسلام و درنتیجه توسعه خشونت افسارگسیخته تروریستی و تولد فرزندان ناخلف و افراط‌گرا بپردازد. این کتاب می‌تواند منبع خوبی برای پژوهشگران، منتقدان، اساتید و دانشجویان ایرانی در خصوص مسائل و مشکلات جاری در حوزه جهان اسلام به‌ویژه موضوع افراط‌گری و تروریسم باشد.

«فرانچسکو فیچیکیا» (زاده سال ۱۹۴۶ در بازل سوئیس)، نویسنده‌ای آلمانی زبان است. او در دهه هفتاد، عضو جامعه بهایی سوئیس شد و حتی برای مدتی در مرکز جهانی بهايی در «حیفا» کار کرده است. او در سال ۱۹۷۴، انصراف خود از جامعه بهایی را پس از ۳ سال عضویت در آن جامعه رسما اعلام می‌کند. از آن به بعد، او به نزاعی آشکار با جامعه بهايی و مقامات عالی‌اش وارد می‌شود. وي بعد از آن چندین مقاله و درنهایت کتابی در نقد جامعه بهایی، تشکیلات اداری بهائیت و اعتقادات آن‌ها می‌نگارد. علت پیدایش اختلاف فیچیکیا با جامعه بهائیت، مطالعه کتاب «هرمان زیمر» تحت عنوان «یک وصیت‌نامه جعلی» می‌باشد. هرمان زیمر در کتاب خود وصیت‌نامه «عبدالبها» را در پیروی از «روث وایت» جعلی دانسته و در پی آن جانشینی «شوقی افندی» را زیر سؤال برده است. در این کتاب به نقد و بررسی تاریخچه، تعالیم و تشکیلات بهایی پرداخته می‌شود.