جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مفهوم مجازات یکی از مفاهیم مورد توجه فلسفه افلاطون است که در دیالکتیک با مفهوم عرفی مجازات به دست می‌آید. افلاطون با رد مبنای کین‌خواهی رایج در مورد مجازات در زمان خود، فلسفه مجازات را اصلاح مجرم می‌داند. به تعبیر او مجرم پیش از آنکه خطاکار باشد، فردی جاهل به خیر و شر و بیماری دچار عدم تعادل در قوای نفسانی خود است که توان مهار خشم و شهوت خود را توسط عقل خود ندارد. از همین رو مجازات می­بایست مجرم را متوجه خیر و شر حقیقی ‌کند و چون دارویی تلخ توان مهار خشم و شهوت را به او ارزانی ‌دارد. برای این منظور از لحاظ منطقی دو حالت وجود دارد؛ یا اینکه قدرت جزء عالی بیشتر گردد یا اینکه قدرت جزء دانی کمتر گردد. بنابراین مجازات افلاطونی به دو شیوه می‌تواند عمل کند: اول آنکه با آموزش بر قدرت عقل بیفزاید و دیگری آن که از قدرت امیال دانی کم کند. حالت اول گستره وسیع آموزش را در بر می‌گیرد و حالت دوم گستره وسیع کم‌توانی را. در نهایت افلاطون با مقوله‌بندی و شخصیت‌شناسی مجرمین شیوه و غایت اصلاحی مجازات را تعیین می‌کند. از نظر او مجرمان در پنج طبقه سوفیست، فرد جاه‌طلب و جنگجو یا تیموکرات، فرد مال‌دوست و حریص یا آریستوکرات، فرد بی‌بند و بار یا دموکرات و در نهایت فرد مستبد طبقه بندی می شوند که هر یک مجازات مخصوص خود را می­طلبند.

پرسش از «ساحت دینی» در اندیشه هایدگر از ماندگارترین پرسش هایی است که به رابطه میان دین، الاهیات و فلسفه در زندگی و اندیشه وی می پردازد. بحث های هایدگر راجع به ایده ها و شخصیت های دینی و همچنین اشارات خود او راجع به اهمیت این ایده ها و شخصیت ها در شکل گیری پروژه فلسفی وی، بیانگر نقش دین به طور کلی، و الاهیات مسیحی، به نحو خاص، در اندیشه و زندگی اوست. هرچند تفکر هایدگر سرچشمه های متعددی دارد، اما الاهیات مسیحی و عرفان تاثیری پایدار بر آن داشته است. مبنای هایدگر در تحلیل وجود، با مبنای متفکران مسیحی مانند آوگوستین، اکهارت، لوتر، و کیرکگور مشترک است. هایدگر با استفاده از روش پدیدار شناسی به بررسی زندگی اصیل پرداخته و معتقد است این زندگی در یک روش دینی قابل تجربه است و چنین تجربه ای را می توان در مسیحیت اولیه یافت. اگرچه تجربه دینی تنها تجربه مورد علاقه او نیست؛ با این حال، او دین را یک امکانِ اساسیِ زندگی انسانی و کاملاً متفاوت با فلسفه می داند.هر چند هایدگر از اظهار نظر صریح در باره حقیقت خداوند سکوت کرده و هستی را با تلقی دینی و مابعدالطبیعی ازخدا یکی نمی شمارد، اما اوصافی از هستی ارائه می دهد که معمولاً برای خدا به کار رفته است. بسیاری از سخنانی که هایدگر در باره هستی می گوید یادآور الاهیات سلبی است. دیدگاه او را می توان کوششی برای پروردن ایمان در دنیای معاصر، خارج از اشکال سنتی اعتقاد، به شمار آورد.

هدف پژوهش : این پژوهش دو هدف را در بر دارد : ۱) ابطال تناسخ و اینکه بدن انسان پس از مرگ به بدن انسان دیگر منتقل نمی شود ۲) اثبات معاد و به خصوص معاد جسمانی و اینکه انسان در روز قیامت با همین بدن دنیوی محشور می شود. روش نمونه گیری : در تهیه و تدوین این رساله از کتب فلاسفه و حکماء اسلامی و منابع تفسیری و کلامی و آیات قرآن و روایات و دائره المعارف و سایتهای اینترنتی استفاده شده. روش پژوهش : روش کار در تحقیق حاضر٬ روش کتابخانه ای بوده که ابتدا به کتب مختلفی مراجعه شد و ضمن گردآوری و پالایش مطالب٬ گزیده مطالب دسته بندی و نگارش شد. ابزار اندازه گیری : همچنین مبتنی بر ابطال برخی عقاید نادرست و اثبات عقاید و حقایق عالم هستی با کمک از منابع موثق. طرح پژوهش : این پایان نامه در دو فصل تنظیم شده : در فصل اول مفهوم تناسخ و آرا و نظریات تناسخیان و شبهات آنها و پاسخ به شبهات و در نهایت ابطال تناسخ آمده و در فصل دوم مفهوم معاد و دیدگاههای مختلف در باب جسمانی و شبهات وارده و پاسخ به آنها و در نهایت معاد جسمانی اثبات شده. تنیجه کلی : به اجماع و اتقاق متکلمین و فلاسفه اسلامی و با توجه به آیات و روایات اسلامی٬ تناسخ امری باطل است و نیز اکثر حکما و همه متکلمین با توجه به دلائل عقلی و نقلی قائلند به معاد جسمانی و روحانی و اینکه انسان در روز قیامت با همین بدن دنیوی محشور خواهد شد