جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این جلد به بررسی مسائل فلسفی مربوط به ایده دعای حاجت می پردازد، جایی که این به عنوان فعالیتی طراحی شده برای تأثیرگذاری بر عمل خدای دانا، توانا و کاملاً خوب خداباوری سنتی طراحی شده است. خداباوران همواره حدود منطقی و اخلاقی مختلفی را برای فعل الهی در جهان تشخیص داده اند، اما آیا این حدود در میان دلایل خداوند برای دعای حاجت فضایی برای ایجاد تفاوت باقی می گذارد؟ دعای حاجت: یک تحقیق فلسفی با استفاده از مفهوم تبیین متضاد، شرح جدیدی از شرایط مورد نیاز برای اجابت دعای حاجت ایجاد می کند. اسکات دیویسون با توجه دقیق به تحولات اخیر در متافیزیک، معرفت شناسی و نظریه ارزش، ادبیات معاصر را در این مورد بررسی می کند. او پرسش‌هایی را درباره آزادی و مسئولیت انسان در رابطه با دیدگاه‌های مختلف مشیت الهی، همراه با معماهای ذاتی آموزه‌های مسیحی در مورد دعا مورد بررسی قرار می‌دهد. دیویسون چالش‌های جدیدی را برای انسجام ایده اجابت دعا بر اساس ماهیت آزادی الهی، محدودیت‌های دانش بشری، و ماهیت آن چیزهای خوبی ایجاد می‌کند که قبل از دادن آنها به اجازه گیرنده نیاز دارد. او دفاع‌های جدیدی را پیشنهاد می‌کند، بر اساس تحلیل دقیق کاستی‌های پیشنهادهای قبلی و روشن کردن موضوعات برای بحث‌های آینده.

ترجمه ماشینی: در این جلد، پیتر فورلونگ به مسئله جبر الهی می پردازد - این دیدگاه که خدا هر چیزی را که تا به حال اتفاق افتاده یا خواهد افتاد تعیین کرده است. این دیدگاه که سابقه ای طولانی در میان سنت های متعدد دینی و فلسفی دارد، با انبوهی از استدلال های متقابل مواجه است. به نظر می رسد که اراده آزاد انسان ها را ربوده و آنها را از تمام خطاهایی که مرتکب می شوند مبرا می کند. به نظر می رسد که خدا را عامل گناه و در نتیجه سرزنش همه کارهای نادرست انسان می کند. علاوه بر این، به نظر می‌رسد که «دفاع از اراده آزاد» محبوب مشکل شر را تضعیف می‌کند، این ادعا را به سخره می‌گیرد که خدا ما را دوست دارد، و سرزنش و تنبیه ما را برای خدا نامناسب می‌داند. این اثر به دقت این ایرادات و دیگر ایرادات جبر الهی را فرموله می‌کند و پاسخ‌های احتمالی به هر یک از آنها را بررسی می‌کند و بحثی نظام‌مند و متوازن از این بحث عمده فلسفی و کلامی ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی: در کتاب «Fate and Free Will»، هیث وایت دیدگاهی سنتی از رابطه خدا با خلقت را بررسی کرده و از آن دفاع می کند که در سال های اخیر مورد توجه قرار نگرفته است. وایت استدلال می کند که جبر الهیات - این ایده که خداوند مسئول مستقیم تمام جزئیات تاریخ و هستی است - به مفاهیمی مانند مسئولیت انسانی، آزادی و عدالت مرتبط است. معنای زندگی؛ و تئودیسه وایت با دفاع از جبر الهیات از منظر مسیحیت ارتدوکس سنتی، این دیدگاه را روشن می کند، آن را در کتاب مقدس قرار می دهد و از طریق ملاحظاتی در مورد صفات الهی و از طریق ایده خلقت ex nihilo، برای آن استدلال مثبت می کند. وایت با ارائه برهان های متضاد ظریف و روشنگرانه به ایرادات جبر الهیاتی می پردازد. او ادعا می‌کند که جبر الهیاتی، اعمال مجازات کیفری را تضعیف نمی‌کند، مسئولیت انسان را از بین نمی‌برد، زندگی را بی‌معنا نمی‌کند، یا مانع آزادی نمی‌شود. در حالی که کتاب سعی نمی کند به هر معضلی در مورد شر یا جهنم پاسخ دهد، اما به طور مؤثر با آنها دست و پنجه نرم می کند. وایت برای اثبات جبر الهیاتی خود بر نظریه های اراده آزاد، مسئولیت اخلاقی و زندگی معنادار تکیه می کند. او از زبان عقل سلیم واضح و تصاویر واضح استفاده می کند تا شرایط معنا و هدف زندگی ما و متافیزیک رابطه خدا با جهان را آشکار کند. این کتاب اصلی برای جامعه فلسفی و همچنین دانشجویان و دانشمندان الهیات جذاب خواهد بود.

تاریخ فلسفه آلمان در قرن نوزدهم معمولا بر نیمه اول آن متمرکز است - زمانی که هگل، ایده آلیسم و رمانتیسیسم غالب بودند. در مقابل، نیمه ی باقی مانده ی قرن، پس از مرگ هگل، نسبتا نادیده گرفته شده است، زیرا به عنوان دوره ای از رکود و افول دیده می شود. اما فردریک بایزر استدلال می کند که نیمه ی دوم قرن در واقع یکی از انقلابی ترین دوره های فلسفه مدرن بود، زیرا ماهیت خود فلسفه قابل استفاده بود و فقدان قطعیت منجر به خلاقیت و شروع دوره جدیدی شد. در این تاریخ مختصر و مبتکرانه فلسفه آلمان از 1840 تا 1900، بیزر بر موضوعات یا متفکران فردی تمرکز نمی کند، بلکه بر پنج بحث بزرگ آن دوره تمرکز می کند: بحران هویت فلسفه، مناقشه ی ماتریالیسم، روش ها و محدودیت های تاریخ، مناقشه یبدبینی. و.مناقشه ی نخواهم دانست. شوپنهاور و ویلهلم دیلتای نقش مهمی در این مناقشات ایفا می کنند، اما بسیاری از چهره های نادیده گرفته شده از جمله لودویگ بوشنر، یوگن دورینگ، ادوارد فون هارتمان، ژولیوس فراونشتات، هرمان لوتزه، آدولف ترندلنبورگ، و دو زن به نام های آگنس تاوبرت و اولگا پوبرت، نقش مهمی در این نوشته ها و نظریات دارند. کسانی که در تاریخ های فلسفه کاملا فراموش شده هستند. نتیجه ی همه ی این ها یک گزارش جدید گسترده، بدیع و شگفت‌انگیز از فلسفه آلمان در دوره حساس بین هگل و قرن بیستم است.