جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

علم فیزیک سه مقطع پیشانیوتنی، نیوتنی، و نسبیّت و کوانتوم را پشت سر گذاشته است. هر مقطع دارای لوازم فکری فلسفی خاص به خود بوده است. فیزیک پیشانیوتنی به ذات‌گرایی قدیم و واقع‌گرایی خام و به فلسفه متقدمین و فلسفه اسلامی، فیزیک نیوتنی به ضدّذات‌گرایی و ضدّواقع‌گرایی و به غالب فلسفه‌های معاصری که در ایران رواج دارند، و فیزیک نسبیّت و کوانتوم به ذات‌گرایی و واقع‌گرایی جدیدی که عمدتاً در ایران ناشناخته است رهنمون شده‌اند. فلسفه اسلامی که در بستر فیزیک پیشانیوتنی به بار نشسته و به ذات‌گرایی قدیم و واقع‌گرایی خام رهنمون شده است با ظهور فیزیک نیوتنی و لوازم ضدّذات‌گرایانه و ضدّواقع‌گرایانه آن، توان پیشروی خود را از دست داد و دست بسته در کناری نظاره‌گر ماند. فلسفه اسلامی برای اینکه بازسازی گشته و امروزین شود به یاری جریان ذات‌گرایی و واقع‌گرایی جدید نیازمند است. فلسفه اسلامی با بازسازی خود می‌تواند، از منظری ذات‌گرایانه و واقع‌گرایانه، به بازسازی فلسفه عمومی، معرفت شناسی و فلسفه علم مبادرت ورزیده و به تبع آن‌ها در پیشبرد واقع‌بینانه سایر علوم و امور، و به تبع آن‌ها در حلّ و فصل واقع‌بینانه مسائل و مشکلات، سهم به سزائی داشته باشد.

ترجمه ماشینی: بی واسطه و معنا به دنبال نزدیک شدن به ناراحتی عجیب ریشه در تمام معنای متافیزیکی است. اینکه انسان دانا تلاش می کند تا آنچه را نمی توان واسطه کرد، واسطه کند. وجود یک بی‌واسطگی ازادی پیش‌شناختی وجود دارد که مشارکت‌کنندگانش را تقلیل‌ناپذیر، غیرقابل ارتباط و شخصی می‌سازد. معضل متافیزیک بر رابطه بین تماشاگر و بازیکن استوار است، هر دو به عنوان پاسخ های اساسی به بی واسطه بودن هستی. بی‌درنگ و معنا کوششی است برای مکث، اما بدون عقب‌نشینی، تماشاگر بودن در بازی، برای دسترسی به این حضور بی‌واسطه، شاید فقط برای لحظه‌ای، قبل از اینکه شکست امضاکننده در زبان متافیزیکی ما را به میانجی بازگرداند. تترالوژی نیمه اتوبیوگرافیک جی کی هویسمن این کتاب را به عنوان یک مراقبه، نه صرفاً شاعرانه و نه فقط فلسفی، لنگر می‌اندازد. زمانی که سعی می‌کند چیزی را بیان کند، ادعای قلمروی منحصربه‌فرد دارد. محاسن ناخوشایند اسم گرایی، دشواری های ارزیابی صادقانه دعای مؤثر، عقل دیوانه وار الهه، رابطه بین مخلوق و مخلوق، و اخلاق اصیل تضاد، هر کدام در خدمت روشن ساختن یک معرفت شناسی جدید هستند.

ترجمه ماشینی: معرفت از افلاطون به بعد در ارتباط با باور موجه مورد توجه قرار گرفته است. بحث فعلی حول ماهیت توجیه و اینکه آیا باور موجه را می توان یک موضوع داخلی یا خارجی در نظر گرفت، متمرکز شده است. درونی گرایان معرفت شناس استدلال می کنند که سوژه باید بتواند بر یک باور تأمل کند تا فرآیند توجیه را تکمیل کند. از سوی دیگر، بیرون گرایان ادعا می کنند که فقط باید بررسی کرد که آیا باور به طور قابل اعتماد شکل گرفته است یا خیر، و استدلال می کنند که توانایی شناخت از طریق تأمل برای یک باور موجه لازم نیست. در بخش تاریخی این کتاب، سه معرفت شناس مهم افلاطون، دکارت و هیوم و نیز معرفت شناسی های باستانی رواقیون، آکادمیک ها و پیرونیان مورد توجه قرار گرفته است. در بازنگری در تاریخ معرفت شناسی، نویسنده به استدلال بر ضد این دیدگاه که درونگرایی از نظر تاریخی غالب است، هدایت می شود. نقد او از درونگرایی سپس به استدلالی پایدار علیه بسیاری از اشکال آن تبدیل می‌شود و او به دفاع از یک معرفت‌شناسی خارجی‌گرا و قابل اعتماد می‌پردازد.

ترجمه ماشینی: واژه آپوری از واژه یونانی آپوریا به معنای بن بست یا دشواری گیج کننده گرفته شده است. نیکلاس رسچر در آپورتیکز، آپوری را به عنوان گروهی از تزهای قابل قبول، اما در مجموع ناسازگار تعریف می کند. رسچر آپوری های تاریخی، فرمولی و سیستماتیک را مورد بررسی قرار می دهد و آنها را با نظریه نابهنجاری سایر نویسندگان پیوند می دهد تا این بررسی اصلی و جامع را شکل دهد. او با استناد به متفکرانی از دوران پیشاسقراطی تا اسپینوزا، هگل و نیکولای هارتمن، چارچوبی برای رویارویی با پیچیدگی‌های تزهای متفاوت می‌سازد و به تفصیل نشان می‌دهد که چگونه می‌توان تحلیل ناپرهیزی را در زمینه‌های مختلفی از جمله فلسفه، ریاضیات، زبان‌شناسی به کار برد، منطق، و تاریخ فکری. بررسی عمیق رسیر نشان می‌دهد که چگونه می‌توان ناسازگاری ناهماهنگی را از طریق یک تحلیل معقول مدیریت کرد که زنجیره ناسازگاری را در ضعیف‌ترین حلقه‌اش با بکارگیری اولویت حق تقدم بر اساس ملاحظات مرکزیت شناختی می‌شکند. بنابراین، در حالی که درگیری با تعارضات شناختی و ناسازگاری ها در اندیشه انسان فراگیر است، تحلیل ناپرهیزی می تواند ابزار مؤثری برای کنترل آسیب ارائه کند. ادامه مطلب...

ترجمه ماشینی: هدف این پایان نامه نشان دادن این است که معرفت شناسی کانت در رفع شبهات شکی موفق نیست. این با این استدلال محقق می شود که اگرچه به عنوان ابزاری برای اشاره به اشتباهات آموزه های قبلی مفید است، اما ایده آلیسم استعلایی ابزاری برای تضمین استقلال ذهن دنیای تجربی در اختیار ما قرار نمی دهد. با در نظر گرفتن این موضوع، پایان نامه به دو بخش تقسیم می شود. هدف بخش اول، ارزیابی قاطعیت ایده‌آلیسم استعلایی به‌عنوان یک پیشنهاد معرفت‌شناختی است که به موجب آن واقع‌گرایی تجربی ثابت می‌شود. هدف بخش دوم ارزیابی شواهد ضد شکاکانه ادعایی در ایده آلیسم استعلایی است. بخش اول در 3 فصل تشکیل شده است. در فصل 1، ما ایده‌آلیسم استعلایی را به عنوان تصویری از جهان خارج ارائه می‌کنیم که هدف آن غلبه بر شکست نوعی رئالیسم است که کانت آن را «استعلایی» نامیده است. در فصل 2، خروج کانت از پدیدارگرایی را با در نظر گرفتن دفاع او از شخصیت پیشینی مکان و زمان توصیف می کنیم. در فصل 3، نشان می‌دهیم که مفهوم شهود پیشینی مشکلات غیرقابل حلی برای کانت ایجاد می‌کند تا رئالیسم تجربی را با استفاده از ایده‌آلیسم استعلایی ایجاد کند. قسمت دوم نیز به نوبه خود در 3 فصل تشکیل شده است. در فصل 4، «استقلال استعلایی مقوله‌ها» را بررسی می‌کنیم و بر خلاف نظر استراسون و دیگران استدلال می‌کنیم که کانت برای پاسخ به شکاکان ابداع نکرده است. در فصل 5، "رد ایده آلیسم" را بررسی می کنیم و نشان می دهیم که با برخی از آموزه های اصلی ایده آلیسم متعالی در تضاد است. سرانجام، در فصل 6، ما ادعا می کنیم که استدلال های استعلایی را نمی توان به درستی به کار برد، زیرا آنها شکاک را از توسل به یک برداشت واقع گرایانه استعلایی از جهان خارج باز نمی دارد.

ترجمه ماشینی: ریچارد سوینبرن یک طرح بدیع از یک سوال در قلب معرفت شناسی ارائه می دهد: چه چیزی یک باور را منطقی یا موجه می کند؟ او گزارش های رقیب فیلسوفان را در زمینه توجیه معرفتی ("درون گرا" و "برون گرا") ترسیم می کند و استدلال می کند که آنها واقعاً گزارش هایی از مفاهیم مختلف هستند. او بین توجیه همزمان (توجیه در یک زمان) و توجیه دیاکرونیک (توجیه همزمان ناشی از بررسی کافی) - هم درونگرایانه و هم برونگرایانه تمایز قائل می شود. او همچنین استدلال می‌کند که بیشتر انواع توجیه ارزش دارند زیرا نشان‌دهنده حقیقت هستند. با این حال، تنها توجیه انواع درونگرایانه است که می تواند اعمال یک مؤمن را هدایت کند. Swinburne در ادامه سودمندی حساب احتمالات را در توضیح اینکه چگونه شواهد تجربی باورها را احتمالاً درست می‌کنند، نشان می‌دهد.

ترجمه ماشینی: از زمان افلاطون چنین تصور می‌شد که انسان فقط در صورت داشتن باور، معرفت دارد، باورش به صدق می‌خورد و این کار را با توجیه کافی انجام می‌دهد. بحث بین لارنس بونژور و ارنست سوسا در درجه اول به ماهیت و شرایط چنین توجیه معرفتی و جایگاه آن در درک ما از دانش بشری مربوط می شود. BonJour از یک معرفت شناسی سنتی و درونگرایانه دفاع می کند که بر اساس آن توجیه معرفتی از گرفتن آنچه به آگاهی آگاهانه سوژه داده می شود و پذیرش ادعاها یا مراحل استدلال بر مبنای پیشینی ناشی می شود. سوسا از یک معرفت شناسی فضیلت بیرونی دفاع می کند. او نوع بنیادگرایی درونگرایانه مورد علاقه بون جور را رد می کند و در عین حال موافقت می کند که سؤالات دانش و شرایط آن را کنار بگذارد تا بر توجیه معرفتی، عقلانی و توجیهی تمرکز کند. او می پذیرد که داشتن یک منبع قابل اعتماد برای توجیه آن کافی نیست. دو موضع جامعی که در این بحث متضاد هستند، ترکیبی از دیدگاه های اصلی است که با توجه به ماهیت توجیه معرفتی مطرح شده است. تقابل بین آنها جنبه های مهم و متقابل موضوع را روشن می کند.

ترجمه ماشینی: هدف مجموعه منطق، معرفت شناسی، و وحدت علم، که این جلد اول آن است، این است که با توجه به تحولات اخیر در منطق و فلسفه، چالش در نظر گرفتن کلیت کار علمی را دوباره مطرح کند. تحولات منطق به ویژه به وضعیت فعلی در فلسفه علم مربوط می شود. در حال حاضر، هیچ منطق واحد، رویکرد واحدی به معناشناسی یا تصور مشخصی از روش علمی حاکم بر فلسفه علم وجود ندارد. در عین حال، مسائل مربوط به رویکردهای زبانی، تقلیل گرایانه و مبناگرایانه به معرفت شناسی، تمایز تحلیلی و ترکیبی و نیز بحث های مربوط به معناشناسی و عمل شناسی توسط تحولات اخیر در منطق روشن شده است. با توجه به قدرت چنین تحولاتی، بحث در مورد وحدت علم حتی از قرن بیستم جذاب تر و فوری تر است. عنوان اول در این سری جدید با هدف کاوش، از طریق همکاری گسترده، راه های جدیدی برای دستیابی به یکپارچگی علم با همه تنوع آن است. جلد حاضر شامل مقالاتی از برخی از مهم ترین و تأثیرگذارترین فیلسوفان در فلسفه معاصر است که به بحث در مورد موضوعاتی مانند فلسفه علم، معرفت شناسی، فلسفه منطق و رویکردهای نظری بازی می پردازد. برای فیلسوفان، دانشمندان کامپیوتر و سایر علاقه مندان به عقلانیت علمی بسیار جالب خواهد بود.