جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مثنوی و دیوان شمس مولوی را نه تنها باید شگرف ترین یادگار عرفان ایرانی به حساب آورد، بلکه این دو اثر بزرگ را باید حاوی بسیاری از اندیشه ها و نظریات فلسفی دانست که گاه تنها در غالب یک بیت با زبانی ساده بیان شده است. برای مثال، بینش فلسفی سولیپسیسمی پروست در خصوص عشق را در اندیشه مولوی زمانی که از عشق مجازی صحبت می کند، می توان جست وجو کرد. در اندیشه های مولوی می توان نظام فلسفی پیچیده روانکاوی فروید را نیز جست وجو نمود. همچنین نظام فلسفی پدیدارشناسی هوسرل تنها در بیتی از گنجینه ابیات مثنوی نمودار می شود، همان سان که می توان در اندیشه های مولوی به رگه هایی از فلسفه واسازی دریدا رسید. در این مقاله بی آن که به ساختار کلی حاکم بر اندیشه مولوی پرداخته شود، ادعا شده که عصاره و چکیده برخی از افکار و اندیشه های اندیشمندان غرب را می توان در اندیشه های این عارف بزرگ دنبال کرد.

ترجمه ماشینی: این پرسش نسل‌های فیلسوف را به خود مشغول کرده است. فیلسوفان تحلیلی اولیه مانند فرگه، راسل و ویتگنشتاین و همچنین پدیدارشناسانی مانند برنتانو، هوسرل و رایناخ نحوه تفکر فیلسوفان را در مورد این پرسش تغییر دادند. مقالات این کتاب به بررسی و ارزیابی مشارکت آنها می پردازد و به ما کمک می کند تا مراحل آنها را دوباره دنبال کنیم. با انجام این کار، تصویر واضح تری از قضاوت و مفهوم مربوط به حقیقت به دست خواهیم آورد.

پدیدارشناسی هوسرل سعی دارد تا ما را متوجه این نکته سازد که چیزها حضوری مستقل و خارج از انسان ندارند. در چنین نظامی، مفهوم واقعی چیزها تابع دریافتی است که ما در عمل ارتباط از آنها داریم. نظام پدیدارشناختی هوسرل درصدد است تا ما را متوجه «اصل چیزها» کند. و چنین امری با رجعت به آنچه که «جوهر» چیزها نامیده می شود به دست می آید. بدیهی است که در این حالت، نوع رابطه حسی - ادراکی که ما با چیزها برقرار می کنیم از اهمیت ویژه ای برخوردار است، چرا که دریافت ما از آنها بدون پیش شرط شناختی صورت می گیرد. با توجه به همین دریافت حسی - ادراکی است که نشانه شناسی صورت گرا و ساختارگرا جای خود را به نوعی نشانه - معناشناسی وجودگرا و هستی مدار می دهد که دیگر نشانه را امری مکانیکی و تابع رابطه ای متقابل بین دال و مدلول نمی داند، بر این اساس، دیگر نشانه شناسی متکی به ذات خود نیست، چرا که دیدگاه پدیداری در مطالعات مربوط به نشانه سبب می شود تا نشانه، نه آن گونه که هست، بلکه آن گونه که ما آن را دریافت می کنیم، آن گونه که می تواند باشد و با توجه به موقعیت انسان در بافت پدیداری، معنا یابد، و ما چنین تحولی را مدیون آنچه که گرمس آن را نقصان «وجودی» معنا می نامد هستیم. برای جبران این نقصان وجودی است که گفتمان به محل تجربه پدیداری و فوری کنش گر از چیزها آن گونه که بر او تجلی می یابند، تبدیل می گردد. در واقع، هدف اصلی از ارایه این مقاله، تبیین جایگاه پدیدارشناسی در مطالعات مربوط به نشانه و نقش آن در تحول نشانه شناسی کلاسیک به نشانه - معناشناسی سیال و حسی - ادراکی است.

یک منظر مهم که از آن می توان رابطه پدیدارشناسی و منطق هگل را مطالعه کرد، آن است که در آغاز به طور دقیق مساله پدیدارشناسی و هدف آن مشخص گردد و آن گاه رابطه پدیدارشناسی و منطق بر مبنای آن بررسی گردد. به یک لحاظ می توان گفت مساله پدیدارشناسی حقیقت معرفت یا شناسایی و هدف آن شناسایی مطلق است. پدیدارشناسی نشان می دهد که چگونه معرفت پدیداری چونان مسیر آگاهی طبیعی به شناسایی واقعی، که همانا قلمرو منطق است، منتهی می شود و چگونه معرفت طبیعی با این سفر دور و دراز خود دم به دم مراحل تکوین منطقه را پدید می آورد. برخی از موضوعات که در اینجا در راستای بحث مورد تامل قرار گرفته اند، عبارت اند از: پدیدارشناسی، منطق، آگاهی، معرفت، حقیقت، معرفت پدیداری، آگاهی طبیعی و علم.

سارتر با پذیرش مفهوم «روی آورندگی» در فلسفه هوسرل اظهار می دارد که آگاهی عبارت است از آگاهی از چیزی. آگاهی همواره دارای متعلق است و به چیزی اشاره می کند که شناخته شده است. او، به واقعیتی به نام نومن که در پس فنومن ها یا پدیدارها قرار دارد معتقد نیست؛ و از سوی دیگر، پدیدارها را متکی به آگاهی یا فاعل شناسا نیز نمی داند. پدیدارها، خود تکیه گاه خود هستند. بدین ترتیب ما با دو نوع وجود مواجه می شویم: یکی آگاهی و دیگری متعلق های آگاهی یا پدیدارها. سارتر نوع اول را وجود لنفسه و نوع دوم را وجود فی نفسه می نامد. در این مقاله، پس از بررسی رهیافت پدیدارشناسانه سارتر، به ویژگی های وجود لنفسه از جمله عدم بودن و آزاد بودن؛ و همچنین به برخی از ساختارهای این نوع وجود مانند غیرشخصی بودن، غیرجوهری بودن و فقدان و میل، پرداخته می شود.

ترجمه ماشینی: این کتاب مجموعه‌ای از فیلسوفان و متکلمان مشهور جهان را گرد هم می‌آورد تا راه‌هایی را که از طریق آنها تجدید حیات اندیشه معادشناسی در الهیات معاصر و ارتباط مداوم پدیدارشناسی در فلسفه می‌تواند یکدیگر را روشن کند، بررسی کند. این متن از طریق مجموعه‌ای از تحلیل‌های پدیدارشناختی مفاهیم کلیدی آخرت‌شناسی و خوانش‌های دقیق در برخی از چهره‌های کلیدی هر دو رشته، نشان می‌دهد که پدیدارشناسی و آخرت‌شناسی را نمی‌توان بدون یکدیگر به طور کامل درک کرد: بدون آخرت‌شناسی، پدیدارشناسی اخلاقی و آینده‌ای را توسعه نمی‌داد. جنبه هایی که امروز آن را مشخص می کند. بدون پدیدارشناسی، آخرت شناسی در حاشیه گفتمان جدی الهیاتی باقی می ماند. در این مسیر، مضامین متنوعی مانند زمان، مرگ، پاروسیا و تماس دوباره بررسی و تعریف می شوند. این کتاب حاوی مطالب جدیدی از ژان ایو لاکوست، کلود رومانو، ریچارد کرنی، کوین هارت و دیگران است، خواندن این کتاب برای هر کسی که علاقه مند به تلاقی فلسفه و الهیات معاصر است ضروری است.

ترجمه ماشینی: در این مقاله به بررسی این موضوع می پردازم که چگونه می توان رویکرد تجسم یافته را در مورد ایمان دینی و احتمالاً انواع دیگر ایمان به کار برد. من با ایده معرفت شناسان اصلاح شده شروع می کنم که ایمان دینی شبیه ادراک حسی است، و استدلال می کنم که ما می توانیم این ایده را با در نظر گرفتن توانایی ادراکی خود برای درک آنچه از طریق حواس قابل دسترس نیست - «حضور در غیاب» توضیح دهیم (Noë). 2012) یا به قول من ایمان ادراکی. از آنجا که ادراک لزوماً نه تنها شامل یک رابطه ذهنی، بلکه یک رابطه تجسم یافته با موضوع آن است. یک رابطه مجسم را می توان به عنوان یک مؤلفه سازنده ایمان نیز در نظر گرفت. بر اساس گزارش‌های پدیدارشناختی از ادراک (Merleau-Ponty، Noë، Siewert)، تجسم و اجرا به انسان این امکان را می‌دهد که از محدودیت‌های چشم‌انداز فراتر رفته و یک شی را آن‌طور که فراتر از ظواهر آن است درک کند: با وجود تغییر زاویه، نور، و سایر شرایط و کل، ثابت است. حتی زمانی که فقط قسمت هایی از آن قابل مشاهده است. من استدلال می‌کنم که در همین راستا، روابط تجسم‌یافته و هنجارگرایی خاص درگیر در ایمان مبتنی بر ادراک به انسان‌ها اجازه می‌دهد تا از بی‌ثباتی تجربه ما فراتر رفته و رابطه ادراک‌مانندی را با اشیاء مذهبی حفظ کنند، که در لحظه‌های «نگاهی بهتر» به دست آمده است. تجربه دینی نتیجه می‌گیرم که یک روایت مجسم می‌تواند بینش جدیدی در مورد ماهیت ایمان دینی ارائه دهد و برخی معماها را حل کند، مانند اینکه چگونه ایمان می‌تواند یک فضیلت باشد.