جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

امام خمینی(ره) به عنوان بزرگترین اندیشه گر اسلامی قرن، همراه با مرجعیت دینی مبتنی بر درک و آگاهی دین شناسی، مسئولیت شناسی و درد آشنایی توانست با اتکال به نیروی لایزال حضرت باری تعالی و با بهره گیری از منبع پر فیض شریعت و به کار گرفتن تفکر ژرفای خویش، به کالبد اسلام جانی دوباره بخشد و ضمن تجدد حیات فرهنگ غنی دینی، با ادراکی وصف ناپذیر و آگاهیهای عمیق، جریانهای مخالف اسلام و مسلمانان را به خوبی بشناسد و ابعاد، جنبه ها و جوانب مختلف جریانهای فکری، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی دنیای استکبار و دشمنان اسلام را به امت اسلامی معرفی نماید.

انسانها برای زندگی راه و رسمی را انتخاب می نمایند که یکی از آنها دینی است که پیامبران به انسانها می آموزند، چون اساسا در عرف قرآن دین به راه و رسم زندگی اطلاق می شود و مومن و کافر حتی کسانیکه صانع را منکرند، بدون دین نیستند زیرا زندگی انسان، بدون داشتن راه و رسمی خواه از ناحیه نبوت و وحی باشد یا از راه وضع و قرارداد بشری اصلا صورت نمی گیرد.

سؤال این است که چرا ملتی قصد جذب و حل‌ فرهنگهای دیگر را در فرهنگ خود داشته و با تحقیر فرهنگهای دیگر درصدد نشر و گسترش فرهنگ خودی می‌باشد؟ اگر فرهنگ صنعتی غرب،فرهنگ مسلطی در جهان‌ محسوب می‌شود،آیا حق دارد به نام فرهنگ برتر بر فرهنگهای بومی و ملی مناطق دیگر جهان بتازد و ضمن قلع و قمع کردن عناصر فرهنگی آنها،خود را بر آنها تحمیل نماید؟ وظیفه و عکس العمل مردم و فرهنگ مورد تهاجم چیست؟آیا ملتی که خود سابقهء فرهنگی دیرینه داشته و سالها و قرنها در مقابل یورشهای اقوام مختلف و فرهنگ آنها مقاومت و ایستادگی کرده،می‌تواند با فرهنگ بیگانه احتیاجات و نیازهای خود را برآورد؟ سابقهء این تهاجم از چه موقع و به چه مقصودی صورت گرفته است؟ آیا باید همهء انتقادات و اعتراضات ما علیه مهاجم‌ صورت گیرد یا باید کمی هم خود را مورد سرزنش و نکوهش‌ قرار دهیم که چرا در درون جامعه زمینه‌های آماده و خلأهای‌ فرهنگی وجود دارد که دشمن بتواند از آن نقاط به عنوان نقاط کور وارد فرهنگ و روح و روان مردم ما گردد؟به دنبال این‌ مقدمه کوتاه به حول قوه الهی،قصد و هدف آن است که در صفحات آینده این مقاله،به پاسخی روشن برای موارد مطرح‌ شده برسیم و در خاتمه پیشنهادهایی برای مقابله یا پیشگیری‌ ارائه نماییم.

تهاجم فرهنگی مانند بسیاری دیگر از پدیده های اجتماعی، نخست نیازمند برقراری ارتباط است. بنابراین تا ارتباطی برقرار نگردد یا تماسی حاصل نشود، امکان انتقال هیچ نوع اطلاعاتی مقدور نخواهد بود. اما چون در جهان امروز وسایل ارتباطی مدرن به ویژه رسانه های گروهی متعدد سبب انتقال سریع اطلاعات می گردد، و از طرف دیگر زندگی اجتماعی بخصوص به سبک جدید با مطرح ساختن نیازهای متعدد خود تاکید بر برقراری ارتباط اجتماعی می کند، لذا اندیشیدن بر امکان قطع کامل ارتباط تقریبا نامعقول به نظر می رسد.