جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دعا در اصطلاح متون دینی، خواندن مقام ربوبی و طلب نیاز از اوست. حال اگر دعا از زبان امام معصوم۷ باشد، زیبایی لفظ و معنا هر دو را داراست و بهره انسان را از دعا دوچندان می‏کند. از جمله این ادعیه، دعای شریف صباح است؛ دعایی که دعاکننده را با روش راز و نیاز با معبود آشنا نموده و وی را به معارف بشری هرچه نزدیک‏تر می‏نماید. دعای صباح در قالب الفاظی مزین به آرایه‏هایی لفظی و معنوی است که از جمله آن توافق و تقابل است. این جستار سعی کرده به روش توصیفی - تحلیلی، دعای مذکور را از زاویه توافق و تقابل، مورد واکاوی قرار دهد. سؤالی که تحقیق حاضر تلاش می‏کند به آن پاسخ دهد، این است: توافق و تقابل موجود در دعای صباح در چه معانی به کار رفته‏ است؟ و چگونه مقصود گوینده را با کیفیتی هر چه بیشتر روشن نموده ‏است؟ توافق و تقابل دعای صباح در معانی مختلفی همچون حمد و ثنای الهی، درود بر پیامبر۹، طلب استغفار و مانند آن است. در این پژوهش، نخست، تعریفی اجمالی از توافق و تقابل آمده ‏است. آنگاه توافق و تقابل موجود، به قدر وسع مقاله تبیین گردیده‏ است. حاصل سخن، آن که تقارب بین حروف و کلمات و موسیقی آن و تناسب بین مصوت‏های کوتاه و بلند، و استفاده از آرایه معنوی توافق و تقابل، در خدمت معنای کلام و تأثیرگذاری هر چه بیشتر بر مخاطبان آن بوده‏ است.

در نوع نگاه و رویکرد یک مفسر نباید از شرایط حاکم بر عصر مفسر غافل بود. رویکرد و نگرش تفسیر الصافی به روایات تفسیری متأثر و برآیند فضای حاکم بر عصری است که مفسر در آن می‏زیسته است. تأثیر فضای حاکم بر سده یازدهم هجری، نیز بر رویکرد فیض کاشانی در ارزیابی روایات قابل انکار نیست. در نگاهی کلی و با ملاحظه شرایط فرهنگی و تاریخی عصر فیض کاشانی، می‏توان تصدیق کرد که رویکرد حاکم بر این تفسیر، رویکرد نقلی بر پایه روایات اهل بیت: است. احادیثی نظیر«ان اللَّه جعل ولایتنا أهل البیت قطب‏ القرآن و قطب‏ جمیع الکتب علیها ...» و «نحن و اللَّه المأذونون .... نشفع لشیعتنا فلا یردّنا ربّنا» و «نحن الراسخون فی العلم و نحن نعلم تأویله» نمونه‏هایی است که فیض کاشانی برای تثبیت گفتمان و هویت شیعه در عصر خود از آن‏ها بهره گرفته است. بر همین اساس،او در مواجهه با روایات به مبانی همچون عدم تعارض اقوال معصومان، استفاده ابزاری از عقل، دفاع از هویت شیعه و.....اعتقاد دارد. این مقاله با روش توصیفی - تحلیلی در مقام تبیین چرایی و چگونگی تأثیر تحولات و جریانات عصری بر روند و بهره‏گیری این مفسر در احادیث در تفسیر آیات قرآن است.

حدیث «ولد الزنا لا یدخل الجنة» در برخی منابع روایی شیعه و اهل‏سنّت نقل شده است. این حدیث در منابع شیعی به صورت مرسل نقل شده و در منابع اهل سنّت به جهت قرارگیری افراد غیر موثق و ضعیف در سلسله راویان، ضعیف به ‏شمار رفته است. حدیث از جهت محتوا نیز دچار ضعف است. محتوای حدیث با برخی آیات قرآن کریم، مانند آیاتی که هر کس را مسؤل کارهای خود معرفی می‏کنند و آیاتی که عوامل ورود به بهشت و جهنم را بیان می‏کنند، ناساگار است. همچنین در مقابل این حدیث روایاتی با سند قوی‏تر وجود دارند که ولد الزنا را بی‏گناه معرفی می‏کنند. این حدیث به گونه‏ای ظلم نیز به شمار می‏رود و با حکم عقل به قبح ظلم نیز سازگاری ندارد. نقل حدیث در کتب موضوعات نیز نشانه‏ای بر ضعف آن است. با توجه به‏‏ این‏که توجیهات ارائه شده برای آن نیز استحکام و استناد لازم را برای حل مشکلات ندارند، باید گفت که در صدور آن از پیامبر اکرم ۹ تردید جدی وجود خواهد داشت.

بحث تأویل یکی از مباحث مهم در جهان اسلام است. مسئله اصلی این تحقیق بررسی تطبیقی روایات تأویلی اثناعشری و اسماعیلی ناظر به قرآن کریم در حوزه معارف توحیدی است. تا کنون میراث اسماعیلی با روایات تأویلی اثناعشری در مباحث اعتقادی به ویژه معارف توحیدی اشتراک زیادی دارند؛ برای نمونه: تأویل آیه نور، تأویل عرش و کرسی، تأویل اسمای حسنای خداوند. بررسی سندی روایات تأویلی مشترک نشان‏گر نقش فعال راویان متهم به غلوّ و راویان دارای گرایش فطحی و واقفی است. در نتیجه، به صورت موجبه جزئیه تأثیرپذیری منابع حدیثی اثنا‏عشری و اسماعیلی در حوزه معارف توحیدی از جریان غلوّ و فرق انحرافی دو قرن نخست ثابت می‏شود. همچنین راویان مجهول در این اسناد به وفور یافت می‏شوند که برخی از آنان گزارش شده‏اند. این مقاله به روش توصیفی - تحلیلی به سامان رسیده است.

بازشناسی مصادر نخستین حدیثی، دارای فواید حدیثی، کتاب‏شناختی و تاریخی متعددی است. توجه مطابقت سند با طریق صاحبان فهارس به مصادر نخستین، تکرار سلسله سند منتهی به صاحب کتاب در منابع حدیثی و هم‏خوانی موضوع روایات با عنوان کتب، از قراین اخذ حدیث از مصادر مکتوب است. ابن‏بابویه در کتاب الإمامة و التبصرة من الحیرة - که قدیمی‏ترین تک‏نگاری موجود شیعه در موضوع امامت و غیبت است - مجموعا 87 حدیث نقل کرده که 23 حدیث را بلاواسطه از محمد بن یحیی دریافته است. محتمل‏ترین منابع مورد استفاده ابن‏بابویه، کتاب‏های: النوادر محمد بن یحیی، الإمامه محمد بن احمد، الإمامه یونس‏ بن عبدالرحمن، الإمامة و وصایا الإئمه: محمد بن حسین بن ابی الخطاب است. این راویان نیز، به نوبه خود از کتاب‏هایی هم‏چون: التفسیر علی‏ بن أسباط، النوادر أبی‏أیوب الخزاز، المشیخه و یا النوادر جعفر بن بشیر، النوادر أبوحمزه الثمالی، کتاب محمد بن عبدالجبار، الإمامة و الوصیة علی‏ بن رئاب، النوادر و یا المشیخه‏ حسن‏ بن محبوب، الإمامه عبدالله‏ بن مسکان، الرد علی الواقفیه حسن‏ بن موسی الخشاب، البشارات، الملاحم و یا المثالب علی‏ بن مهزیار، الملاحم، المثالب و یا النوادر صفوان‏ بن یحیی، النوادر محمد بن سنان و الإمامه محمد بن عیسی‏ بن عبید استفاده نموده‏اند.

روایات زنان در دوران تکوین و تشریع فقه، روندی قهقرایی را پیموده است. این روند از نیمه قرن اول هجری با آزادی عمل زنان آغاز گردیده، ولی در طی قرون بعدی، به تدریج روند سخت‏گیرانه‏ای را برای حضور زنان پیموده است. حضور زنان در مسجد - که سمبل حرکت‏های اجتماعی عصر پیامبر۹ بوده است و در طی سالیان اولیه رایج بود - در قرون بعدی منع گردید تا آنجا که فتاوای بسیاری در خانه‏نشینی زنان رایج شد و به عنوان روایت در جامعه فقهی قرون اولیه ا‏سلام در میان شیعه و سنی نشر گردید. سپس عالمان اخلاق و بزرگان اندیشه‏های احیای دینی آن‏ها را مبنای عمل متدینانه و اخلاق‏مدارانه جامعه قرار دادند تا آنجا که زنان را به طور کامل از جامعه حذف کردند و بنای خانه‏نشینی پایدار ایشان را پایه‏ریزی نمودند. در این مقاله روند شکل‏گیری این روایات را از احادیث موافق حضور زنان (روایات همدلانه) تا روایات مخالف حضور ایشان (روایات غیر همدلانه) بررسی سندی و متنی نموده‏ایم و تأثیر این روایات را در اندیشه عالمان مسلمان پی‏گیری نموده‏ایم.

نوشتار حاضر - که با روش تحلیلی - توصیفی و بهره‏گیری از ابزار کتابخانه‏ای به نگارش در آمده است - گستره بهره‏برداری از احادیث عرض را در تشخیص صدور، دلالت و جهت روایات می‏کاود و پس از آن امکان و ضرورت عرضه احادیث به قرآن را از دیدگاه قرآن تبیین می‏نماید. نتیجه آن شد که فرایند عرضه از تضمین صدور روایت از معصوم ناتوان است، ولی می‏تواند عدم صدور را تضمین نماید و یکی از راه‏های مهم در احراز قطعی جهت روایت و دریافت مراد اصلی گوینده آن باشد. الگوبرداری از روش معصومان: در عرضه حدیث بر کتاب الهی، سوق دهنده تعریف مفهومی به نام «حیطه‏های فرایند عرضه حدیث بر قرآن» است که محقق می‏تواند از این حیطه‏ها در فرایند عرضه حدیث بر قرآن کریم بهره گیرد. بنا بر استقرای پژوهش، این حیطه‏ها عبارت‏اند از: «کتابت مصحف کنونی»، «قرائت مصحف»، «شأن و فضای نزول»، «زمان و ترتیب نزول»، «سباق آیه»، «سیاق آیه» و «دلالات قرآنی». سه حیطه آخر، پرکاربردترین حیطه‏ها برای فرایند عرضه بر قرآن هستند.