جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

روابط سیاسی ایران و سوریه به عنوان دو کشور راهبردی در خاورمیانه، حداقل پیشینه­ای به بلندای عمر انقلاب اسلامی ایران دارد. از زمان پیروزی انقلاب تاکنون، پژوهش­های بسیاری درباره‌ی تعاملات این دو کشور انجام شده است. این تعاملات و مناسبات با شکل­گیری بهار عربی و تشدید بحران در سوریه به اوج رسیده و پرسشی با مضمون «دلایل حمایت ایران از محور مقاومت در بحران سوریه چیست؟» ایجاد کرده است. به نظر می­رسد ایران در گام نخست، به دنبال اهداف ایدئولوژیک و مذهبی و سپس در پی حفظ منافع ملی خویش باشد. این پژوهش به دنبال واکاوی دقیق و کاربردی اهداف و رویکردهای ایران در حمایت از «محور مقاومت» در قبال بحران سوریه است و در نظر دارد، با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به این هدف دست یازد. بررسی­های پژوهش نشان می­دهد جمهوری اسلامی ایران با ایجاد توازن بین عناصر آرمان­گرایی و واقع­گرایی و با تلفیق دو رویکرد ایده­آلیسم و رئالیسم، به دنبال حفظ محور مقاومت اسلامی، کاهش نفوذ امریکا و اسرائیل در منطقه، مشارکت فعال در تثبیت نظم­های سیاسی- امنیتی خاورمیانه و سرانجام، دفاع از امنیت منافع ملی است.

درک نظام سیاسی یا الگوی سازمان‌بندی قدرت در جوامع، منوط به شناخت قدرت و ساختار سیاسی در هر کشور است و در این خصوص، همواره، اندیشمندان الگوهای متفاوتی به منظور تحلیل نظام‌های موجود در کشورهای جهان ارائه کرده‌اند. نظام سیاسی عربستان سعودی، مطابق استانداردهای رایج در علوم سیاسی، در قالب پادشاهی موروثی و مطلقه تعریف شده و افزون بر این، یکی از ویژگی‌های متمایز این کشور در مقایسه با دیگر حکومت‌های مشابه، آن است که قبیله‌ای از سال ۱۹۳۲م تاکنون، محور قدرت در این کشور قلمداد شده است و خاندان آل‌سعود، به صورت رسمی بر همه‌ی عرصه‌های قدرت در عربستان مسلط است. از آن جایی که شناخت دقیق نظام سیاسی و پویش‌های درونی حاکم بر عربستان به عنوان یکی از کشورهای مهم خاورمیانه و جهان اسلام بسیار حائز اهمیت است، نگارنده درصدد است بررسی کند که در این نظام سیاسی مبتنی بر پادشاهی موروثی و مطلقه، چگونه خاندان آل‌سعود با تکیه بر عنصر قبیله در این کشور حکمرانی می‌کنند؟

شکل گیری رژیمی بر پایه اندیشه جعلی صهیونیستی و نداوم آن در سرزمین فلسطین اشغالی، همچنان مهم ترین چالش جهان اسلام است(مسأله) اما چرا این رژیم براساس پیش بینی مقام معظم رهبری تا بیست سال دیگر از بین خواهد رفت؟(سئوال) علت فروپاشی رژیم اشغال گر قدس طی دو دهه آینده به بحران های تاریخی،سیاسی و فرهنگی آن ارتباط پیدا می کند.(فرضیه) مقاله حاضر جهت آزمایش این فرضیه و دستیابی به پاسخ پرسش پیش گفته(هدف)، روشی توصیفی-تحلیلی بر بستر تاریخ را پیش روی خود دارد.(روش) بحران های این رژیم از درون و از دو ناحیه انتفاضه مستمر(درون-فلسطینی) و پدیده پساصهیونیسم(درون-یهودی) به سقوط رژیمی می انجامد که تاکنون براساس حمایت های استعماری و نه توان داخلی، باقی مانده است.این بحران ها هم اینک، به چنان شدت و حدتی رسیده که برای رفع یا حل آن،سفارت آمریکا را به قدس شریف منتقل کرده اند اما این اقدام آغاز سقوط بیست ساله اسرائیل غاصب را نوید می دهد. (یافته)

در دهه‌ی اخیر، حوادثی در برخی از کشورهای اسلامی رخ داد که جرقه‌ی آن ابتدا در سال2010م در تونس زده شد. محصول این رخداد، زایش گروه‌های جهادی رادیکال، به ویژه گروهک تروریستی داعش، در عراق و سوریه و در مجموع، جهان اسلام بود. این نوشتار به دنبال واکاوی علل و زمینه‌های داخلی و خارجی شکل‌گیری جریان‌های تکفیری با روشی اسنادی و تحلیلی است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد اگر چه پیش از این، زمینه‌های شکل‌گیری جریان‌های تکفیری رادیکال در محیط بحران فراهم بوده، ولی صف‌آرایی کنشگران منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای نیز در بروز و تشدید بحران و همچنین ظهور و شکل‌گیری جریان‌های تکفیری نقش اساسی و مؤثر ایفا نموده است. ظهور جریان‌های تکفیری، به شدت، مناسبات ‌خارجی سوریه را در دو سطح درون‌منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای تحت تأثیر قرار داده و زمینه‌ را برای منازعات و واگرایی روابط خارجی این کشور فراهم نموده است.