جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آیین فتوت شیوه‌ای بوده که اصحاب صنایع و هنرها در فرهنگ دیرینه ایرانی اسلامیِ این مرزوبوم از آن برای سلوک در طریق حق و تربیت شاگردان و هنروران استفاده می‌کرده‌اند. این شیوه که با آیین‌های مشابهی در ژاپن، اروپای قرون وسطا و هند قابل تطبیق است سبب خلق آثار برجسته هنری و تربیت هنرمندانی بزرگ شده است. در این مقاله، تلاش شده است تا ضمن بررسی و نگاهی به اصول و شیوه‌های سلوک در این حلقه‌ها و گروه‌ها، به تأثیر آن در خلق هنری و تعالی صنایع مذکور پرداخته شود.

در برابر نظریۀ وجود ذهنی، اخیراً دیدگاهی ارائه شده است که در آن دیدگاه، وجود ذهنی ماهیات در علمِ حصولیِ ما به آنها نفی می‌شود و برای معلوم بالذات مطلق و معلوم بالذات مقید - که در این دیدگاه به ترتیب «معنا» و «مصداق» خوانده شده‌اند - تحققی جدا و مستقل از تحقق علم حصولی - که در این دیدگاه «مفهوم» خوانده می‌شود - ادعا می‌شود. در این دیدگاه، از تفکیک معنا و مصداق و مفهوم و واقع از همدیگر لوازمی به دست می‌آید که پذیرفتن آنها سبب بروز تغییراتی اساسی در دیدگاه های معرفت‌شناختی و هستی‌شناختی خواهد شد. در این نوشتار، ما به بررسی این مسئله خواهیم پرداخت: آیا صاحبان این دیدگاه دلیلی در اثبات تمایز معلوم بالذات از علم حصولی آورده‌اند یا نه نشان خواهیم داد که نه تنها این دیدگاه بدون دلیل است بلکه لوازمی که در این دیدگاه برای تفکیک معنا از مفهوم و واقع و مصداق ذکر شده است با هم سازگار نیستند.

یکی از مباحث مهم در انسان‌شناسی‌عرفان اسلامی بحث انسان کامل است. چنین انسانی با سیر و سلوک معنوی به غایت قصوای خلقت آفرینش راه یافته و مظهر تام اسم جامع حق در عالم ملک شده است. او انسانی ‌یگانه است که در عصر خود بی‌نظیر و آیینه تمام‌نمای حق، واسطۀ ملک و ملکوت، و خلیفه ‌الله بر روی زمین است و در جمیع کمالات خداگونه شده است؛ او که عالم هستی به محوریتش می‌چرخد و با نبودنش جهان هستی دچار اضطراب و اضمحلال می‌شود. نوشتار پیش رو بر آن است تا به این پرسش پاسخ دهد: برای شناخت انسان کامل از روایات از چه کلیدواژه‌هایی‌ می‌توان استفاده کرد؟ نگارنده در دستیابی به پاسخ احتمالی این پرسش، واژگان امام، حجت خدا، خلیفه ‌الله، یگانۀ روزگار، قطب عالم، واسطۀ فیض و مانند آنها را کلیدواژه‌های قابل جستجو می‌داند و مصداق کامل این نوع انسان را پیامبر خاتم(ص)، امامان معصوم(ع) و در عصر حاضر امام عصر(عج) می‌یابد.

گاه دیده می‌شود که شطحیات عارفان مسلمان با مکاتب برآمده از سمبولیسم ادبی یکسان انگاشته می‌شود. این جستار تلاش می‌کند در آغاز، این یکسان‌انگاری را بررسی و رخنه‌های موجود در آن را آشکار کند. سپس، از طریق تحلیل معنای سمبولیسم و شطح، بیان عناصر بنیادین هر کدام، و مشخص ساختن رابطه آن دو با یکدیگر به وجوه تمایز و تشابه آنها دست یابد، چه دستیابی به آن وجوه است که از آمیختگی شطح صوفیانه با سمبولیسم ادبی و مکاتب برآمده از آن مانع خواهد شد.

هدف نهایی دین نورانی شدن انسان در پرتو معرفت و قرب به حق و حقیقت است. گوهر دین حقیقت است و طریقت و صدف دین شریعت است. از نگاه سیدحیدر آملی، هدف عالی دین همانا توحید و، به تعبیر اهل معرفت، رسیدن به مقام «فنای فی الله» است. از نگاه ویلیام جیمز، دین با ژرف‌ترین لحظات شخصی فرد و، در عین حال، با کانون خودِ واقعیت در ارتباط است. دراین مقاله برآنیم که پس از بررسی نظریات این دو فیلسوف درباره دین، به تطبیق و مقایسۀ تجربۀ عرفانی و تجربۀ دینی بپردازیم.

ملاصدرا، مانند دیگر فیلسوفان، حقیقت وجود یا «وجود بما هو وجود» را موضوع فلسفه می‌داند. حقیقتِ وجود متن و واقعیت خارجی است، که ملاصدرا اصالت آن را ثابت می‌کند. وی در جای‌جای فلسفه خود خصوصیاتی برای این حقیقت ذکر می‌کند و بنیان مباحث فلسفی را بر آن بنا می‌نهد. نکته قابل توجه آن است که با مقایسه این خصوصیات با ویژگی‌های واجب‌الوجود، مشخص می‌شود که مراد ملاصدرا از حقیقت وجود همان واجب‌الوجود است. بر این اساس، درست است که موضوع فلسفه موجود بما هو وجود یا همان حقیقت وجود است ولی با توجه به خصوصیات واجب و یکسانی آن با حقیقت وجود، می‌توان پی برد تمامی بحث‌های فلسفه صدرا، در حقیقت، حول واجب‌الوجود است و گویا وجودی غیر از این وجود تحقق ندارد و سایر موجودات به واسطه ‌حقیقت وجود محقق هستند.

این پژوهش در پی آن است تا نگاهی ویژه به برخی ریشه‌های دین‌گریزی داشته باشد و آنگاه، پس از بیان هر عامل، راهکاری مناسب برای مقابله را تبیین یا بدان اشاره نماید. نگارنده، نخست، به مفهوم‌شناسی دین می‌پردازد و، سپس، نفوذ روشنفکری، نفوذ اندیشۀ خردورزی و علم‌گرایی صرف، القای معنویت‌های دروغین، و ضعف نظام آموزشی را مهم‌ترین عامل دین‌گریزی می‌شمارد و راهکار مقابله را، به‌ترتیب، تبیین دین واقعی و واقعیت دین و پاسخگویی به شبهات روشنفکری، تبیین درست رابطۀ عقل و وحی و نیز بیان صحیح نقش علم در پیام وحی، تبیین مبانی معنویت اصیل، و ارتقای شایستگی‌های آموزشی در سه سطح فردی، سازمانی و راهبردی می‌داند.

بررسی رابطۀ میان دین و عقلانیت همواره از نکات قابل‌توجه در جهان اسلام و غرب بوده است. مقالۀ حاضر این مسئله را از دیدگاه دو نمایندۀ تفکر اسلامی: ملاصدرا و غزالی بررسی نموده است. غزالی که بیشتر به ایمان گرایی شهرت دارد با اینکه عقل نظری را پذیرفته اما آن را در درک و فهم دین ناتوان دانسته است و، به همین دلیل، حتی ایمان عوام را به عقل فلسفی ترجیح داده است. اما ملاصدرا، گرچه به محدودیت‌های عقل اشاره می‌کند، به مباحث عقلانی در حوزۀ دین بسیار بها می‌دهد و سهم مهمی برای عقل در فهم گزاره‌های دینی قایل است. مقاله با بیان نقاط تشابه و تفارق دیدگاه این دو به تطبیق و مقایسۀ نظرات آنها پرداخته است.