جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

غلو و ادعاهاى نامتناسب با تعالیم دینى در مورد رهبران دینى، پدیده اى است که در بسیارى از ادیان و مذاهب وجود داشته و دارد. شیعیان «زیدیه» نیز در طول تاریخ در موارد بسیارى، در مورد امامان خود در وادى غلو لغزیده اند. یکى از نمودهاى غلو زیدیان، ادعاى نامیرایى و مهدویت در مورد برخى از امامان زیدیه است که با تعالیم مکتب زیدیه نیز در تضاد است. در همین راستا در آغاز قرن پنجم هجرى قمرى فرقه اى در داخل زیدیه شکل گرفت که ادعاهایى غلوآمیز و از جمله ادعاى مهدویّت در مورد امامِ زیدى «حسین بن قاسم» داشتند و به نام «حسینیّه» شناخته شدند. از آن پس و در طول چندین قرن بسیاى از عالمان زیدیه به مبارزه با این جریان پرداختند; از جمله عالم سرشناس و برجسته زیدیه حمید بن احمد محلّى (د. 652) که در تألیفى مستقل با نام «الرسالة الزاجرة لذوی النهى عن الغلوّ فی أئمّة الهدى» ضمن رد اعتقادات غالیانه حسینیّه، در چهار فصل جداگانه، به نکات ارزشمند تاریخى کلامى دیگرى نیز اشاره مى کند که به دلیل قدمت این اثر و تألیف آن در نیمه اول قرن هفتم، حایز اهمیت است. این رساله که على رغم اهمیت آن تاکنون منتشر نشده و نسخ خطى آن نیز از دسترس پژوهشگران دور بوده است، اینک به همراه توضیحاتى براى اولین بار به زیور طبع آراسته مى شود.