جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از پرسش های بنیادین انسان، پرسش از چیستی و هستی خدا است که مکاتب فلسفی، کلامی و عرفانی بنابر روش خود به آن پاسخ می دهند. از همین رهگذر با خوانش آراء معرفتی مولوی و آراء فلسفی لایب نیتس ، می توان دریافت که در پس پدیده ها و مظاهر عالم آفرینش، وجودی است نامتناهی، سرمدی، واحد ، آگاه و کامل. هر دو متفکر، این وجود نامتناهی را خدا می نامند. از این رو خدا را مرکز و محور عالم آفرینش ، علت فاعلی و علت غایی همه موجودات و مکوّنات می دانند که هستی سایه وار موجودات، مرهون این مرکزیت است. این مقاله به روش تحلیلی- مقایسه ای به واکاوی رگه های فلسفه خداشناسی لایب نیتس در اندیشه مولوی می پردازد. نتیجه پژوهش، حکایت از آمیختگی فلسفه غرب و عرفان شرق در ذهن و زبان این دو اندیشمند دارد که در دو فرهنگ و زبان مختلف می زیسته اند؛ به گونه ای که مظاهر عالم آفرینش و انسان را هم چون آینه ای می دانند که خدا در آن انعکاس یافته است.

الهه‌گان کلان‎کردار هندو ـ اروپایی همچون آتنا، ضمن آنکه خود، برخی از ویژگی‌ها را از فرهنگ اجتماعی اقوام زنان کهن همچون سکاها برگرفته و در خود ادغام کرده‌اند؛ رفته‎رفته در بستر زمان بر اثر علل یا عواملی، پاره‎ای از صفاتشان را به شخصیّت‎های حماسه‌های ملل هندو ـ اروپایی بخشیده‎اند و آن خصوصیّات در میان شخصیت های حماسی تقسیم شده است. بر همین اساس، بررسی در پیرامون شخصیّت خدابانوی کبیری مانند آتنا و مقایسۀ آن با گُردیۀ زن حماسی ایران، نشان می‎دهد که گُردیه تحت‌تأثیر تحوّل طبیعی اسطوره و نیز تعاملات فرهنگی دو ملّت ایران و یونان، بعضی از خصوصیّات کلی و جامعِ آتنا را از او برگرفته باشد. هدف از پژوهش حاضر آن است که وجوه تشابه و همچنین تفاوت‌های گردیه، شخصیّت تاریخیِ شاهنامۀ فردوسی و آتنا الهۀ اساطیر یونان را به روش توصیفی ـ تطبیقی مورد واکاوی قرار گیرد. این دو قهرمانِ زن در ویژگی‎هایی همچون زیبایی، والاتباری، حکمت، کُنش‌گری، جنگاوری و مهارت در به‎کار بردن رزم افزارها، مشترک هستند. عمده‌ترین وجه تفاوت این دو، آن است که آتنا سرشت ایزدینه دارد و گردیه از این ویژگی برخوردار نیست. یافتۀ پژوهش این انگاره را سامان می‌دهد که گُردیه، خود، قطعة شکسته و پراکنده¬ای از آتنا در اساطیر یونان است؛ زیرا جنبه‌هایی از وجوه شخصیّت او در کالبد گردیه، آشکارا قابل بازشناسی است.

روشن امیر به اصطلاح اهالی محل (بابا روشن) یکی از مهمترین و با نفوذ ترین عارفان قرن6 ه.ق محسوب می شود. این شخصیت مذهبی و برجسته در طول دوران حیات خود مصادف با اوج ظهور علمای عرفانی و شیوخ درایران بود ، مسلک صوفی گری و تصوف را در پیش گرفت. بااشاره اندک منابع تاریخی وی پدر شیخ زاهد معرفی می شود، شیخ با داشتن نقش محوری در میان عارفان مشهور هم دوره خود و تبدیل به شخصیت فرا منطقه ای اهمیت بسیاری پیدا کرد. علاوه برآن سالکان، نواده گان و احفاد خود را نیز در حلقه صوفیعت گرد آورد، از جمله مهمترین آن شیخ زاهدگیلانی، استاد شیخ صفی الدین اردبیلی رهبر طریقت صفویه را می توان نام برد. این عارف و محل آرامگاه وی از منظر هویت یابی، مطالعات تاریخی و باستانشناختی مورد بررسی قرار نگرفته و تاکنون ناشناخته و مغفول مانده است. بنا برین نوشتارحاضر سعی درمعرفی و شناخت آن وپاسخ به چگونگی شخصیت عرفانی وی دارد. هم اکنون مقبره ایشان که از بناهای قرون میانی اسلامی بوده، در نزدیکی قریه خشه حیران، شهرستان نمین از استان اردبیل قراردارد. تحقیق پیش رو برای اولین بار از رویکرد تحلیلی و توصیفی به آن پرداخته است.

گرچه این مجموعه شیخ صفی الدین اردبیلی در دوره‌های مختلفی ساخته شده‌؛ اما در کتب تاریخی آمده، که طرح این مجموعه در رویا، از سوی صدرالدین موسی – فرزند شیخ -به معمار بنا، الهام شده‌است. با توجه به اعتقادات حاکم در دوره تاریخی ایلخانی و صفوی، می‌توان این مجموعه را تجلی ناخودآگاه تصوف دانست. از طرفی، در روانشناسی تحلیلی یونگ کهن الگوی«فرایند فردیت» مطرح شده‌است، که مرتبط با پرسش‌های معنوی از جمله معنای زندگی و هدف هستی است. که این کهن الگو را می‌توان با سلوک عرفانی در مکتب اسلام تطبیق و مقایسه نمود. هدف این مقاله پاسخگویی به این پرسش است که آیا با بررسی کهن‌الگوی فردیت می‌توان به درک مفهوم و نحوه عینیت یافتن آن در این مجموعه رسید؟ در این مقاله به روش تفسیری تاریخی، از رویکرد ادراک نشانه‌ها نیز استفاده شده‌است. و سعی خواهد شد تا کیفیت و ارتباط بین این نشانه‌ها و کهن الگوهای مطرح در این زمینه بررسی گردد. نتیجه آن که، ساختار کالبدی این مجموعه بر اساس مراتب عرفان و همچنین مراحل چهارگانهکهن‌الگوی فردیت شکل گرفته، و در پایان این مجموعه نشانه‌های کالبدی نشان‌دهنده به ظهور رسیدن کهن‌الگوی کامل فردیت هستند. می‌توان گفت همانگونه که با سازگاری خودآگاه و ناخودآگاه (دایره و چرخه) نشانه کالبدی ماندلا شکل می‌گیرد. در معماری نیز دایره، علامت وحدت اصیل و آسمان می‌باشد و در مرکز همه چیز با همزیستی به وحدت می‌رسند. عدد هفت نیز که مراحل عرفان بر این اساس می‌باشد نیز سازمان‌دهنده فضاهای حرکتی معماری این مجموعه است.