جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از راههای رسیدن به کمال،انجام عبادت واطاعت خداوند است.از سویی عقل بشر مستقیما نمی تواند به ماهیت تمام عبادات وچگونگی انجام آن پی ببرد؛بنابراین ناچار است به معصومین(ع) رجوع کرده وبی کم و کاست شیوه آنان را به کار گیرد و در دعا و نیایش که نوعی عبادت است باید روش معصومین به کار گرفته شود.نیایش آن حالت روحی است که میان انسان و معبودش رابطه انس ایجاد کرده و او را در جاذبه ربوبی قرار می دهد،به تعبیری دیگر در آن هنگامی که انسان موقعیت واقعی خود را در جهان با عظمت هستی درک می کند در حال نیایش به سر می برد.نیایش های امام حسن(ع) از زمره نیایش هایی است که سرشار از معانی بلند و دریایی از معرفت است.معارفی که هیچ انسانی در زندگی خود از آن بی نیاز نیست.امام حسن مجتبی(ع) به عنوان مصداق قرآن ناطق درنیایش هایش به 3 محور:معرفت الهی،فضایل اخلاقی،دعا و مناجات اشاره دارند.

منشا اصلی جاذبه اخلاقی و شخصیتی رسول اکرم(ص) و جانشینان حقیقی آن حضرت یعنی ائمه معصومین(ع)،آیات قرآن کریم بود.یعنی آیات قرآن در مرتبه ای بسیار متعالی در اخلاق و رفتار وبطور کلی شخصیت آسمانی حجت های پروردگار تجلی یافته بود و منشا کرامت ها و قدرت ها و بزرگواری های اختصاصی آنها شده بود. در این مقاله بنا داریم به جلوه هایی از آیات قرآن در سخنان و رفتارهای امام حسن مجتبی(ع) اشاراتی کرده و آنها را با توضیحات فشرده ای همراه کنیم.

یکی از سوال های مهمی که پیرامون صلح امام حسن(ع) مطرح می باشد و هر کس به زبانی آن را می پرسد،این است که حضرت مجتبی(ع) با معاویه نه تنها جنگ نکرد بلکه صلح هم نکرد و در واقع تسلیم معاویه شد.آیا کار حضرت غیرعاقلانه بوده است یا کار تمامی سلاطین در طول تاریخ،منطق صحیحی دربرندارد یا مساله دیگری وجود دارد؟ جواب به این سئوال با نگرشی جدید،موضوع اصلی این نوشته است که تلاش می شود با استفاده از آیات قرآن و امور مسلم در نزد عقل و شرع مطرح شود.