جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

این پژوهش به بررسی تاثیر شیوه فرزندپروری والدین بر رفتارهای ضد اجتماعی دختران نوجوان (14-18) پرداخته است. در این پژوهش 30 نفر از دختران نوجوان دارای رفتارهای ضد اجتماعی از مراکز مداخله در بحران بهزیستی و بازداشتگاه های زنان مراکز انتظامی با روش تصادفی ساده به عنوان گروه مورد مطالعه انتخاب شدند و همچنین 30 نفر از دانش آموزان دبیرستانی مناطق آموزشی 3، 6 و 15، با روش نمونه گیری چند مرحله ای به عنوان گروه مقایسه انتخاب شدند. سپس «پرسشنامه شیوه های فرزندپروری والدین دیانا بامریند» و خصوصیات جمعیت شناختی محقق ساخته بر روی هر دو گروه اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر ارایه فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار،‌ از آزمون مقایسه میانگین ها برای گروه های مستقل، آزمون کای اسکور، آزمونهای فای و کرامر (v) برای ارزیابی قدرت رابطه متغیرها استفاده شد. با استفاده از آزمونهای آماری، داده های بدست آمده از دو گروه دختران عادی و دختران با رفتارهای ضد اجتماعی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصله نشان داد که شیوه فرزندپروری استبدادی والدین، از هم گسیختگی خانوادگی، مصرف مواد یا دخانیات در اعضای خانواده و شکست تحصیلی بر بروز رفتارهای ضد اجتماعی دختران نوجوان تاثیر دارد، ولی سن والدین و تعداد فرزندان تاثیری بر رفتارهای ضداجتماعی دختران نوجوان ندارد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

پژوهش حاضر به منظور بررسی و مقایسه توانش های نظریه ذهن و نگهداری ذهنی عدد در کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر و نیز مقایسه عملکرد آنها با کودکان عادی پیش دبستانی انجام شد. نمونه پژوهش مشتمل بر 30 کودک عقب مانده ذهنی و 30 کودک عادی پیش دبستانی می باشد. به منظور سنجش توانش نظریه ذهن از سه تکلیف «خانه عروسک ها»، «بازگویی داستان» و «آب نبات»، و برای سنجش توانش نگهداری ذهنی عدد از دو تکلیف «ژتون» و «گل و گلدون» استفاده شد. جهت تحلیل داده ها از روش های آماری الگوی سلسله مراتبی لگاریتم خطی، آزمون خی دو و آزمون کوکران استفاده گردید. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که کودکان عقب مانده ذهنی به رغم همتا شدن در سن عقلی با کودکان عادی، نسبت به آنها عملکرد ضعیف تری در تکالیف نظریه ذهن از خود نشان دادند. از سوی دیگر در تکالیف نگهداری ذهنی تفاوت معنا داری بین دو گروه مشاهده نشد. همچنین نتایج نشان می دهد که عملکرد آزمودنی ها وابسته به نوع تکلیف می باشد و هر چه این تکالیف از سطح دشواری کمتری برخوردار باشد و با تجارب روزمره کودک هماهنگی بیشتری داشته باشد درصد موفقیت آنها بیشتر می باشد.

مقاله «روی آوردی جدید در تشخیص اختلال تنیدگی پس از ضربه» (سهرابی، 1381) را هم از منظر ارایه و هم از منظر چاپ آن در مجله روانشناسی، باید به فال نیک گرفت: نویسنده می کوشد راهنمای معیارهای تشخیصی را در بعدی خاص؛ دچار تنیدگی کند، اما سردبیر با چاپ آن در مجله روانشناسی، کوشیده است تنیدگی را به فضای مجله انتقال دهد، البته اگر چنین اقدامی، از هر دو جنبه بتواند نوعی ضربه تلقی شود، ما شاهد «پس ضربه ها» نیز باید باشیم، آنگاه امید آن است که نشانه های پس ضربه ای، در جلوه ای تازه، مجله را دربرگیرد: بروز و تکرار رویداد ضربه زا در کسوت نوشتارهای نظرپردازانه، احساس نیاز به تکرار و یادآوری گونه های مشابه، اجتناب از سطحی سازی، گوش به زنگ بودن زایش نو. اگر در هر حال شاهد تک ضربه جدی نیز نباشیم، حداقل، انباشتگی ضربه های محدود و نوسان دار، شاید بتواند نشانه شناسی پس ضربه ای را، به گونه زمانمند، در مجله نمایان سازد، آنگاه با نشانه های تاخیری مواجه خواهیم بود. بدین خاطر است که «روی آوردی جدید در تشخیص اختلال تنیدگی پس ضربه ای» حتی اگر تک ضربه نباشد، اما جزو مجموع ضربه هایی باشد که باید انباشته شوند؛ باز هم مفید است. نقادان می باید با نقادی پویای خود مجله را در واکنش «گشایش» یاری دهند تا اجتناب، براساس یک عادت مرسوم، نهادینه نشود، حتی اگر تنیدگی مجله را دربرگیرد.