چکیده :
ترجمه ماشینی:
این کتاب یک مطالعه قطعی در مورد توسعه برداشت کانت از عالی ترین خیر، از اولین کار او تا روزهای مرگش ارائه می دهد.
اینسول استدلال می کند که کانت به خدا اعتقاد دارد، اما کانت مسیحی نیست، و این امر ابعاد مهم و نادیده گرفته شده فلسفه غرب را باز می کند.
کانت مسیحی نیست، زیرا نمی تواند ادعاهای سنتی مسیحیت در مورد رابطه بین فعل الهی، فیض، آزادی انسان و سعادت را بپذیرد.
الهی‌دانان مسیحی که همچنان این ادعاهای سنتی را تأیید می‌کنند (و بسیاری این ادعاها را تأیید می‌کنند)، بنابراین دلایلی دارند که به کانت به عنوان مفسر دکترین مسیحی مشکوک شوند.
اینسول علاوه بر طرح نقد الهیات کانت، دفاع جدیدی از قدرت، زیبایی و انسجام درونی دینداری فلسفی غیرمسیحی کانت، «در حدود عقل تنها» ارائه می‌کند، که خود عقل دارای برخی ویژگی‌های الهی است.
این رشته مغفول مانده از دینداری فلسفی شایسته است که هم فیلسوفان و هم متکلمان با آن درگیر شوند.
کانت آشکار شده در این کتاب ما را به یاد یک وظیفه همیشگی فلسفه می‌اندازد، به افلاطون بازمی‌گردیم، جایی که فلسفه به‌عنوان شیوه‌ای از زندگی تعبیر می‌شود که جهت‌گیری آن به سوی خوشبختی است، که از طریق درک درستی گسترده از عقل و خوشبختی حاصل می‌شود.
وقتی این دینداری فلسفی را درک می کنیم، بسیاری از «مشکلات» استاندارد در تفسیر کانت را می توان در منظری جدید دید و حل کرد.
کانت شاهد رشته‌ای از فلسفه است که به مقوله الهی می‌پیوندد، در لبه‌هایی که می‌توانیم درباره عقل، آزادی، خودمختاری و خوشبختی بگوییم.
the book offers a definitive study of the development of kant's conception of the highest good, from his earliest work, to his dying days.
insole argues that kant believes in god, but that kant is not a christian, and that this opens up an important and neglected dimension of western philosophy.
kant is not a christian, because he cannot accept christianity's traditional claims about the relationship between divine action, grace, human freedom and happiness.
christian theologians who continue to affirm these traditional claims (and many do), therefore have grounds to be suspicious of kant as an interpreter of christian doctrine.
as well as setting out a theological critique of kant, insole offers a new defence of the power, beauty, and internal coherence of kant's non-christian philosophical religiosity, 'within the limits of reason alone', which reason itself has some divine features.
this neglected strand of philosophical religiosity deserves to be engaged with by both philosophers, and theologians.
the kant revealed in this book reminds us of a perennial task of philosophy, going back to plato, where philosophy is construed as a way of life, oriented towards happiness, achieved through a properly expansive conception of reason and happiness.
when we understand this philosophical religiosity, many standard 'problems' in the interpretation of kant can be seen in a new light, and resolved.
kant witnesses to a strand of philosophy that leans into the category of the divine, at the edges of what we can say about reason, freedom, autonomy, and happiness.