چکیده :
چکیده ماشینی :
دعوت به توبه در پیام مسیحیت اولیه نقش اساسی دارد.
در حالی که این غیرقابل انکار است، معنای دقیق مفهوم توبه برای مسیحیان اولیه به ندرت برای بزرگان، فراتر از مطالعات در مورد ظهور نظم و انضباط توبه، مورد بررسی قرار گرفته است.
در این پژوهش، تنوع فراوان معانی و کاربردهای مفهوم توبه با تمرکز ویژه بر نوشته‌های چند متکلم زاهد قرن پنجم تا هفتم مورد بررسی قرار گرفته است.
این متکلمان برخی از پایدارترین و دقیق‌ترین تفصیل‌ها را درباره مفهوم توبه در اواخر دوران باستان ارائه می‌کنند: اساس مارک راهب، بارسانوفیوس و جان غزه، و جان کلیماکوس.
آنها عمدتاً توبه را ایده ای مثبت و جامع می بینند که در چارچوب کل زندگی مسیحی است، نه صرفاً یک یا چند بخش از آن.
در حالی که درک غالب مدرن از توبه به عنوان یک لحظه اندوه در مورد اعمال ناشایست گذشته، یا به عنوان معادل با انضباط توبه، تا حدی وجود دارد، چنین تعاریفی به هیچ وجه مفهوم را برای آنها خسته نمی کند.
مسیر توبه به صورت امتداد از یک چهره اولیه که در غسل تعمید تکمیل شد، از طریق زنده ماندن از هدیه غسل تعمید با حفظ احکام انجیل، به اوج خود می رسد، که به ایده توبه شفاعتی برای دیگران، پس از تشبیه معصوم مسیح به اوج می رسد.
رنج برای دنیا در حالی که این نقش فراگیر برای توبه در زندگی مسیحی در کارهای زاهدانه آشکارتر است، اینها به تنهایی مورد بررسی قرار نمی گیرند، و همچنین به مفهوم توبه در کتاب مقدس، کلیسای اولیه، متون آخرالزمانی و مطالب متعارف توجه شده است.
این امر نه تنها اجازه می دهد تا دیدگاه های زاهدان در زمینه بزرگتر آنها بسط داده شود، بلکه امکان ارزیابی مجدد کلی از مکان توبه که اغلب نادیده گرفته شده است، در الهیات اولیه مسیحیت را نیز ممکن می سازد.
the call to repentance is central to the message of early christianity.
while this is undeniable, the precise meaning of the concept of repentance for early christians has rarely been investigated to any great extent, beyond studies of the rise of penitential discipline.
in this study, the rich variety of meanings and applications of the concept of repentance are examined, with a particular focus on the writings of several ascetic theologians of the fifth to seventh centuries.
these theologians provide some of the most sustained and detailed elaborations of the concept of repentance in late antiquity: ss mark the monk, barsanuphius and john of gaza, and john climacus.
they predominantly see repentance as a positive, comprehensive idea that serves to frame the whole of christian life, not simply one or more of its parts.
while the modern dominant understanding of repentance as a moment of sorrowful regret over past misdeeds, or as equivalent to penitential discipline, is present to a degree, such definitions by no means exhaust the concept for them.
the path of repentance is depicted as stretching from an initial about-face completed in baptism, through the living out of the baptismal gift by keeping the gospel commandments, culminating in the idea of intercessory repentance for others, after the likeness of christ's innocent suffering for the world.
while this overarching role for repentance in christian life is clearest in ascetic works, these are not explored in isolation, and attention is also paid to the concept of repentance in scripture, the early church, apocalyptic texts, and canonical material.
this not only permits the elaboration of the views of the ascetics in their larger context, but further allows for an overall re-assessment of the often misunderstood, if not overlooked, place of repentance in early christian theology.