با توجه به توقیع امام زمان و تاکید بر مشاهده نشدن ایشان در زمان غیبت کبری تا روز فرج ایشان چرا بعضی از حضرات سعی دارند مسأله دیده شدن و شناخته شدن آن حضرت را به اصرار به اثبات برسانند. | کتابخانه مجازی الفبا

با توجه به توقيع امام زمان و تاكيد بر مشاهده نشدن ايشان در زمان غيبت كبري تا روز فرج ايشان چرا بعضي از حضرات سعي دارند مسأله ديده شدن و شناخته شدن آن حضرت را به اصرار به اثبات برسانند.

در رابطه با توقيع وارده از طرف صاحب الامر(عج) که فرموده اند:
«... فمن ادعي المشاهده قبل خروج السفياني و الصيحه فهو کذاب مُفْتِر.[1] »
پس هر کس پيش از خروج سفياني و صحيحه آسماني ادعاي مشاهده کند دروغگو است. البته با قطع نظر از این که برخي در سند توقيع ترديد کرده و آن را ضعيف دانسته اند[2]، علما و بزرگان دين مطالب فراواني گفته که در اين ميان علامه بزرگوار مجلسي ذيل همين توقيع مي فرمايند: منظور از «من ادعي المشاهده ...» کسي است که ادعاي مشاهده کند در حالي که مدعي است که نائب آن حضرت بوده و اخبار را از جانب آن حضرت به شيعيان مي رساند مانند سفراء آن حضرت که حلقه وصل امام عصر (عج) با شيعيان بودند و الا اگر معناي روايت و توقيع را عام بگيريم با اخبار بسياري که در رابطه با رؤيت آن حضرت مي باشند منافات دارد.[3] پس ادعاي رويت همراه با ادعاي نيابت از طرف حضرت ولي عصر (عج) مد نظر توقيع بوده نه معناي عام آن چنان چه عالم بزرگوار سيد محمد تقي موسوي اصفهاني در کتاب ارزشمند «مکيال المکارم»[4] و محدث نوري در نجم الثاقب به تفصيل در اين باب سخن گفته اند.[5]
در رابطه با مسئله دوم و امکان رؤيت آن حضرت در عصر غيبت کبري بايد گفت بزرگان بسياري بر اين عقيده اند که تشرف يافتن به محضر حضرتش ممتنع نيست و براي تعدادي از صلحا و مؤمنين، اين توفيق حاصل شده است از باب نمونه به برخي از منابع اشاره مي کنيم:
1. شيخ الطائفه ابو جعفر محمد بن حسن طوسي در کتاب الغيبه در ضمن فصلي با عنوان «الأخبار المتضمنه لمن رأي صاحب الزمان ـ عليه السلام ـ»[6]
2. علامه مجلسي در بحارالانوار تحت عنوان: «في ذکر من فاز بلقاء الحجه في الغيبه الکبري»[7]
3. محدث نوري در کتاب «نجم الثاقب» در بابي با عنوان «ذکر احوال کساني که در دوران غيبت کبري خدمت آن جناب رسيده اند» که در آن جا 100 حکايت از مشرف شدگان به محضر حضرتش را بيان مي کند.[8]
4- برخي از علماء اهل سنت نيز به اين گونه وقايع اشاره کرده اند از جمله حافظ سليمان بن ابراهيم قندوزي حنفي در کتاب ينابيع الموده، باب 33 تحت عنوان «في بيان من رأي صاحب الزمان المهدي (عج) بعد غيبته الکبري»[9]
البته هيچ ضرورتي در بيان مبالغه آميز و اصرار گونه به ديده شدن و رؤيت حضرت حجه بن الحسن العسکري (عج) توسط برخي ازافراد وجود ندارد و چه بسا اين اصرار و مبالغه گويي ثمرات منفي داشته و باعث لوث شدن اصل مسئله گردد. به اميد اين که منش و رفتار ما در مسير انتظار، مرضي رضاي حق و مايه خشنودي حضرت حجت بر حق، صاحب الامر امام زمان (عج) قرار گيرد.

مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه (اندیشه قم)