نقش عاشوراي امام حسين (ع) | کتابخانه مجازی الفبا

آيا مي توان گفت هدف خلقت روز عاشور است؟(از جهت عرفاني)

در پاسخ به پرسش شما به اختصار بيان مي‌كنيم كه حضرت احديت در قرآن كريم، هدف هستي را اين گونه معين فرموده است كه: «جن و انس را نيافريدم جز براي عبوديت»...
عبوديت يگانه مسير تربيت بشريت است. عبوديت سير به سوي اللّه است و به لقاء اللّه ختم مي گردد. خداوند مي خواهد كه انسان‌ها در مسير كمال الهي حركت كنند و به قرب او برسند و براي تحقق اين هدف براي انسان دو وسيله قرار داد: كتاب و راهنما. خداوند براي اشرف مخلوقات خويشراهنماياني قرار داده تا مسير عبوديت را به او نشان دهند و او بر اساس ظرفيت خود در آن ترقي كند. شريعت از زمان حضرت آدم(ع) به تدريج به نسبت ظرفيت بشر نازل شد تا با بعثت خاتم پيامبران(ص) به كمال رسيد.پيامبران در طول تاريخ براي تبلور مسير عبوديت رنج هاي جانكاه را متحمل گشتند و حضرت ختمي مرتبت(ص) از آن ميان بيشترين رنج‌ها را تحمل نمود تا جايي كه فرمود: «هيچ پيامبري به اندازه من آزار نديد». پس از رحلت ايشان، چشمه جوشان شريعت مسموم شد و در عرض نيم قرن، آئين تامّه الهي آهسته آهسته از محتوا خالي شده و ظرف آن از رسوم منسوخ شده جاهليت پر گرديد.اعراب شبه جزيره العرب، ديگر لات و عزّي را نمي پرستيدند، اما به جاي آنها معاويه و يزيد را مي پرستيدند كه با سلب قدرت تفكر از مردم، بر مسند اوصياي پيامبر اسلام(ص) تكيه زده و خود را خليفه رسول اللّه و امامان مفروض الطاعه معرفي مي كردند. معاويه كه يكي از ده سياستمدار تاريخ لقب گرفته است، محو اسلام را در دستور كار سلسلۀ اموي قرار داده بود. وي دائماً مي گفت: «دفناً دفناً...» (به خدا قسم كاري مي كنم كه نامشان(رسول خدا و عترت پاك) در دل خاك تيره به كلي مدفون گردد و به كمتر از اين رضايت نخواهم داد). خود يزيد كه از نسل خبيثه اوست مي گفت: «لعبت هاشم بالملك فلا خبرٌ جاء و لا وحيٌ نزل؛ بني هاشم براي دستيابي به فرمانروايي با مردم بازي كردند، نه خبري(از آن عالم) آمده و نه وحيي در كار بوده است»؛ اينجا بود كه حسين بن علي(ع) براي اصلاح امّت و احياي دينِ جد خويش، تنها راه را خلق حماسه خونين عاشورا ديد و فرياد بر آورد كه: «اگر دين جدّم جز با قتل من بر جاي نمي ماند، پس اي شمشيرها مرا در بر گيريد».آن حضرت با عظمتِ اين ايثار، امّت اسلامي را از خواب سنگين غفلت بيدار نموده و مسير عبوديت اللّه را كه به عبوديت شيطان منحرف شده بود تا قيام قيامت روشن نمود؛ «ان الحسين مصباح الهدي و سفينه النجات». امام باقر(ع) فرمود: «امام حسين(ع) خون خويش را بذل نمود تا افتادگان در گمراهي را تا روز قيامت نجات بخشد». اگر قيام سيدالشّهداء نبود، زحمات تمامي انبياي الهي بر باد مي رفت چرا كه وي چراغ هدايت دين تامّه الهي را با خون خود، دوباره و براي هميشه بر افروخت و آيات قرآن را با خون خود بازنويسي كرد.اگر امام حسين(ع) نبود، از رسالت عظيم پيامبر اسلام(ص) نيز چون رسالت‌هاي پيامبران پيشين جز نامي باقي نمانده بود. از اين روي است كه در شمار گفته هاي مشهور اين گفته است كه: «الاسلامُ نبويُّ الحدوثِ و حسينيُّ البقاء... حدوث و ايجاد اسلام به دست پيامبر(ص) و بقاي آن به دست امام حسين(ع) است».و به همين دليل است كه به آن حضرت در زيارت وارث، چنين سلام داده مي شود:
«...السّلام عليك يا وارث نوح نبيّ اللّه. السّلام عليك يا وارث ابراهيم خليل اللّه»
«السّلام عليك يا وارث موسي كليم اللّه. السّلام عليك يا وارث عيسي روح اللّه»
«السّلام عليك يا وارث محمّد حبيب اللّه»در حقيقت نداي«هَل مِن ناصرٍ يَنصُرني» امام حسين(ع) خطابي است به تماميِ انسان‌ها براي ياريِ «حق» از روز عاشورا تا روز ظهور خونخواه موعود(عج) كه سرانجام نظام ظلم جهانيِ امروز را كه وارث انحراف و جهل پيشينيان است، سرنگون كند و تمامي بشر را در راه عبوديت حق تعالي قرار دهد.در نتيجه مي‌توان گفت كه قيام عاشورا به نوعي در بر دارنده هدف خلقت بشر مي‌باشد. كه البته اگر نيك بنگريم چنين اثبات بندگي براي انبياء الهي در طول تاريخ بوده است.
از جمله حضرت ابراهيم عليه السلام كه در ذبح اسماعيل بايد بندگي خود را كه هدف خلقت به شمار مي‌آمد ثابت مي‌كرد و اما قيام عاشورا اثبات بندگي حق تعالي را در عميق ترين و والاترين درجه خود دارد؛ طوري كه حضرت زينب (ع) پس از حضور بر بالين سيدالشهدا و در كنار جسد قطعه قطعه او چنين گفت: «اللهم تقبل مناهذا القربان» (خدايا اين قربانى را از ما بپذير) و در تعابير ديگرى هم از آن حضرت به عنوان «ذبيح» ياد كرده‌اند، چرا كه او اسماعيلى بود كه در مناى حق شهيد شد و حيات دين را تضمين كرد.
امام خمينى (قدس سره)، درباره نقش فداكارى امام حسين (ع) براى احياى دين خدا مى‌فرمايد: «سيدالشهدا (ع) نهضت عاشورا را برپا نمود و با فداكارى و خون خود و عزيزان خود اسلام و عدالت را نجات داد و دستگاه بنى‌اميه را محكوم و پايه‌هاى آن را فرو ريخت، اسلام چنان عزيز است كه فرزندان پيامبر، جان خودشان را فداى اسلام كردند... امام حسين (ع) خود و تمام فرزندان و اقرباى خودش را فدا كرد و پس از شهادت او اسلام قوى‌تر شد.»

پرسمان دانشجویی